.svg)
"زندگی مشترک آقای محمودی وبانو در اکران خصوصی جشنواره فجر؟"
پارسینه: انتشار این خبر در فضای سینمایی کشور، این امکان را برای اکران این فیلم در یک نمایش محدود کاخ جشنواره زنده کرد و علی الظاهر متولیان این فیلم نیز درصدد هستند تا به هر شکل شده در جشنواره سی و یکم، فیلم را برای منتقدان سینما و اهالی رسانه به نمایش بگذارند و بدین ترتیب فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» بتواند در معرض نگاه اربابان جراید و سینماگران قرار گیرد.
با رسیدن جشنواره فیلم فجر سی و یکم به نیمه و تماشای فیلم های به نمایش درآمده و عدم استقبال وسیع منتقدان و اصحاب رسانه از این آثار، در سالن نمایش برج میلاد زمزمه هایی در ارتباط با موافقت مسئولین سازمان سینمایی جهت نمایش فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» آخرین ساخته سید روح الله حجازی بالا گرفته است.
برخی از منتقدان و اهالی مطبوعات که آخرین فیلم روح الله حجازی را در نمایشهای خصوصی دیده انددر محوطه و سالن کاخ جشنواره، درباره کیفیت آن تحلیل های متفاوتی ارائه می دهند و عده ای دیگر اگرچه فیلم را مانند فیلم قبلی این فیلمساز (زندگی خصوصی آقا و خانم میم) با موضوعی پیرامون بحران های فرهنگ اجتماعی معرفی می کنند، اما ورود به آن را به شدت حساب شده می دانند.
«زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» علیرغم مدت اندکی که از تولدش می گذرد، آنقدر خبرساز بوده که همچنان بحث بر سر اکرانش وجود داشته باشد، هرچند بعید است در این دوره از جشنواره اتفاقی رخ دهد. همه ماجرا از زمانی آغاز شد که هیئت انتخاب بخش مسابقه سینمای ایران این فیلم را حائز رتبه جهت ورود به بخش مسابقه ندانست و در کنار چند اثر دیگر از جمله «آسمان زرد کم عمق» بهرام توکلی و «همه چیز برای فروش» امیر ثقفی از جشنواره کنار گذاشته شد.
علی معلم در اظهارنظری صریح و شفاف فیلم های راه نیافته را فاقد کیفیت لازم اعلام کرد و بصورت متمرکز در برنامه تلویزیونی هفت به رفتار فیلمسازان معترض خرده گرفت که چرا به رای هیئت انتخاب تن در نمی دهند و خارج از عرف رایج بین المللی با دبیر جشنواره نامه نگاری می کنند.
نخست باید به اشخاص کم حافظه یادآوری کرد که علی معلم در بیست و هشتمین جشنواره فیلم فجر که خود فیلم «آل» را به عنوان تهیه کننده ارائه کرده بود با راه نیافتن فیلمش در بخش مسابقه چنان واکنش تندی به متولیان آن دوره جشنواره نشان داده بود که دامنه اش حتی در مراسم اختتامیه نیز گسترده شد و او به عنوان مجری مراسم در یک حرکت غیرعرفی چندین بار دلخوری اش را با عصبانیت درباره سرنوشت فیلم در جشنواره بروز داد. بنابراین رطب خورده و منع رطب آن هم توسط چهره ای چون علی معلم؟!
دوم اینکه زمانی موضوع شائبه برانگیز می شود که سال گذشته نیز در جشنواره سی ام فیلم فجر، «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» دومین ساخته سینمایی روح الله حجازی با همین سرفصل در بخش مسابقه کنار گذاشته شد «فیلم فاقد کیفیت است»، با این تفاوت که در جشنواره قبلی جواد طوسی به جای علی معلم این اظهارنظر را رسانه ای کرده بود اما اکران آن فیلم در سالن کاخ جشنواره با اقبال قابل تامل جامعه منتقدان و اصحاب رسانه مواجه شد تا جایی که فریدون جیرانی در ویژه برنامه هفت از جواد طوسی خواست بحث سلیقه را در مورد این فیلم به کار نبرد.
واکنش فیلم سازان جامانده در مورد تصمیم هیئت انتخاب اگرچه هم شکل اما با انگیزه های متفاوتی بود. بهرام توکلی طی یک نامه اعلام کرد که به نظر هیئت انتخاب احترام گذاشته و ورود به بی اخلاقی را در تربیت خانوادگی خود نمی بیند. (آسمان زرد کم عمق پس از چند روز همراه چند فیلم جامانده دیگر ابتدا به بخش مسابقه سینمای ایران و پس از آن به بخش بین الملل راه یافت) اما واکنش حجازی معنی دیگری داشت او نیز که همزمان با نامه بهرام توکلی نامه ای را منتشر کرده بود از مسئولین درخواست کرد تا با نمایش فیلمش در بخش جنبی جشنواره کام او و عواملش را شیرین کنند.
محمدرضا عباسیان دبیر جشنواره، بر رویکرد جشنواره جهت عدم برگزاری بخش جنبی پافشاری نمود اما منتقدان موثر بیکار ننشستند و با پیشنهاد بازگرداندن بخش جنبی در یک نامه ای با سیزده امضاء از دبیر سی و یکمین جشنواره فیلم فجر خواستار نمایش ده فیلم بازمانده در یک برنامه جنبی شدند.
گنجاندن چند فیلم در جدول نمایش با عنوان خارج از مسابقه توسط دبیر جشنواره احیای بخش جنبی با نامی دیگر بود که اجازه می داد فیلم های جامانده در معرض نمایش قرار گیرند. هرچند آقای دبیر اصرار داشت که این به معنی احیای بخش جنبی نیست اما در عمل کارکردی هم راستا داشت. زمانی که در لیست خارج از مسابقه نیز نام فیلم حجازی و ثقفی به چشم نخورد، شایعه مشکلات ممیزی بر سر زبان ها افتاد.
البته این شایعات را هیات انتخاب به شدت تکذیب کرد اما شواهد و قراین له آنها نبود و انتشار نامه عباسیان که خواستار رفع مشکل و قراردادن برخی فیلم ها در لیست نمایش جشنواره شده بود، نشان داد که ممیزی نقش کیلدی در حذف ها داشته است. آنچه قابل تشخیص بود مشکلاتی غیر از کیفیت و ادله ای بود که اعضای هیئت انتخاب ارائه می دادند. اصل کار جای دیگری می لنگید که مشخص نبود کجاست.
با بروز شایعه حذف دو فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» و «همه چیز برای فروش» که حال تنها دو فیلم جامانده از جشنواره بودند صاحبان فیلم ها که آثارشان را در خطر عدم امکان دریافت پروانه نمایش می دیدند، طبق سنت مرسوم فیلم ها را برای بخشی از اهالی سینما در نمایش های چندنفره رونمایی کردند.
بزودی و با رایزانی های عوامل فیلم ثقفی که گفته می شد به جز فضای خشونت آمیز فیلم مشکل دیگری برای ورود به جشنواره ندارد طبق شنیده ها و اشارات غیرمستقیم متولیان جشنواره برای حضور در بخش خارج از مسابقه دعوت شد اما امیر ثقفی ترجیح داد که فیلمش در هیچ بخشی غیر از مسابقه نمایش داده نشود. به این ترتیب تنها، فیلم حجازی بود که حالا شائبه توقیف آن بر سر زبان ها افتاده بود.
به ظاهر عزم صاحبان «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» برای دیده شدن فیلمشان در جشنواره سی و یکم عزم جدی تری بود زیرا خبری موثق از شورای صدور پروانه نمایش رسانه ای شده بود که مشخص می کرد این فیلم موفق به دریافت پروانه نمایش نشده است که هیچ گاه توسط اعضای این هیئت و یا مسئولین سینمایی تائید نشد.
در گرماگرم اخبار و شایعات حول و حوش این فیلم محمدرضا عباسیان با ذکر این مهم که طی نامه ای به اداره نظارت و ارزشیابی خواستار صدور پروانه نمایش برای چند فیلم جهت اکران آنها در جشنواره سی و یکم شده «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» را یکی از آنها اعلام کرد اما پیگیری یکی از خبرگزاری ها از جلیل عرفان منش نتیجه عجیبی به همراه داشت.
جلیل عرفان منش رئیس اداره نظارت و ارزشیابی دریافت این نامه از محمدرضا عباسیان دبیر جشنواره را به کلی رد کرد. البته واکنش عباسیان عجیب تر بود. رسانه ای در حمایت از او نامه ای را که شکل مشخص نام فیلم سینمایی «آقای محمودی و بانو» در صدر فهرست آن گنجانده شده بود را رسانه ای کرد. نامه ای که جلیل عرفان منش دریافت آن را تائید نکرده بود. (بعدها این خبر توسط مسئولین و مقامات سینمایی به شکل عجیب تری از اصل خبر توجیه شد).
اکنون با پشت سر گذاشتن فراز و نشیب های این چنینی، جواد شمقدری رئیس سازمان سینمایی کشور در اظهارنظری تازه مشکلات ممیزی فیلم را بسیار جزئی و قابل رفع عنوان کرد و شائبه توقیف این فیلم را با صراحت رد نمود تا حجازی یک نفس راحت بکشد و نگران اتفاقات اکران فیلمش در سال 92 نباشد.
شمقدری دلیل عدم راهیابی فیلم به جشنواره را گرفتار شدن آن در پیچ و خم های اداری ذکر کرد و اشاره نمود که این فیلم می توانست در جشنواره به نمایش درآید. البته این پیچ و خم های اداری که معلوم نیست تا چه میزان در کاهش سطح کیفی جشنواره نقش داشته، چگونه دچار چنین زوایای غریبی است که آثاری خاص می توانند در گوشه و کنارش متوقف و یا مفقود شوند.
انتشار این خبر در فضای سینمایی کشور، این امکان را برای اکران این فیلم در یک نمایش محدود به کاخ جشنواره زنده کرد و علی الظاهر متولیان این فیلم نیز درصدد هستند تا به هر شکل شده در جشنواره سی و یکم، فیلم را برای منتقدان سینما و اهالی رسانه به نمایش بگذارند و بدین ترتیب فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» بتواند در معرض نگاه اربابان جراید و سینماگران قرار گیرد.
چنینی اتفاقی هرچند بعید به نظر می رسد عملی شود و اگر مدیران سینمایی تصمیمی نیز در این باره بگیرند به دلیل حواشی چنین تصمیمی، بعید است تا پای عمل بروند و فرصت دیده شدن را به این اثر مهم بدهند اما هیچ چیز بعید نیست و شاید در اتفاقی جالب، در نیمه دوم جشنواره سی و یکم، کاخ جشنواره میزبان یک فیلم دارای ارزش تماشای دیگر باشد.
منبع: تابناک
برخی از منتقدان و اهالی مطبوعات که آخرین فیلم روح الله حجازی را در نمایشهای خصوصی دیده انددر محوطه و سالن کاخ جشنواره، درباره کیفیت آن تحلیل های متفاوتی ارائه می دهند و عده ای دیگر اگرچه فیلم را مانند فیلم قبلی این فیلمساز (زندگی خصوصی آقا و خانم میم) با موضوعی پیرامون بحران های فرهنگ اجتماعی معرفی می کنند، اما ورود به آن را به شدت حساب شده می دانند.
«زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» علیرغم مدت اندکی که از تولدش می گذرد، آنقدر خبرساز بوده که همچنان بحث بر سر اکرانش وجود داشته باشد، هرچند بعید است در این دوره از جشنواره اتفاقی رخ دهد. همه ماجرا از زمانی آغاز شد که هیئت انتخاب بخش مسابقه سینمای ایران این فیلم را حائز رتبه جهت ورود به بخش مسابقه ندانست و در کنار چند اثر دیگر از جمله «آسمان زرد کم عمق» بهرام توکلی و «همه چیز برای فروش» امیر ثقفی از جشنواره کنار گذاشته شد.
علی معلم در اظهارنظری صریح و شفاف فیلم های راه نیافته را فاقد کیفیت لازم اعلام کرد و بصورت متمرکز در برنامه تلویزیونی هفت به رفتار فیلمسازان معترض خرده گرفت که چرا به رای هیئت انتخاب تن در نمی دهند و خارج از عرف رایج بین المللی با دبیر جشنواره نامه نگاری می کنند.
نخست باید به اشخاص کم حافظه یادآوری کرد که علی معلم در بیست و هشتمین جشنواره فیلم فجر که خود فیلم «آل» را به عنوان تهیه کننده ارائه کرده بود با راه نیافتن فیلمش در بخش مسابقه چنان واکنش تندی به متولیان آن دوره جشنواره نشان داده بود که دامنه اش حتی در مراسم اختتامیه نیز گسترده شد و او به عنوان مجری مراسم در یک حرکت غیرعرفی چندین بار دلخوری اش را با عصبانیت درباره سرنوشت فیلم در جشنواره بروز داد. بنابراین رطب خورده و منع رطب آن هم توسط چهره ای چون علی معلم؟!
دوم اینکه زمانی موضوع شائبه برانگیز می شود که سال گذشته نیز در جشنواره سی ام فیلم فجر، «زندگی خصوصی آقا و خانم میم» دومین ساخته سینمایی روح الله حجازی با همین سرفصل در بخش مسابقه کنار گذاشته شد «فیلم فاقد کیفیت است»، با این تفاوت که در جشنواره قبلی جواد طوسی به جای علی معلم این اظهارنظر را رسانه ای کرده بود اما اکران آن فیلم در سالن کاخ جشنواره با اقبال قابل تامل جامعه منتقدان و اصحاب رسانه مواجه شد تا جایی که فریدون جیرانی در ویژه برنامه هفت از جواد طوسی خواست بحث سلیقه را در مورد این فیلم به کار نبرد.
واکنش فیلم سازان جامانده در مورد تصمیم هیئت انتخاب اگرچه هم شکل اما با انگیزه های متفاوتی بود. بهرام توکلی طی یک نامه اعلام کرد که به نظر هیئت انتخاب احترام گذاشته و ورود به بی اخلاقی را در تربیت خانوادگی خود نمی بیند. (آسمان زرد کم عمق پس از چند روز همراه چند فیلم جامانده دیگر ابتدا به بخش مسابقه سینمای ایران و پس از آن به بخش بین الملل راه یافت) اما واکنش حجازی معنی دیگری داشت او نیز که همزمان با نامه بهرام توکلی نامه ای را منتشر کرده بود از مسئولین درخواست کرد تا با نمایش فیلمش در بخش جنبی جشنواره کام او و عواملش را شیرین کنند.
محمدرضا عباسیان دبیر جشنواره، بر رویکرد جشنواره جهت عدم برگزاری بخش جنبی پافشاری نمود اما منتقدان موثر بیکار ننشستند و با پیشنهاد بازگرداندن بخش جنبی در یک نامه ای با سیزده امضاء از دبیر سی و یکمین جشنواره فیلم فجر خواستار نمایش ده فیلم بازمانده در یک برنامه جنبی شدند.
گنجاندن چند فیلم در جدول نمایش با عنوان خارج از مسابقه توسط دبیر جشنواره احیای بخش جنبی با نامی دیگر بود که اجازه می داد فیلم های جامانده در معرض نمایش قرار گیرند. هرچند آقای دبیر اصرار داشت که این به معنی احیای بخش جنبی نیست اما در عمل کارکردی هم راستا داشت. زمانی که در لیست خارج از مسابقه نیز نام فیلم حجازی و ثقفی به چشم نخورد، شایعه مشکلات ممیزی بر سر زبان ها افتاد.
البته این شایعات را هیات انتخاب به شدت تکذیب کرد اما شواهد و قراین له آنها نبود و انتشار نامه عباسیان که خواستار رفع مشکل و قراردادن برخی فیلم ها در لیست نمایش جشنواره شده بود، نشان داد که ممیزی نقش کیلدی در حذف ها داشته است. آنچه قابل تشخیص بود مشکلاتی غیر از کیفیت و ادله ای بود که اعضای هیئت انتخاب ارائه می دادند. اصل کار جای دیگری می لنگید که مشخص نبود کجاست.
با بروز شایعه حذف دو فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» و «همه چیز برای فروش» که حال تنها دو فیلم جامانده از جشنواره بودند صاحبان فیلم ها که آثارشان را در خطر عدم امکان دریافت پروانه نمایش می دیدند، طبق سنت مرسوم فیلم ها را برای بخشی از اهالی سینما در نمایش های چندنفره رونمایی کردند.
بزودی و با رایزانی های عوامل فیلم ثقفی که گفته می شد به جز فضای خشونت آمیز فیلم مشکل دیگری برای ورود به جشنواره ندارد طبق شنیده ها و اشارات غیرمستقیم متولیان جشنواره برای حضور در بخش خارج از مسابقه دعوت شد اما امیر ثقفی ترجیح داد که فیلمش در هیچ بخشی غیر از مسابقه نمایش داده نشود. به این ترتیب تنها، فیلم حجازی بود که حالا شائبه توقیف آن بر سر زبان ها افتاده بود.
به ظاهر عزم صاحبان «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» برای دیده شدن فیلمشان در جشنواره سی و یکم عزم جدی تری بود زیرا خبری موثق از شورای صدور پروانه نمایش رسانه ای شده بود که مشخص می کرد این فیلم موفق به دریافت پروانه نمایش نشده است که هیچ گاه توسط اعضای این هیئت و یا مسئولین سینمایی تائید نشد.
در گرماگرم اخبار و شایعات حول و حوش این فیلم محمدرضا عباسیان با ذکر این مهم که طی نامه ای به اداره نظارت و ارزشیابی خواستار صدور پروانه نمایش برای چند فیلم جهت اکران آنها در جشنواره سی و یکم شده «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» را یکی از آنها اعلام کرد اما پیگیری یکی از خبرگزاری ها از جلیل عرفان منش نتیجه عجیبی به همراه داشت.
جلیل عرفان منش رئیس اداره نظارت و ارزشیابی دریافت این نامه از محمدرضا عباسیان دبیر جشنواره را به کلی رد کرد. البته واکنش عباسیان عجیب تر بود. رسانه ای در حمایت از او نامه ای را که شکل مشخص نام فیلم سینمایی «آقای محمودی و بانو» در صدر فهرست آن گنجانده شده بود را رسانه ای کرد. نامه ای که جلیل عرفان منش دریافت آن را تائید نکرده بود. (بعدها این خبر توسط مسئولین و مقامات سینمایی به شکل عجیب تری از اصل خبر توجیه شد).
اکنون با پشت سر گذاشتن فراز و نشیب های این چنینی، جواد شمقدری رئیس سازمان سینمایی کشور در اظهارنظری تازه مشکلات ممیزی فیلم را بسیار جزئی و قابل رفع عنوان کرد و شائبه توقیف این فیلم را با صراحت رد نمود تا حجازی یک نفس راحت بکشد و نگران اتفاقات اکران فیلمش در سال 92 نباشد.
شمقدری دلیل عدم راهیابی فیلم به جشنواره را گرفتار شدن آن در پیچ و خم های اداری ذکر کرد و اشاره نمود که این فیلم می توانست در جشنواره به نمایش درآید. البته این پیچ و خم های اداری که معلوم نیست تا چه میزان در کاهش سطح کیفی جشنواره نقش داشته، چگونه دچار چنین زوایای غریبی است که آثاری خاص می توانند در گوشه و کنارش متوقف و یا مفقود شوند.
انتشار این خبر در فضای سینمایی کشور، این امکان را برای اکران این فیلم در یک نمایش محدود به کاخ جشنواره زنده کرد و علی الظاهر متولیان این فیلم نیز درصدد هستند تا به هر شکل شده در جشنواره سی و یکم، فیلم را برای منتقدان سینما و اهالی رسانه به نمایش بگذارند و بدین ترتیب فیلم «زندگی مشترک آقای محمودی و بانو» بتواند در معرض نگاه اربابان جراید و سینماگران قرار گیرد.
چنینی اتفاقی هرچند بعید به نظر می رسد عملی شود و اگر مدیران سینمایی تصمیمی نیز در این باره بگیرند به دلیل حواشی چنین تصمیمی، بعید است تا پای عمل بروند و فرصت دیده شدن را به این اثر مهم بدهند اما هیچ چیز بعید نیست و شاید در اتفاقی جالب، در نیمه دوم جشنواره سی و یکم، کاخ جشنواره میزبان یک فیلم دارای ارزش تماشای دیگر باشد.
منبع: تابناک
ارسال نظر