هوشنگ مرادی کرمانی: نخستين كاري كه انجام دادم، بنايي بود.

من از كودكي كار كردم. نخستين كاري كه انجام دادم، بنايي بود. تابستان‌ها مي‌رفتم بنايي. بزرگ‌تر كه شدم هم باز تابستان كار مي‌كردم؛ مي‌رفتم نانوايي. برخلاف امروز كه مد شده پدر و مادرها براي فرزندان‌شان و تابستان آنها برنامه‌ريزي مختلف كنند و بچه‌ها را ببرند كلاس نقاشي يا ورزش و... معتقدم كه كار كردن بچه‌ها در كودكي اتفاق خوبي است. سنت ديرينه خوبي كه مبارك است و كاركردهاي خوبي دارد. بچه‌هايي كه از اين سن كار مي‌كنند، احساس مسووليت به دست مي‌آورند. ياد مي‌گيرند كه نسبت به سرنوشت خود مسوول هستند و بايد براي به دست آوردن اتفاق‌هاي خوب، خودشان آستين بالا بزنند. اين بچه‌ها ياد مي‌گيرند كه با سختي‌هاي زندگي بجنگند و به همين راحتي نااميد و بي‌انگيزه نشوند. آنها ياد مي‌گيرند كه روي پاي خودشان باشند و اجازه ندهند آدم‌هاي مدعي با نگاه‌هايي مصنوعي خيرخواهانه، زندگي آنها را از دست خودشان بگيرند و مديون كسي باشند. اين بچه‌ها زندگي كردن، به معناي واقعي كلمه را ياد مي‌گيرند و همين حالا اگر به جمعيت آدم‌هاي موفق اين جامعه نگاه كنيم، مي‌بينيم كه تقريبا ٨٠ درصد، در كودكي كار كرده‌اند و ياد گرفته‌اند كه نسبت به زندگي خود مسوول باشند. حالا نه اينكه من با رفاه كودكان مشكلي داشته باشم يا بگويم كه نبايد حواس‌مان به اين بچه‌ها نباشد و از كمك دريغ كنيم. بچه‌ها بايد كودكي كنند، بايد شاد باشند و زندگي راحتي داشته باشند. اما هركسي در شرايطي به زندگي مي‌رسد و بچه‌هايي كه در زندگي‌هاي محروم و با امكانات كم زندگي مي‌كنند، اگر به سنت ديرينه و قديمي كار در تابستان عمل كنند و براي زندگي خود به دنبال راه‌هايي تازه براي گذران بهتر و آسان‌تر باشند، بچه‌هاي موفقي هستند و نبايد نگاهي نگران و دلسوزانه بي‌دليل به آنها داشته باشيم، چون اين اتفاق اصلا، اتفاق بدي نيست.