.svg)
یک روز اسکی خانوادگی چقدر آب می‌خورد؟
پارسینه: اسکی از جمله رشته‌های ورزشی است که به خاطر هزینه‌های بالایی که دارد هیچ وقت رنگ همگانی شدن را به خود نخواهد دید و هر سال هم از دسترس طبقه معمولی دورتر می‌شود و به مرفهین می‌چسبد!
اسکی بدون شک ورزش گرانی است. هرچقدر هم عده ای در داخل یا خارج فدراسیون بخواهند وانمود کنند که این رشته همگانی است و مختص قشر مرفه جامعه نیست اما آنچه در عمل مشخص است هزینه یک روز اسکی برای یک نفر (بدون حساب هزینه رفت و آمد و تغذیه) حداقل ۲۰۰ هزار تومان آب می خورد.
یعنی اگر یک خانواده چهار نفره بخواهند به یکی از پیست های اطراف تهران بروند و یک روز اسکی کنند حدود ۸۰۰ هزار تومان فقط هزینه حضور در پیست و کرایه چوب اسکی و لباس می شود و با اضافه شدن هزینه رفت و آمد و یک وعده ناهار به مبلغی حدود یک میلیون تومان در روز می رسد.
صرفنظر از پیست های اسکی استانهای دیگر، در پایتخت هر سال اداره کل ورزش و جوانان استان تهران در جلسه ای که با مدیران پیست های اسکی تهران دارد در خصوص قیمت بلیط پیست های اسکی تصمیم گیری می کند. هزینه نگهداری و حقوق پرسنل پیست های اسکی هم آن قدر بالاست که اداره کل ورزش و جوانان را مجاب می کند تا با قیمت های نجومی بلیت پیست های اسکی موافقت کند اما همیشه جای یک سوال باقی می ماند. آیا پیست های اسکی هرگز تلاشی برای همگانی کردن این رشته داشته اند؟
در این جا باید قدری هم به عملکرد چندساله فدراسیون اسکی خرده گرفت. فدراسیونی که در طی سالیان متمادی هرگز برنامه ای خاص برای همگانی کردن این رشته نداشته است. البته اینکه پیست های اسکی در دست فدراسیون نیست در تمام این سال ها توجیه مناسبی برای سکون فدراسیون اسکی بوده است. همیشه قشر خاصی از جامعه که عموما یا بومی هایی هستند که خودشان در پیست های اسکی سهام دارند و یا شهری‌هایی که برای تفریح آخر هفته هایشان را به اسکی کردن می پردازند. روال کار همین بوده است. تقریبا همه هم راضی هستند. کمتر اسکی‌بازی را می بینید که در پیست های اسکی از گران بودن بلیت بگوید. عموما اعتراض ها مربوط به آنهایی می شود که در همین حاشیه پیست های اسکی به «تیوپ سواری» می پردازند و خیلی وقت ها قربانی هم می دهند.
اسکی کردن با خانواده یکی از لذت بخش ترین تفریحاتی است که می تواند خستگی یک هفته پرکار را از تن بیرون کند؟ بلیت اسکی در پایان هفته ها که عموما خانواده ها فرصت تفریح دارند بیش از روزهای گذشته است. به جز هزینه بلیتی که به عنوان نمونه تا سال گذشته در دیزین ۸۸ هزار تومان بود و امسال حتما با افزایش هم همراه خواهد بود هزینه ناهار در رستوران های نسبتا گران قیمت پیست های اسکی، هزینه کرایه چوب اسکی و لباس اسکی (بالغ بر ۱۰۰ هزار تومان) را هم اضافه کنید. همین می شود که اسکی از سبد ورزش خانواده های با حقوق معمولی حذف می شود.
از گرانی بلیت پیست های اسکی هم که بگذریم یک نکته باقی می ماند. آیا پیست های اسکی کشور در قبال این هزینه ای که دریافت می کنند ایمنی مورد نظر را دارند؟! همین چند روز پیش بود که خبر از پلمپ برخی پیست های اسکی به دلیل عدم استاندارد سازی شنیده شد.
خبری که اگرچه کمی بعد سوءتفاهم عنوان شد اما تامل برانگیز است. وقوع برخی حوادث در سالهای اخیر که حتی در برخی موارد به مرگ اسکی بازان منجر شد زنگ های هشداری بود که البته چون هیچگاه مقصر اصلی آن پیدا و مجازات نشد به گوش نرسید. فصل اسکی نزدیک است کاش مسئولان در کنار افزایش قیمت بلیت پیست های اسکی همانقدر هم به افزایش ایمنی تجهیزات این پیست ها بیاندیشند.
یعنی اگر یک خانواده چهار نفره بخواهند به یکی از پیست های اطراف تهران بروند و یک روز اسکی کنند حدود ۸۰۰ هزار تومان فقط هزینه حضور در پیست و کرایه چوب اسکی و لباس می شود و با اضافه شدن هزینه رفت و آمد و یک وعده ناهار به مبلغی حدود یک میلیون تومان در روز می رسد.
صرفنظر از پیست های اسکی استانهای دیگر، در پایتخت هر سال اداره کل ورزش و جوانان استان تهران در جلسه ای که با مدیران پیست های اسکی تهران دارد در خصوص قیمت بلیط پیست های اسکی تصمیم گیری می کند. هزینه نگهداری و حقوق پرسنل پیست های اسکی هم آن قدر بالاست که اداره کل ورزش و جوانان را مجاب می کند تا با قیمت های نجومی بلیت پیست های اسکی موافقت کند اما همیشه جای یک سوال باقی می ماند. آیا پیست های اسکی هرگز تلاشی برای همگانی کردن این رشته داشته اند؟
در این جا باید قدری هم به عملکرد چندساله فدراسیون اسکی خرده گرفت. فدراسیونی که در طی سالیان متمادی هرگز برنامه ای خاص برای همگانی کردن این رشته نداشته است. البته اینکه پیست های اسکی در دست فدراسیون نیست در تمام این سال ها توجیه مناسبی برای سکون فدراسیون اسکی بوده است. همیشه قشر خاصی از جامعه که عموما یا بومی هایی هستند که خودشان در پیست های اسکی سهام دارند و یا شهری‌هایی که برای تفریح آخر هفته هایشان را به اسکی کردن می پردازند. روال کار همین بوده است. تقریبا همه هم راضی هستند. کمتر اسکی‌بازی را می بینید که در پیست های اسکی از گران بودن بلیت بگوید. عموما اعتراض ها مربوط به آنهایی می شود که در همین حاشیه پیست های اسکی به «تیوپ سواری» می پردازند و خیلی وقت ها قربانی هم می دهند.
اسکی کردن با خانواده یکی از لذت بخش ترین تفریحاتی است که می تواند خستگی یک هفته پرکار را از تن بیرون کند؟ بلیت اسکی در پایان هفته ها که عموما خانواده ها فرصت تفریح دارند بیش از روزهای گذشته است. به جز هزینه بلیتی که به عنوان نمونه تا سال گذشته در دیزین ۸۸ هزار تومان بود و امسال حتما با افزایش هم همراه خواهد بود هزینه ناهار در رستوران های نسبتا گران قیمت پیست های اسکی، هزینه کرایه چوب اسکی و لباس اسکی (بالغ بر ۱۰۰ هزار تومان) را هم اضافه کنید. همین می شود که اسکی از سبد ورزش خانواده های با حقوق معمولی حذف می شود.
از گرانی بلیت پیست های اسکی هم که بگذریم یک نکته باقی می ماند. آیا پیست های اسکی کشور در قبال این هزینه ای که دریافت می کنند ایمنی مورد نظر را دارند؟! همین چند روز پیش بود که خبر از پلمپ برخی پیست های اسکی به دلیل عدم استاندارد سازی شنیده شد.
خبری که اگرچه کمی بعد سوءتفاهم عنوان شد اما تامل برانگیز است. وقوع برخی حوادث در سالهای اخیر که حتی در برخی موارد به مرگ اسکی بازان منجر شد زنگ های هشداری بود که البته چون هیچگاه مقصر اصلی آن پیدا و مجازات نشد به گوش نرسید. فصل اسکی نزدیک است کاش مسئولان در کنار افزایش قیمت بلیت پیست های اسکی همانقدر هم به افزایش ایمنی تجهیزات این پیست ها بیاندیشند.
منبع:
باشگاه خبرنگاران
می خواهید تا اسکی تعطیل شود شما هم دلت خنک ؟