.svg)
دلیل علمی کفش نپوشیدن در خانه
پارسینه: مردم را می توان به دو دسته آنهایی که داخل خانه های خود نیز کفش به پا دارند و آنهایی که این کار را انجام نمی دهند تقسیم کرد دانشمندان اخیرا برای کفش نپوشیدن در خانه دلیل علمی آورده اند
مطالعه ای که توسط پژوهشگران دانشگاه آریزونا انجام شد، نشان داده است که کف کفش های ما میزبان تقریبا نیم میلیون باکتری است.
مردم را می توان به دو دسته آنهایی که داخل خانه های خود نیز کفش به پا دارند و آنهایی که این کار را انجام نمی دهند تقسیم کرد.
افرادی که در گروه نخست قرار می گیرند مدعی هستند که کفش به پا داشتن برای ساکنین خانه و مهمانان حالتی مهمان نوازانه‌تر دارد. استرسی درباره بوی بد پا یا سرد شدن پاها وجود ندارد و میزبان همان گونه که هستید پذیرای شما است. با این وجود، افرادی که در خانه کفش نمی پوشند دلایل بهتر و قوی‌تری برای این کار ارائه می کنند که از پشتیبانی علمی نیز برخوردار هستند. در کشورهای آسیایی مانند ژاپن و کشورهای مسلمان ورود به خانه با کفش امری ناپسند و حتی ممنوع محسوب می شود.
در خانه کفش نپوشید به این دلایل علمی!
مطالعه ای که توسط پژوهشگران دانشگاه آریزونا انجام شد، نشان داد که کف کفش های ما میزبان تقریبا نیم میلیون باکتری است. در آزمایش های صورت گرفته روی کفش ها، نه سویه مختلف باکتری، از جمله ئی.کولای، کلبسیلا پنومونیه (عفونت های دستگاه ادراری)، و سراتیا فیکاریا (عفونت های تنفسی) وجود داشتند.
این باکتری ها به همراه ویروس ها و انگل های دیگر می توانند برای هفته ها روی کفش های ما زنده بمانند که بی تردید شرایط خوبی نیست.
البته، برخی این مساله را مطرح کنید که میکروب ها هر جایی هستند و ما از هر طرف با آنها احاطه شده ایم.
خانه های ما نیز مکان های پر از میکروب هستند که البته باید به خاطر داشت که می تواند چیز خوبی نیز باشد. اما اگر ذرات میکروسکوپی ادرار، روغن موتور، استفراغ، دوده و مدفوع حیوانات روی کف کفش شما حالتان را به هم می زند، پس احتمالا بهتر است کفش های خود را پیش از ورود به خانه دربیاورید. دمپایی و کفش های داخل خانه برای همین تولید شده اند، این گونه نیست؟
اما میکروب ها تنها عامل مشکل آفرین روی کفش ها محسوب نمی شوند. سموم نیز مساله بزرگی هستند. آفت کش ها و علف کش ها به راحتی می توانند از طریق کفش های ما به داخل خانه نفوذ کنند. زمانی که روی چمن ها راه می روید یا از نزدیک آنها عبور می کنید، بقایای این مواد شیمیایی جذب کفش های شما می شوند. این مواد شیمیایی مضر می توانند موجب اختلال در عملکرد غدد درون ریز بدن شوند و تعادل هورمون ها را از بین ببرند.
ترکیبات خیابانی دیگر نیز می توانند مساله ساز باشند. به عنوان مثال، آسفالت خیابان حاوی قطران زغال سنگ است و می تواند افراد را در معرض مقادیر زیاد سموم سرطان‌زا قرار دهد. نشت بنزین از خودروها نیز به سمت کناره های خیابان شسته می شود. آیا قصد دارید روی این سطوح پیاده‌روی کرده و سپس مواد مضر را به خانه خود، جایی که کودکان و حیونات خانگی می توانند در تماس مستقیم با آنها قرار بگیرند، وارد کنید؟ احتمالا پاسخ شما منفی است.
نکته مهم این است که به آنچه روی کفش های شما قرار دارد باید توجه داشته باشید. مضر یا غیر مضر، کفش ها سرشار از باکتری ها و سموم موجود در دنیای بیرون خانه هستند. مهم نیست که سیاست شما چیست، اما آگاهی از این که چه چیزی را وارد خانه خود می کنید، اهمیت دارد.
مردم را می توان به دو دسته آنهایی که داخل خانه های خود نیز کفش به پا دارند و آنهایی که این کار را انجام نمی دهند تقسیم کرد.
افرادی که در گروه نخست قرار می گیرند مدعی هستند که کفش به پا داشتن برای ساکنین خانه و مهمانان حالتی مهمان نوازانه‌تر دارد. استرسی درباره بوی بد پا یا سرد شدن پاها وجود ندارد و میزبان همان گونه که هستید پذیرای شما است. با این وجود، افرادی که در خانه کفش نمی پوشند دلایل بهتر و قوی‌تری برای این کار ارائه می کنند که از پشتیبانی علمی نیز برخوردار هستند. در کشورهای آسیایی مانند ژاپن و کشورهای مسلمان ورود به خانه با کفش امری ناپسند و حتی ممنوع محسوب می شود.
در خانه کفش نپوشید به این دلایل علمی!
مطالعه ای که توسط پژوهشگران دانشگاه آریزونا انجام شد، نشان داد که کف کفش های ما میزبان تقریبا نیم میلیون باکتری است. در آزمایش های صورت گرفته روی کفش ها، نه سویه مختلف باکتری، از جمله ئی.کولای، کلبسیلا پنومونیه (عفونت های دستگاه ادراری)، و سراتیا فیکاریا (عفونت های تنفسی) وجود داشتند.
این باکتری ها به همراه ویروس ها و انگل های دیگر می توانند برای هفته ها روی کفش های ما زنده بمانند که بی تردید شرایط خوبی نیست.
البته، برخی این مساله را مطرح کنید که میکروب ها هر جایی هستند و ما از هر طرف با آنها احاطه شده ایم.
خانه های ما نیز مکان های پر از میکروب هستند که البته باید به خاطر داشت که می تواند چیز خوبی نیز باشد. اما اگر ذرات میکروسکوپی ادرار، روغن موتور، استفراغ، دوده و مدفوع حیوانات روی کف کفش شما حالتان را به هم می زند، پس احتمالا بهتر است کفش های خود را پیش از ورود به خانه دربیاورید. دمپایی و کفش های داخل خانه برای همین تولید شده اند، این گونه نیست؟
اما میکروب ها تنها عامل مشکل آفرین روی کفش ها محسوب نمی شوند. سموم نیز مساله بزرگی هستند. آفت کش ها و علف کش ها به راحتی می توانند از طریق کفش های ما به داخل خانه نفوذ کنند. زمانی که روی چمن ها راه می روید یا از نزدیک آنها عبور می کنید، بقایای این مواد شیمیایی جذب کفش های شما می شوند. این مواد شیمیایی مضر می توانند موجب اختلال در عملکرد غدد درون ریز بدن شوند و تعادل هورمون ها را از بین ببرند.
ترکیبات خیابانی دیگر نیز می توانند مساله ساز باشند. به عنوان مثال، آسفالت خیابان حاوی قطران زغال سنگ است و می تواند افراد را در معرض مقادیر زیاد سموم سرطان‌زا قرار دهد. نشت بنزین از خودروها نیز به سمت کناره های خیابان شسته می شود. آیا قصد دارید روی این سطوح پیاده‌روی کرده و سپس مواد مضر را به خانه خود، جایی که کودکان و حیونات خانگی می توانند در تماس مستقیم با آنها قرار بگیرند، وارد کنید؟ احتمالا پاسخ شما منفی است.
نکته مهم این است که به آنچه روی کفش های شما قرار دارد باید توجه داشته باشید. مضر یا غیر مضر، کفش ها سرشار از باکتری ها و سموم موجود در دنیای بیرون خانه هستند. مهم نیست که سیاست شما چیست، اما آگاهی از این که چه چیزی را وارد خانه خود می کنید، اهمیت دارد.
منبع: سیمرغ
ارسال نظر