نقش ژنتیک در واکنش ایمنی بدن به کووید ۱۹

محققان دانشگاه کالیفرنیا دریافتند که واکنش ایمنی فرد به کروناویروس ممکن است توسط مجموعه ای از ژن های متغیر موسوم به MHC که پروتئین های سطح سلول را برای سیستم ایمنی تطبیقی کد می کنند، محدود شود. این یافته می تواند توضیح دهد که چرا ایمنی کووید۱۹ در هر فرد متفاوت است.

آنتی بادی های خنثی کننده ظرف دو هفته پس از عفونت کووید ۱۹ ایجاد می شوند، اما دوام و شدت آنها می تواند براساس هر فرد متفاوت باشد که همین موضوع نگرانی های را در مورد احتمال ایمنی طولانی مدت و اثربخشی واکسن های کووید۱۹ را به وجود می آورد.

محققان در این مطالعه به بررسی نحوه تعامل MHC با دو نوع لنفوسیت یا سلول ایمنی موسوم به T و B پرداختند.

«ماریزیو زانتی»، سرپرست تیم تحقیق، در این باره می گوید: «سیستم ایمنی بدن با تولید آنتی بادی هایی با هدف رهگیری و خنثی سازی پاتوژن، به عوامل بیماری زای مهاجم پاسخ می دهد. تولید آنتی بادی علیه پروتئین ها نیاز به همکاری مفید بین لنفوسیت T و لنفوسیت B دارد که هر دو باید توالی های آنتی ژنی مجاور را که توسط MHC روی سلول های B آغاز شده است تشخیص دهند. MHC به عنوان رابط بین لنفوسیت های T و B در این فرایند عمل می کند.»

بر اساس این استدلال، محققان با محاسبه تمام قطعات احتمالی پروتئین سنبله RBM، که محرکی هم برای واکنش ایمنی انسان و هم فعالیت واکسن در ارتباط با بیش از ۵۰۰۰ مولکول مختلف MHC در جمعیت جهانی انسان ها است، به بررسی آنها پرداختند.

محققان دریافتند که میانگین تمایل MHC به نمایش پپتیدهای مشتق شده از RBD کم است. از آنجا که پیوند MHC یک اندازه گیری غیرمستقیم از احتمال فعال شدن سلول T و تحریک لنفوسیت B در تولید آنتی بادی علیه RBM است، محققان به این نتیجه رسیدند که تولید آنتی بادی های خاص RBM می تواند به دلیل عدم هماهنگی این بخش ویروس به MHC متوقف شود.

به گفته محققان، این روند می تواند منجر به واکنش های ضعیف تر آنتی بادی خنثی کننده شود.