چرا خاطرات دوران کودکی‌مان را فراموش می‌کنیم؟

به گزارش پارسینه، زندگی نوزادانه باید تجربه‌ای شیرین و بی‌دغدغه باشد؛ والدینی که به خوبی مراقب و مهربانند، و حتی غریبه‌هایی که به تازگی ما را می‌بینند، از خود تعجب نشان می‌دهند. اما متأسفانه هیچ‌کدام از ما این دوران از زندگی‌مان را به‌طور واضح به خاطر نمی‌آوریم.

زیگموند فروید در سال ۱۹۰۵ اصطلاح «فراموشی نوزادی» را معرفی کرد و به این پدیده اشاره کرد که ابتدایی‌ترین لحظات کودکی در بیشتر افراد (هرچند نه همه) پنهان می‌شود. بیش از یک قرن بعد، روان‌شناسان هنوز به دنبال علت این فراموشی هستند. طبق گفته پروفسور کی وانگ از دانشگاه کرنل، اکثر بزرگسالان هیچ‌گونه خاطره‌ای از قبل از دو یا سه‌سالگی ندارند و خاطرات دوران کودکی تا هفت سالگی معمولاً پراکنده و ناقص هستند.

پیش از این، محققان بر این باور بودند که مغز نوزادان هنوز به اندازه کافی رشد نکرده تا خاطرات ماندگاری بسازد. اما تحقیقات دهه ۸۰ نشان داد که کودکان دوساله می‌توانند خاطراتی از رویدادهای گذشته ایجاد کنند و آن‌ها را به‌طور دقیق به یاد بیاورند. به گفته کریستینا آلبرینی، استاد علوم عصبی دانشگاه نیویورک، این سوال که چرا تجربیات اولیه کودکی که به یاد نمی‌آیند، همچنان بر زندگی ما تاثیر می‌گذارند، همچنان چالش‌برانگیز است.

محققان نشان داده‌اند که مغز انسان در دوران فراموشی نوزادی همچنان خاطرات را ذخیره می‌کند و این خاطرات حتی در بزرگسالی تاثیرگذارند. برخی تحقیقات نشان داده که خاطرات اولیه در مغز ذخیره می‌شوند، حتی اگر به‌طور آگاهانه به یاد نیاورده نشوند.

جالب است که برخی محققان بر این باورند که تفاوت‌های فرهنگی ممکن است بر سن به یادآوری خاطرات تاثیر بگذارد. مثلاً در فرهنگ آمریکایی، نخستین خاطرات به‌طور متوسط از سن ۳.۵ سالگی شروع می‌شود، در حالی که در فرهنگ‌های آسیایی این سن معمولاً دیرتر است.

مطالعاتی که در میان فرهنگ مائوری نیوزیلند انجام شده، نشان می‌دهد که کودکان در این فرهنگ‌ها می‌توانند خاطرات خود را از سن ۲.۵ سالگی به یاد بیاورند. این امر ممکن است به دلیل تاکید این فرهنگ‌ها بر سنت‌های شفاهی و گفت‌وگوهای بیشتر درباره تجربیات گذشته باشد.

در نهایت، روان‌شناسان پیشنهاد می‌دهند که فراموشی دوران کودکی ممکن است فراموشی سازگاری باشد، که در آن خاطرات اولیه به‌طور ناخودآگاه در مغز ذخیره می‌شوند و در ساختار خاطرات بزرگسالی نقش دارند. این خاطرات، مانند پایه‌های یک ساختمان، ممکن است مخفی بمانند، اما اساس و پایه‌ای برای تجربیات آینده ما فراهم می‌کنند.