انسان‌های بدبین چه ویژگی‌هایی دارند؟

«همایون قسمتی»، اظهار کرد: یکی از خصائص خوب انسانی، بخشش و گذشت است که در افراد کج خیال و بدبین مطلقاً بخشودن و فراموش کردن وجود ندارد.

وی افزود: شخصیت‌های کج خیال و بدبین به کسانی گفته می‌شود که بیش از اندازه محتاط و مشکوک بوده و دائماٌ در حال کشف کردن خیانت، تجاوز و بدعهدی دشمنان دوست‌نما هستند.

این روانشناس تصریح کرد: این افراد وقتی با ناباوری دیگران روبرو می‌شوند مسأله را پیش خودشان نگه می‌دارند و با دیگران در میان نمی‌گذارند، حتی اتفاقات پیش پا افتاده‌ای چون جریمه، پیچیدن کسی در هنگام رانندگی جلوی آن‌ها یا اعتراض کوچک همسایه به عنوان علامت کاملاً موجهی بر دشمنی و خیانت از سوی این افراد تعبیر می‌شود.

وی تصریح کرد: این نوع شخصیت‌ها دیگران را به بهانه‌های مختلف به دادگاه می‌کشانند، تبعیضات نژادی قائل می‌شوند و یا انتقام‌های وحشتناک می‌گیرند.

قسمتی، تعبیرهای غلط به پندار، گفتار و رفتار دیگران را از دیگر ویژگی‌های شخصیتی این افراد برشمرد و افزود: گرفتاری در محل کار، تنهایی و ناتوانی در برقراری ارتباط با افراد، درگیری‌های خانوادگی به دلیل زدن برچسب‌های خیانت به دیگران، انتقام‌جویی و درگیر شدن در شکایات دادگاهی از جمله مشکلات زندگی این افراد است.

وی ادامه داد: 10 تا 30 درصد بیماران بستری در بیمارستان‌های روانی و 2 تا 10 درصد مراجعه‌کنندگان درمانگاه‌های روانی دولتی به این بیماری مبتلا هستند.

این روانشناس سن شروع این بیماری را آغاز بزرگسالی دانست و گفت: به‌طور خلاصه این افراد انتظار دارند که مورد تجاوز و تهدید قرار بگیرند، وفاداری و صداقت نزدیکانشان را مورد سئوال قرار می دهند، رازهایشان را برای کسی بازگو نمی‌کنند، در گفت‌وگوهای معمولی، توهین‌های پنهانی می‌بینند، خلاف دیگران را فراموش نمی‌کنند و در مقابل مسائل قابل اغماض، خشم بسیار نشان داده و تهدید به تلافی می‌کنند.

وی در رابطه با درمان این نوع بیماری نیز اظهار کرد: اگر این افراد حاضر به معالجه باشند، درمان آن‌ها اغلب زمانی است که گرفتار افسردگی یا اضطراب شده باشند و معمولاً پیش از آن که بتوان درمانشان کرد به علت شک و تردید درمان را رها می‌کنند.

قسمتی خاطرنشان کرد: در موارد خاصی بستگان بیمار او را به درمان تشویق می‌کنند و در برخی موارد وی را مجبور می‌کنند، گاهی از درما‌ن‌های دارویی بدون اطلاع بیمار استفاده کنند که در مورد کسانی که تحت سرپرستی قانونی هستند یا سن آن‌ها از 18 سال به پائین باشد موجه و قابل انجام است در حالی‌که گروه کثیری از این افراد خودکفا و قانوناً بالغ شناخته شده‌ و هرگونه درمان بدون رضایت آن‌ها غیرقانونی است.

وی یادآور شد: نخستین گام برای درمان، ایجاد ارتباط صادقانه و حمایت‌گرانه از طرف یک تراپیست(روان درمانگر) است، زمانی که فرد مبتلا، به درمانگر خود اعتماد کرد و توانایی در میان گذاردن رازش را پیدا کرد، می‌بینیم که چقدر این موجود به ظاهر خودکفا از ناامنی، آسیب‌پذیری، ضعف و احساس حقارت رنج می‌کشد و روان درمانی شخصی در نهایت با گروه درمانی همراه شده و در صورت نیاز حاضر به مصرف دارو هم می‌شوند.

انتهای پیام