احمد پورنجاتی: روحانی دچار اشتباه محاسبه شده است

با همه ی بی بنیه گی و شلم شوربایی فعالیت حزبی در عرصه ی كنش سیاسی جامعه ایران و با وجود كژتابی های آشكار و پنهان برخی از بخش های حاكمیت در برابر رواج و رونق فعالیت حزبی و حتی هر فعالیت سازمان یافته ی مدنی،خواه صنفی یا اجتماعی ، اما واقعیت غیر قابل انكار این است كه هریك از كسانی كه در این یازده دوره رییس جمهور شده اند،ازپشتیبانی نوعی پایگاه اجتماعی و بدنه ی تشكیلاتی و سیاسی برخوردار بوده اند.

البته در این مجال، نه نیازی به بازگویی نام و نشان و وضعیت پایگاه اجتماعی و سازمان سیاسی پشتیبان تك تك آنان است كه از بنی صدر تا احمدی نژاد را برای تسخیر كرسی ریاست یاری كردند ونه واكاوی شگرد های ویژه ای كه محمود احمدی نژاد برای عبور"خر مراد" از پل "پایگاه اجتماعی و سازمان سیاسی اصولگرایان" و سپس تخریب آن پل و خلق نوعی پایگاه اجتماعی "توده ای- تكنوكرات" اختصاصی به كار گرفت!

اما یك ویژگی مهم در انتخابات دوره ی یازدهم كه آن را از دوره های پیش ممتاز می كند شكل گیری نوعی پایگاه اجتماعی و سازمان سیاسی موسمی برای پشتیبانی حسن روحانی به گونه ای محاسبه گرانه و آینده نگرانه بود.

درست است كه او با تابلوی "اعتدال " و نوعی دولت فراجناحی به میدان رقابت ها آمد، اما بی هیچ تردیدی او به عنوان شخص خودش از هیچ پایگاه اجتماعی و بدنه ی سیاسی اختصاصی برخوردار نبود. حتی در جامعه ی روحانیت مبارز تهران كه در زمره ی اعضای شورای مركزی اش بود!

گرانیگاه اصلی پایگاه اجتماعی حسن روحانی را دو جریان مهم "اصلاح طلبان وفادار به خاتمی" و " عمل گرایان وفادار به هاشمی"فراهم كردند.موج اجتماعی و سازمان رای او نیز از این گرانیگاه برخاست.

مهم نیست كه پس از انتخابات و پیروزی حسن روحانی چه تغییر تاكتیكی در رویكرد بخش های واقع نگر جریان اصولگرا به سوی همگرایی با رییس جمهوری رخ داده است. حتی مهم نیست كه برای نمایش وفاداری حسن روحانی به شعار اعتدال و دولت فراجناحی در بسیاری موارد،چه در تركیب كابینه و دیگر كارگزاران دولت و چه در سیاست ها و برنامه ها و اولویت های دولت كفه ی كارنامه ی حسن روحانی در همین چند ماه به كدام سو متمایل تراست.

آنچه به باور من بسیار اهمیت دارد پاسخ به این پرسش است كه:

آیا نوزاد دوره ی یازدهم ریاست جمهوری، صرفا در حد و اندازه ی یك "زهدان اجاره ای" خودرا وام دار آن گرانیگاه و پایگاه اجتماعی و بدنه ی سیاسی پیش گفته كه در انتخابات پشتیبان وی بود ، می داند و بس!

اگر چنین است به ناچار باید به پرسش مهم تری پاسخ دهد كه:"از این پس پایگاه اجتماعی و بدنه ی سیاسی پشتیبان وی كجاست؟"آیا چیزی خلق كرده است كه كسی از آن خبر ندارد؟

به هرحال كمپانی مشترك" محمود احمدی نژاد- اسفندیار رحیم مشایی"، به هر فوت كاسه گری كه بود، می كوشیدند یك بستر یا پایگاه سنتتیك وتلفیقی "توده ای- تكنوكرات" درست كنند.هنوز هم كلنی هایی از آن پایگاه دورگه در برخی بخش های حاكمیت، همچون مجلس فعالند.

برداشت من این است كه آقای رییس جمهور دچار نوعی اشتباه محاسبه است اگر به دو پرسش یادشده بی اعتنا باشد و یا برای آنها پاسخ سنجیده ای نداشته باشد.

اشتباه بزرگتر این است كه چشم انداز پایگاه اجتماعی خود را بر بومرنگ " قهرمانی در عرصه ی حل و فصل چالش هسته ای" خط خطی كند.

سربسته می گویم كه فیصله بخشی به قضیه ی پر هزینه ی هسته ای و تنش زدایی در عرصه ی روابط بین المللی با همه ی ارزش و اهمیت و تاثیر سودمندی كه در آرامش و رونق نسبی اداره كشور دارد ،كمترین ظرفیتی را برای "عرضه اندام قهرمانی" از آن دست كه در ملی شدن صنعت نفت و باز پس گیری آذربایجان شاهد بودیم ، ندارد!

به باور من، تا دیر نشده و پیش از نشت و نفوذ ویروس تردید و نومیدی و بی انگیزگی در عرصه ی عمومی جامعه ، می بایست برای پایش و گسترش و بازآفرینی همان پایگاه و بدنه ی اجتماعی پشتیبان، افق هایی امیدبخش و تحكیم كننده ترسیم كرد. باید به گونه ای ملموس برای تحقق مطالبات گوناگون این گرانیگاه سیاسی از خودش یاری گرفت.

این رویكردی ست كه متاسفانه از سوی حسن روحانی و حلقه ی یاران وی كمتر مورد توجه قرار گرفته است .