اگر ايران يك "زايتسف" داشت!

اين تيم در زمینه هایی از جمله بازگشت به بازی بعد از باخت دو بر صفر و یا جنگیدن تا آخرین امتیاز و تاکتیک پذیری و زدن سرویس های صد در صد ریسکی پیشرفت قابل توجهی نسبت به گذشته از خود نشان داد.

حتی چه بسا اگر تیم ایران نیز یک سوپر استار به مانند زایتسف را در ترکیب خود برخوردار بود، هرگز برتری 12 بر 9 ما در پایان 15 بر 13 بسود حریف نمی شد و افسوس برتری سه امتیازی را در "ست" سرنوشت ساز پنجم نمی خوردیم.

این همان اتفاقی بود که در بازی اول با صربستان در تهران هم به نوعی موجب دوری تیم ما از کسب پیروزی مقابل صربستان شده بود و در بازی دوم با روس ها هم مانع از کسب امتیاز از سوی تیم ما شده بود.

شاید هر کدام از بازیکنان ما به عنوان ستاره های معمولی در بخش هایی از بازی و در شرایط عادی تر مسابقه، این نقش را به نوعی کم و بیش بازی می کنند، ولی قبول باید کرد که هیچ کدامشان در لحظات سرنوشت ساز و بخصوص در امتیازات پایانی بازی نمی توانند ایفاگر نقشی باشند که آتاناسوویچ، ماکسیم میخائیلوف، استانلی و زایتسف برای تیم هایی چون صربستان، روسیه، آمریکا و ایتالیا در لحظات سرنوشت ساز بازی می کنند.

به عنوان نمونه ایوان زایتسف علی رغم اینکه بارها توسط مدافعان ما دفاع شد ولی دیدیم چگونه در پایان بازی امتیاز آورترین بازیکن میدان شد و در شرایط بحرانی و حتی روی پاس های نه چندان سالم هم چگونه بداد تیمش رسید. زايتسف نابعه اي براي واليبال ايتالياست كه حتي ولاسكو نيز او را بهترين بازيكن جهان خوانده است.

اگر در تیم ایران هم بازیکنی با این خصوصیات و ویژگی یافت می شد، شک نکنید که امروز جایگاه ایران در جدول گروه دوم لیگ جهانی مکان پنجم نبود و تیم ما هم می توانست ادعای رقابت با تیم های روسیه و ایتالیا بر سر صعود می داشت.

البته تداوم حضور ایران در لیگ جهانی و سایر رویدادهای بین المللی می تواند به پرورش چنین بازیکنانی در تیم ایران کمک کند و ذهن بازیکنان ما را نیز برای لحظات سخت مسابقه نیز کاملا پرورش دهد.