چرا امارات میزبان جام‌ملت شد، ایران نه؟!

رقابت‌های جام ملت‌های امارات آغاز شد. ایران و امارات برای گرفتن میزبانی این بازی‌ها با هم رقابت داشتند و در نهایت امارات توانست با زیر ساخت‌های بهتر، ورزشگاه‌های مناسب تر، حمل و نقل عمومی قوی‌تر و. میزبانی را مال خود کند. امشب بازی افتتاحیه که اولین بازی جام بود در ورزشگاه شیخ زاید برگزار شد و همین بازی نشان می‌داد چرا میزبانی را به امارات دادند و به ایران ندادند. اگر قرار بود بازی افتتاحیه جام ملت‌های آسیا در ورزشگاه آزادی برگزار شود، اولین اتفاقی که رخ می‌داد بستن همه خیابان‌های منتهی به ورزشگاه بود. از طرفی مسئولان لطف می‌کردند و در‌های پارکینگ را هم به روی مردم می‌بستند که مبادا خودروی خود را در جای امنی پارک کنند و با خیال راحت به داخل ورزشگاه بروند و بازی خود را تماشا کنند. همانطور که می‌دانید یکی از قوانین اصلی تماشای فوتبال در ایران آن است که باید با پای پیاده بروید، چون اگر با ماشین شخصی بروید باید آن را در اتوبان‌های اطراف پارک کنید. حدفاصل زمانی که از خانه خارج می‌شوید تا به استادیوم می‌رسید هم ساعت‌ها طول می‌کشد. اگر مسئولان لطف کنند و خیابان‌های منتهی به ورزشگاه را باز بگذارند، ترافیک همان بستن در پارکینگ می‌تواند یک تماشاگر را تا مرز سکته ببرد. اگر هم کسی نخواهد سکته کند باید حداقل ۱۰ ساعت قبل از شروع بازی عازم ورزشگاه شود! این تازه برای بازی‌های مهم داخلی است و حالا تصور کنید قرار باشد آزادی میزبان افتتاحیه جام ملت‌ها باشد. شک نکنید در آن صورت اتوبان کرج، اتوبان حکیم و دیگر اتوبان‌های منتهی به آزادی را از همان اواسط می‌بندند که کسی رد نشود! خوب به خاطر داریم همین چند سال قبل مسئولان برای آنکه مبادا برای مدیریت خیابان‌های اطراف به مشکل بخورند، کلا ورودی‌ها را بسته بودند و یک وروی را باز گذاشته بودند تا مردم برای ساعت‌های متمادی در ترافیک باشند. عادل فردوسی پور که گزارشگر بازی بود پیش چشم خود ما با هزار خواهش و التماس توانست مجوز بگیرد و با یک موتور خود را به استادیوم برساند!

امشب، اما در ورزشگاه ابوظبی شاهد این اکشن‌ها نبودیم. تماشاگران با خیال راحت وارد ورزشگاه می‌شدند. چه آن‌ها که پیاده بودند و چه آن‌ها که با خود ماشین آورده بودند. اگر با ماشین بودید نهایتا ۵ تا ۱۰ دقیقه در ترافیک می‌ماندید، چون مدیریت خیابان منتهی به استادیوم فوق العاده بود. از سویی ماموران که اعم از خانم و آقا بودند بسیار سریع کار تماشاگران و به ویژه خبرنگاران را راه می‌انداختند تا وارد استادیوم شوند. پذیرایی اماراتی‌ها از خبرنگاران هم بی نظیر بود و مثل ورزشگاه‌های ایران خبری از کیک یزدی و چایی نبود! این‌ها حداقل تفاوت‌هایی بود که می‌شد با چشم دید. حالا بماند که ورود تماشاگران به شکلی بود که کوچکترین خلعی در رفت و آمدشان ایجاد نمی‌کرد. خیلی از طرفداران حداقل در فاصله ۳۰ دقیقه مانده به بازی وارد ورزشگاه شدند، چون اینجا همه چیز تعریف شده بود. آن‌ها به محض ورود به ورزشگاه دنبال از تشنگی ماندن در ترافیک چند ساعت در به در دنبال شیر آب نبودند و یا اینکه در صف‌های طویل سرویس بهداشتی منتظر باشند.

این کوچکترین و جزئی‌ترین تفاوت‌ها بود. تفاوت‌های عمده را هم که همه می‌دانند. زیرساختی که امارات در حمل نقل عمومی دارد، فرسنگ‌ها از ایران جلوتر است. کیفیت هتل، ذسترسی هتل‌ها، ورزشگاه‌های استاندارد، چمن‌های بی نظیر، زمین‌های تمرین فوق العاده، تسهیلات پروازی و... از جمله تفاوت‌هایی بودند که باعث شد تا‌ای اف سی به سادگی میزبانی را به این کشور بدهد تا ایران. فقط لازم است یک تورنمنت بین المللی رفته باشید تا به این نتیجه رسید که ایران نه حالا بلکه در ۲۰ سال آینده هم بعید است یک میزبانی در چنین سطحی بگیرد.