رحمتی صدا و تصویرش را تکذیب کرد!

شفقنا نوشت: مهدی رحمتی اینک در اوج پختگی و تجربه دوست ندارد خدشه‌ای به چهره ترسیم‌شده‌اش وارد شود؛ از این‌رو همان اشتباهی را برای بار دوم مرتکب می‌شود که سه سال قبل او را ناباورانه از تیم ملی فوتبال ایران جدا کرد.

چند دقیقه به آغاز بازی استقلال و نفت باقی مانده بود و به رسم عادت معمول، بازیکنان دو تیم با یکدیگر شروع به احوالپرسی می‌کنند. در این بین یک عکاس با گرفتن دوربین در دستش شروع به ضبط اتفاقات می‌کند. علیرضا بیرانوند خودش را به مهدی رحمتی می‌رساند اما کاپیتان استقلال یک لحظه عکاس حاضر در جمع را فراموش می‌کند، بیرانوند دوست صمیمی‌اش را در آغوش می‌کشد و به کنایه به او می‌گوید سلام لُن... . سلام را با صدای بلند سر می‌دهد، بخش اول کلمه دوم را هم بلندتر اما همان ثانیه یادش می‌افتد تصویر در حال ضبط است، از این‌رو سیلاب دوم را می‌خورد و با بغل‌کردن دروازه‌بان حریف و پایین‌آوردن سرش به گونه‌ای که در قاب تصویر نباشد، قصد جمع‌کردن اشتباهش را دارد.

پیش از این محمد رویانیان، مدیرعامل جنجالی پرسپولیس در یک جمع با حضور ده‌ها عکاس و خبرنگار صراحتا در پاسخ به سوال یک خبرنگار گفت: بله ما همه لنگی هستیم.

شاید حضور یک عکاس در آن جمع، چندان حرفه‌ای و اخلاقی نباشد اما وقتی بازیکنان می‌بینند حرکاتشان در حال ضبط است، طبیعتا مراقب رفتار و گفتار خود هستند تا اشتباه بزرگی را مرتکب نشوند. رحمتی حق شوخی با بیرانوند را دارد و آنچه او بر زبان آورد، چیزی نیست که خیلی عجیب و غیر معمول باشد. او تنها یک لحظه فراموش می‌کند شوخی‌اش در حال ضبط است. اما واکنش ثانویه او به این اتفاق نشان می‌دهد رحمتی هنوز از اتفاق سه سال قبل، آنچه باید می‌آموخته را نیاموخته است.

سه سال قبل درست در چنین روزهایی بود که بدترین مصاحبه زندگی‌اش را با یک خبرگزاری انجام داد و مثل حادثه رختکن ورزشگاه تختی که لحظه‌ای فراموش کرد دوربین در حال شکار اوست، از یاد برد جنس کی‌روش با مربیان وطنی تفاوت اساسی دارد. اشتباه نخستش خداحافظی موقت با تیم ملی بود و خبط بزرگ‌ترش، خالی‌کردن شانه از قبول اشتباه و یک معذرت‌خواهی ساده و سریع. اگر فردای همان روز، عاری از غرور، بدون لوث‌کردن قضیه، خیلی راحت، معذرت‌خواهی می‌کرد، بدون تردید اتفاقات بعدش رخ نمی‌داد. اما رحمتی آن اشتباه را کرد و بعد از آن امید رفت تا کی‌روش او را ببخشد ولی نه او بخشیده شد و نه علی کریمی و نه هیچ یک از افرادی که از تیم ملی خداحافظی کرده بودند.

مهدی رحمتی مراقب رفتارش هست. با وسواس آنچنانی متون و عکس‌هایش را در اینستاگرام می‌گذارد و می‌خواهد همانی باشد که خودش دوست دارد. از این‌رو وقتی فیلم حاشیه بازی استقلال و نفت روی خروجی یکی از سایت‌های خبری می‌رود، بلافاصله در مقام تکذیب برمی‌آید و با چسابندن لقب شایعه‌پرداز و دروغگو می‌خواهد به مخاطب القا کند که او هرگز به بیرانوند آن چیزی را نگفته که بیننده با گوش‌هایش آن را می‌شنود!

لازم به تکذیب هیچ چیز نبود و نیست. دو دوست بسیار نزدیک قبل از آغاز بازی، یکدیگر را می‌بینند و یکی از آنها مقابل دوربین حرفی را به زبان می‌آورد که جز حواس‌پرتی آنی، هیچ دلیل دیگری نداشت. لازم هم نبود مهدی رحمتی شروع به تکذیب تصویر و صدایش کند. هر کس فیلم را ببیند متوجه می‌شود که یک شوخی دوستانه بیشتر نیست و منظور، پرسپولیسی‌دانستن رقیب است، نه تحقیر قرمزها.

کاپیتان استقلال پس از اشتباه سه سال قبل و از دست دادن تیم ملی به بهای مفت، گویا هنوز آن درسی را که باید می‌گرفت، نگرفته است. شهامت‌داشتن و یک معذرت‌خواهی ساده نه‌تنها موجب محبوب‌تر شدن او می‌شد که به راحتی این غائله را ختم به خیر هم می‌کرد. اما او باز از همان سوراخی گزیده شد که یک بار تلخ‌ترین خاطره زندگی‌اش را رقم زد.

برخلاف شوخی اول که اصلا اهمیتی ندارد، داستان انکار ثانویه رحمتی، دیگر یک شوخی پیش پا افتاده و ساده نیست. عدم قبول اشتباه، بین فوتبالیست‌ها و کلا جامعه سلبریتی‌های ایران، دیگر به یک موضوع قدیمی و ادامه‌دار مبدل شده است. آخرین بار، چه کسی و دقیقا چه زمانی بود که بابت اشتباهش معذرت‌خواهی کرد و تمام و کمال آن را به جان خرید؟ کسی یادش می‌آید؟ اشتباه که رخ داد ما ناگهان عاشق جنگیدن می‌شویم. در ساخت دیوار حاشا، مصالح را از آبروی به زور زحمت بنا کرده خود برمی‌داریم و ریاضی‌مان آنقدر قوی نیست که حساب کنیم چه گوهری را در قبال چه حلبی‌ای معامله می‌کنیم.