یادداشت یک فیلمنامه نویس درباره حواشی غواصان شهید کربلای ۴

به گزارش پارسینه، خسرو نقیبی، فیلمنامه نویس در خصوص حواشی بازگشت پیکر 175 غواص عملیات کربلای 4 نوشت:

کاش این شور حسینی که امروز شما را گرفته، همیشه بماند. که یادتان باشد این‌ها بچه‌های ایران بودند که رفتند و برای خاک‌شان کشته شدند. جان‌شان را گذاشتند کف دست‌شان و گاه حتا بی دانستن دلیل - فقط برای این‌که فکر می‌کردند طرف درست ایستاده‌اند؛ طرف میهن‌شان - جان باختند.

کم این سال‌ها برای نوشتن از جنگ، برچسب «نان‌به‌نرخ روز خور» و «آدم دستگاه» نخورده‌ام. دقیق یادم است که دوسال قبل وقتی درباره‌ی گروهی دیگر از همین غواصان که در عملیاتی دیگر لو رفته و بی‌دفاع کشته شده بودند فیلم‌نامه‌ای نوشتیم و شروع به ساختن‌ش کردیم، چه‌قدر کنایه شنیدم از اطرافیان، که «تو هم فهمیدی نان در از جنگ گفتن است» و «تو هم بالاخره خودی شدی». آدم‌هایی نیامدند پای کار، که «من کار ارزشی نمی‌کنم». درباره‌ی همین بچه‌ها بود کار ما. داستان غواصانِ رفته و بی‌دفاع کشته‌شده. این خون‌گریه‌های امروز شما را -اگر راست باشد خیلی‌هاش و نه موج‌سواری- من همان دو سال پیش به وقت تحقیق فیلم‌نامه، گریستم و برای هر که از رفقای هم‌نسل گفتم، انگ خوردم و تمسخر شنیدم. از بچه‌های خفته در گورهای جمعی گفتم. زنده‌به‌گورانی که چشم‌به‌راه داشتند و مادران و معشوقان سال‌ها بی‌خبر از آن‌ها، پیر شدند و مو سفید کردند.
این اولین قافله از یافته‌شده‌گانِ دست‌بسته سلاخی‌شده نیست. اولین‌ش است که شما دیده‌اید. اولین‌ش است که چشم‌تان به روی آن باز شده. کاش این شور حسینی که امروز شما را گرفته، همیشه بماند. که یادتان باشد این‌ها بچه‌های ایران بودند که رفتند و برای خاک‌شان کشته شدند، نه نمادهای تبلیغاتی یک نظام.
هنوز ۶۰هزارنفر دیگر برنگشته‌اند. هنوز تفحص‌ها ادامه دارد. هنوز هم جنگ از فرزندان ایران قربانی می‌گیرد.