پارک نایبند؛ بهشت ایران در زمستان
پارسینه: گزارش تصویری اختصاصی پارسینه از پارک ملی دریایی نایبند در استان بوشهر؛ موزهای از زيبايیها
به گزارش پارسینه ، سواحل آفتابی و چشم اندازهای کم نظیر، هوای معتدل پاییز و زمستان، چشمههای آب معدنی، دریای زیبای خلیج فارس، جزیرههای متعدد، تالابهای ارزشمند، باغها و عمارتهای دیدنی و تپههای تاریخی و صدها جاذبه طبیعی و تاریخی دیگر از داراییهای استانی به شمار میرود که درست ۵ ماه از سال، زمانی که بیشتر نقاط ایران در سرما و یخبندان بسر میبرند از آب و هوای مطلوب و سواحل گرم و آرام برخوردار است.
پارک ملی دریایی نایبند در ۳۰۰ کیلومتری جنوب شرقی بندر بوشهر و انتهای این استان در بخش عسلویه قرار دارد که از غرب به شهر عسلویه و از شرق به شهرستان پارسیان و از شمال به کوههای زاگرس و از جنوب به خلیج زیبای فارس محدود میشود.
فاصله اندک رشته کوههای سر به فلک کشیده زاگرس و ساحل ماسهای درخشان و زیبای خلیج نیلگون فارس، پوشش گیاهی سرسبز در جای جای منطقه، دشت هموار بخش شمالی دشتهای مشجر و طبیعی واقع در ارتفاعات بخش میانی پارک نایبند، کرنش درختان انبوه حرا در میان مد خور (khoor) بساتین و بیدخون و وجود صخرههای مرتفع دارای ساحل باریک ماسه ایبرای ماهیگیری، درههای عمیق و صخرهای بخش جنوبی پارک، درختان کهنسال انجیر معابددر دماغه پارک نایبند، دمای عالی این منطقه که در سردترین اوقات تنها به ۶ درجه بالای صفر میرسد، منطقه عسلویه را در این فصل سرما به مکانی رویایی بدل ساخته است.
وجود تپههای مرجانی جهت غواصان، تخمگذاری و جوجه آبزی لاک پشتان دریایی که در کمتر نقطهای از سواحل صورت میگیرد باعث جلوه بخشیدن به این منطقه در میان سواحل خلیج فارس شده است.
اهمیت تاریخی و گذشته درخشان این خطه از کشور عزیزمان را میتوان از آثار باستانی به جا مانده از اعصار قدیم پی برد. این منطقه در عصر ساسانیان آباد و یکی از مناطق دیدهبانی (که تا پایتخت تخت جمشید ادامه داشت) بوده و در عصر آلبویه یکی از بنادر مهم و از مراکز صید مروارید در خلیج فارس محسوب میشد.
بندر نایبند در زمان اوج پیشرفت و ترقی سیراف در قرون اولیه اسلامی و تا قرن چهارم هجری (که اهمیتی مانند دبی کنونی در خاورمیانه و هنگ کنگ در شرق دور داشته است) محل توقف و بارگیری و تخلیه کشتیهای عظیم تجاری (ناوها) بوده و انبار بزرگ کالاهای صادره و وارده به کشور ایران بوده است.
این منطقه با فرماسیون تپه ماهوری و کوهستانی با هدف حفظ و حراست از اکوسیستم کم نظیر و سیمای فیزیوگرافیک منحصر بفر و ارزشهای زیستگاهی برای کل و بز، قوچ و میش، جبیر و جیرفتی بعنوان گونههای حفاظت شده طبق مصوبه شماره ۱۰۶ مورخه ۷/۹/۵۷ از سوی شورای عالی حفاظت محیط زیست بعنوان منطقه حفاظتشده نایبند انتخاب و معرفی گردید.
متعاقب آن جهت حفاظت از جنگلهای حرا خلیج نایبند و در راستای حفاظت از ده درصد جنگلهای کشور بخشی از سواحل و خورهای خلیج نایبند از سوی شورای عالی مصوبه شماره ۲۴۴ مورخ ۱۵/۱۰/۷۸ بعنوان منطقه حفاظت شده انتخاب گردید. خلیج نایبند به عنوان یکی از ارزشمندترین زیستگاههای دریایی خلیج فارس به همراه بخش وسیعی از مناطق حفاظت شده نایبند و حرای خلیج نایبند در بیست و چهارمین جلسه شورای عالی حفاظت محیط زیست مورخه ۲۷/۱۲/۸۲ به پارک ملی دریایی ارتقاء و تحت مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست قرار گرفت.
در زیر، گزارشی تصویری از این منطقه را مشاهده میکنید:
پارک ملی دریایی نایبند در ۳۰۰ کیلومتری جنوب شرقی بندر بوشهر و انتهای این استان در بخش عسلویه قرار دارد که از غرب به شهر عسلویه و از شرق به شهرستان پارسیان و از شمال به کوههای زاگرس و از جنوب به خلیج زیبای فارس محدود میشود.
فاصله اندک رشته کوههای سر به فلک کشیده زاگرس و ساحل ماسهای درخشان و زیبای خلیج نیلگون فارس، پوشش گیاهی سرسبز در جای جای منطقه، دشت هموار بخش شمالی دشتهای مشجر و طبیعی واقع در ارتفاعات بخش میانی پارک نایبند، کرنش درختان انبوه حرا در میان مد خور (khoor) بساتین و بیدخون و وجود صخرههای مرتفع دارای ساحل باریک ماسه ایبرای ماهیگیری، درههای عمیق و صخرهای بخش جنوبی پارک، درختان کهنسال انجیر معابددر دماغه پارک نایبند، دمای عالی این منطقه که در سردترین اوقات تنها به ۶ درجه بالای صفر میرسد، منطقه عسلویه را در این فصل سرما به مکانی رویایی بدل ساخته است.
وجود تپههای مرجانی جهت غواصان، تخمگذاری و جوجه آبزی لاک پشتان دریایی که در کمتر نقطهای از سواحل صورت میگیرد باعث جلوه بخشیدن به این منطقه در میان سواحل خلیج فارس شده است.
اهمیت تاریخی و گذشته درخشان این خطه از کشور عزیزمان را میتوان از آثار باستانی به جا مانده از اعصار قدیم پی برد. این منطقه در عصر ساسانیان آباد و یکی از مناطق دیدهبانی (که تا پایتخت تخت جمشید ادامه داشت) بوده و در عصر آلبویه یکی از بنادر مهم و از مراکز صید مروارید در خلیج فارس محسوب میشد.
بندر نایبند در زمان اوج پیشرفت و ترقی سیراف در قرون اولیه اسلامی و تا قرن چهارم هجری (که اهمیتی مانند دبی کنونی در خاورمیانه و هنگ کنگ در شرق دور داشته است) محل توقف و بارگیری و تخلیه کشتیهای عظیم تجاری (ناوها) بوده و انبار بزرگ کالاهای صادره و وارده به کشور ایران بوده است.
این منطقه با فرماسیون تپه ماهوری و کوهستانی با هدف حفظ و حراست از اکوسیستم کم نظیر و سیمای فیزیوگرافیک منحصر بفر و ارزشهای زیستگاهی برای کل و بز، قوچ و میش، جبیر و جیرفتی بعنوان گونههای حفاظت شده طبق مصوبه شماره ۱۰۶ مورخه ۷/۹/۵۷ از سوی شورای عالی حفاظت محیط زیست بعنوان منطقه حفاظتشده نایبند انتخاب و معرفی گردید.
متعاقب آن جهت حفاظت از جنگلهای حرا خلیج نایبند و در راستای حفاظت از ده درصد جنگلهای کشور بخشی از سواحل و خورهای خلیج نایبند از سوی شورای عالی مصوبه شماره ۲۴۴ مورخ ۱۵/۱۰/۷۸ بعنوان منطقه حفاظت شده انتخاب گردید. خلیج نایبند به عنوان یکی از ارزشمندترین زیستگاههای دریایی خلیج فارس به همراه بخش وسیعی از مناطق حفاظت شده نایبند و حرای خلیج نایبند در بیست و چهارمین جلسه شورای عالی حفاظت محیط زیست مورخه ۲۷/۱۲/۸۲ به پارک ملی دریایی ارتقاء و تحت مدیریت سازمان حفاظت محیط زیست قرار گرفت.
در زیر، گزارشی تصویری از این منطقه را مشاهده میکنید:
عکاس: میلاد رفعت
عالي بود لذت بردم
عالي بود لذت بردم
بنده عسلویه کار میکنم و میبینم که چکونه در حال خراب شدن هست . شاید خیلیها بلدش نباشن ولی این منطقه در نایبند نرسیده به فرودگاه که زمینهای آن همه برای صنایع پایین دستی فروخته شدن و اگر زمانی این صنایع راه بیافتند این تالاب هم از بین میرود ولی به لطف تحریمها فعلا خبری نیست
من خودم بچه عسوام نه پایین دست دیدم نه بالا دست................. بالا دست فقط تهرانه
بد نیست