.svg)
توافق نهایی هسته‌ای با ایران چگونه باید باشد
پارسینه: وزرای خارجه پیشین آمریکا با بررسی فرآیند مذاکرات هسته‌ای ایران که منجر به توافقنامه موقت ژنو شد به ارائه توصیه‌هایی درباره توافقنامه نهایی که قرار است تا شش ماه آینده منعقد شود پرداخته‌اند.
هنری کسینجر، وزیر خارجه پیشین آمریکا (77_1973) و جرج پی شولتز، دیگر وزیر خارجه پیشین (89-1982) در یادداشتی در روزنامه وال‌استریت ژورنال به بررسی مذاکرات هسته‌ای ژنو و نیز ارائه پیشنهادهایی درباره چگونگی توافق نهایی با ایران پرداخته‌اند. این دو سیاستمدار و دیپلمات کهنه‌کار آمریکایی می‌نویسند:
ما به عنوان وزرای خارجه سابق با مسأله وجودی تسلیحات هسته‌ای مواجه بوده و در تلاش برای کاهش خطرات هسته‌ای با دشمنان مذاکره کرده‌ایم. ما با تلاش‌های دولت کنونی برای حل و فصل برنامه هسته‌ای ایران از طریق دموکراسی حمایت می‌کنیم. ما این مقاله را برای روشن شدن گزینه‌هایی می‌نویسیم که شاهد ظهور آنها از توافقنامه موقتی هستیم، گزینه‌هایی برای خط‌مشی‌ای بر اساس اصل "اعتماد و بررسی".
در دو دهه گذشته، رؤسای جمهور آمریکا از هر دو حزب تأیید کرده‌اند که آمریکا مخالف بی‌چون و چرای توانمندی تسلیحات هسته‌ای در ایران است. آنها معمولا در تعقیب این خط‌مشی هشداری نیز با مضمون "تمام گزینه‌ها بر روی میز قرار دارد" اعلام کرده‌اند. یک اجماع فراآتلانتیکی، یک دهه گزارش‌دهی آژانس بین‌المللی انرژی اتمی و نیز شش قطعنامه شورای امنیت سازمان ملل این موضع را تقویت کرده‌اند.
توافق هسته‌ای موقتی با ایران به عنوان اولین گام به سوی حذف توانمندی ایران برای ساخت بمب هسته‌ای قلمداد می‌شود. این امید - اگر وجود داشته باشد - در چشم‌انداز دور بعدی مذاکرات که قرار است یک نتیجه نهایی را در عرض شش ماه ارائه کند نهفته است. توافقنامه موقت، خوشبختانه ایران را تنها به صورت موقتی در موضع برخورداری از یک قدرت هسته‌ای آستانه - کشوری که می‌تواند در عرض چند ماه پس از تصمیم‌گیری به سلاح هسته‌ای دست یابد - رها می‌سازد. اگر توافنامه نهایی این ظرفیت آستانه را از بین نبرد، تهدید هسته‌ای ایران را نهادینه خواهد کرد و این امر تبعات عمیقی برای خط‌مشی عدم اشاعه جهانی و ثبات خاورمیانه خواهد داشت.
ارسال نظر