خانم بازیگری که از حس بازی در نمی‌آید

برای چندمین‌بار به این نکته برخورده‌ام که بازیگری چه کار عجیبی است. حالا بعد 22سال کار که تمام مدت سعی کرده‌ام یاد بگیرم که چه‌طور به حسی برسم که کاملا قابل باور باشد، دنبال راهی هستم که بتوانم از این حس دربیایم و به زندگی معمولی برگردم.

بهاره رهنما در ادامه یادداشت خود در بهار نوشت: انگار همان حکایت تا بجایی رسی که بدانی همی که نادانی همین حکایت علم بازیگری است، دقیقا جایی که داری تحسین می‌شوی و قبول و پذیرفته، تازه حس می‌کنی بدیهی‌ترین کار که همین بیرون‌رفتن از نقش و رفتن به زندگی عادی است را بلد نیستی.

جالب اینجاست که می‌بینم این‌روزها همین حس را نسیم ادبی، بازیگر تحسین‌شده نمایش ایران هم همراه من دارد، و همین‌طور دو بازیگر دیگر نمایشی که این‌روزها بازی می‌کنم یعنی فروغ قجابیگی و سهیلا صالحی ما همگی در باز‌سازی جنایت و قتلی که انجام داده‌ایم هرشب روی صحنه می‌میریم و زنده می‌شویم، بازی‌کردن در نقش یک زن قاتل و تکرار هر شب این‌همه خشونت چیزی را هر شب در وجودم می‌کشد و تکه‌تکه می‌کند، چیزی که باید تا فردا قبل اجرا دوباره در قلبم بسازمش تا دوباره پاره‌پاره‌اش کنم.

اما انصافا همه این رنج‌ها حسابی می‌ارزد اگر بازتاب گوشه‌ای از رنج‌های زندگی زنان سرزمینم باشد و تلنگری برای تربیت بهتر مادران فردا.


در کنار رنج‌های ما هر شب «ساناز بیان» کارگردان اثر و دستیارش پابه‌پای مرده و زنده‌شدن ما می‌میرند و متولد می‌شوند.

پی‌نوشت: از این هفته قول می‌دهم برایتان معرفی کتاب داشته باشم گفتم قولش را بدهم که حتما دوباره شروعش کنم.