« ﺣﺮﯾﻢ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﻭ ﻣﺎ »
پارسینه: ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﺍﺻﻮﻝ ﭘﺎﯾﻪﺍﯼ « ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ » ﺑﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ، ﺭﻋﺎﯾﺖ « ﺣﺮﯾﻢ» ﺁﻧﺎﻥ ﺍﺳﺖ. ﺣﻔﻆ ﺍﻧﺪﮐﯽ «ﻓﺎﺻﻠﻪ » ، « ﻧﺎﻇﺮ » ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺯ ﺩﻭﺭ ﻭ «ﺗﺤﺴﯿﻦ » ﮐﺮﺩﻥ ﺑﺪﻭﻥ « ﺗﺼﺎﺣﺐ » ﺟُﺴﺘﻦ، ﺑﻪ ﻣﺮﺍﺗﺐ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡﺁﻣﯿﺰﺗﺮ ﺍﺳﺖ ﺍﺯ ﻫﺠﻮﻡ ﺁﻭﺭﺩﻥ ﺑﻪ ﻓﻀﺎﯼ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻭ « ﺗﻘﻠﯿﺪ » ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻭ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﺁﻥﻫﺎ، ﻫﺮ ﭼﻨﺪ ﺑﺎ ﺷﻮﺭ ﻭ ﺍﺷﺘﯿﺎﻕ ﺯﯾﺎﺩﯼ ﻫﻤﺮﺍﻩ ﺑﺎﺷﺪ.
ﻭﻗﺘﯽ ﺣﺮﯾﻢ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ، ﻣﻌﻨﯽﺍﺵ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ « ﻫﻮﯾﺖ ﻣﺴﺘﻘﻞ » ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺭﺳﻤﯿﺖ ﻣﯿﺸﻨﺎﺳﯿﻢ، ﺑﻪ « ﺍﺻﺎﻟﺖ » ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﺁﻥﻫﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﯿﮕﺬﺍﺭﯾﻢ ﻭ ﺑﻪ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽﺷﺎﻥ ﻧﮕﺎﻫﯽ ﺳﻄﺤﯽ ﻭ ﻇﺎﻫﺮﯼ ﻧﺪﺍﺭﯾﻢ .
ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ ﻗﻄﻌﺎً ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻧﯿﺰ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ، ﺳﻨﺖﻫﺎ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺧﻮﺵﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﯾﺎ ﻓﺨﺮﻓﺮﻭﺷﯽ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯿﺪﻫﯿﻢ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﯽﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﻭ
ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺯﯾﺮ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ. ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ « ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ » ﮐﻮﺭ ﻭ «ﯾﮏﺳﻮﯾﻪ » ﺩﺍﺭﺩﺗﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ .
ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﯿﺮ، ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﯾﻢ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺳﺖﺟﯿﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽ ﺁﻥﻫﺎ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺕﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢﻫﺎﯼ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ « ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ » ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﺩ - ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﺎﺷﺪ - ﺗﺎ ﻧﺼﺐ ﺩﺭﺧﺖ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺗﻬﺮﺍﻥ، ﺗﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥِ ﺩﺳﺖﺟﻤﻌﯽِ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻠﯽِ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ ﺑﻪ « ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ » ﺩﺭﻣﺮﺍﺳﻢ « ﮐﻨﮕﺮﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ » ﺩﺭ ﺗﻮﺭﻧﺘﻮ !
ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻥﺩﻫﻨﺪﻩ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻬﻞﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﻭ ﺑﯽﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺭﻭﻧﺪ « ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﺪﻥ » ﮐﻪ « ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯾﯽ » ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ، ﺍﯾﻦ « ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ » ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻭ ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﻣﻠﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺑﻘﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ.ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ، ﭼﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ.
علی نصری
ﭼﻨﯿﻦ ﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ ﻗﻄﻌﺎً ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﻧﯿﺰ ﺍﯾﺠﺎﺩ ﻣﯿﮑﻨﺪ. ﺍﻣﺎ ﻭﻗﺘﯽ ﺑﺪﻭﻥ ﺩﺍﺷﺘﻦ ﭘﯿﺸﯿﻨﻪ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﺗﺎﺭﯾﺨﯽ ﻭ ﺍﻋﺘﻘﺎﺩﯼ، ﺳﻨﺖﻫﺎ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺭﺍ ﺗﺼﺎﺣﺐ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﻭ ﺁﻥﻫﺎ ﺭﺍ ﻭﺳﯿﻠﻪ ﺧﻮﺵﮔﺬﺭﺍﻧﯽ ﯾﺎ ﻓﺨﺮﻓﺮﻭﺷﯽ ﺧﻮﺩ ﻗﺮﺍﺭ ﻣﯿﺪﻫﯿﻢ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺑﻪ ﺁﻥﻫﺎ ﺑﯽﺍﺣﺘﺮﺍﻣﯽ ﻣﯿﮑﻨﯿﻢ ﮐﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﻭ
ﺍﺻﺎﻟﺖ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﺭﺍ ﻧﯿﺰ ﺯﯾﺮ ﺳﻮﺍﻝ ﻣﯿﺒﺮﯾﻢ. ﭼﻨﯿﻦ ﺭﻓﺘﺎﺭﯼ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺣﮑﺎﯾﺖ ﺍﺯ ﯾﮏ « ﺷﯿﻔﺘﮕﯽ » ﮐﻮﺭ ﻭ «ﯾﮏﺳﻮﯾﻪ » ﺩﺍﺭﺩﺗﺎ ﺍﺣﺘﺮﺍﻡ ﻣﺘﻘﺎﺑﻞ ﺑﺮ ﭘﺎﯾﻪ ﺷﻨﺎﺧﺖ ﻭ ﻣﻌﺮﻓﺖ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﯾﮑﺪﯾﮕﺮ .
ﺩﺭ ﭼﻨﺪ ﺳﺎﻝ ﺍﺧﯿﺮ، ﻭﺭﻭﺩ ﺑﻪ ﺣﺮﯾﻢ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﻭ ﺩﺳﺖﺟﯿﻦ ﮐﺮﺩﻥ ﻣﻨﺎﺳﮏ ﻭ ﻧﻤﺎﺩﻫﺎﯼ ﺳﻨﺘﯽ ﺁﻥﻫﺎ، ﯾﮑﯽ ﺍﺯ ﻋﺎﺩﺕﻫﺎﯼ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺍﯾﺮﺍﻧﯽ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ؛ ﺍﺯ ﻣﺮﺍﺳﻢﻫﺎﯼ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﺳﺒﮏ « ﮐﻠﯿﺴﺎﯾﯽ » ﺑﺮﮔﺰﺍﺭ ﻣﯿﺸﻮﺩ - ﺑﺪﻭﻥ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﻫﯿﭻ ﮐﺪﺍﻡ ﺍﺯ ﻃﺮﻓﯿﻦ ﻣﺴﯿﺤﯽ ﺑﺎﺷﺪ - ﺗﺎ ﻧﺼﺐ ﺩﺭﺧﺖ ﮐﺮﯾﺴﻤﺲ ﺩﺭ ﺍﺗﺎﻕﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﺧﺎﻧﻪ ﺩﺭ ﻗﻠﺐ ﺗﻬﺮﺍﻥ، ﺗﺎ ﺣﺘﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻥِ ﺩﺳﺖﺟﻤﻌﯽِ ﺳﺮﻭﺩ ﻣﻠﯽِ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ ﺑﻪ « ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺎﺭﺳﯽ » ﺩﺭﻣﺮﺍﺳﻢ « ﮐﻨﮕﺮﻩ ﺍﯾﺮﺍﻧﯿﺎﻥ ﮐﺎﻧﺎﺩﺍ » ﺩﺭ ﺗﻮﺭﻧﺘﻮ !
ﻫﻤﻪ ﺍﯾﻨﻬﺎ ﻧﺸﺎﻥﺩﻫﻨﺪﻩ ﻧﻮﻋﯽ ﺳﻬﻞﺍﻧﮕﺎﺭﯼ ﻭ ﺑﯽﺗﻔﺎﻭﺗﯽ ﻧﺴﺒﺖ ﺑﻪ ﻫﻮﯾﺖ ﻭ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩ ﻭ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺍﺳﺖ . ﺩﺭ ﺭﻭﻧﺪ « ﺟﻬﺎﻧﯽ ﺷﺪﻥ » ﮐﻪ « ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﺟﻐﺮﺍﻓﯿﺎﯾﯽ » ﺑﻪ ﺗﺪﺭﯾﺞ ﮐﻤﺮﻧﮓ ﻣﯿﺸﻮﻧﺪ، ﺍﯾﻦ « ﻣﺮﺯﻫﺎﯼ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ » ﻫﺴﺘﻨﺪ ﮐﻪ ﺟﺎﯾﮕﺎﻩ ﻭ ﻧﻘﺶ ﯾﮏ ﻣﻠﺖ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺟﺎﻣﻌﻪ ﺟﻬﺎﻧﯽ ﻣﺸﺨﺺ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﮐﺮﺩ ﻭ ﺍﻣﻨﯿﺖ ﻭ ﺑﻘﺎﯼ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺗﻀﻤﯿﻦ ﺧﻮﺍﻫﻨﺪ ﻧﻤﻮﺩ.ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺭﺍ ﺟﺪﯼ ﺑﮕﯿﺮﯾﻢ، ﭼﻪ ﻓﺮﻫﻨﮓ ﺧﻮﺩﻣﺎﻥ ﻭ ﭼﻪ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ.
علی نصری
ایرانی جماعت جوگیر و حقیر واستاد تفریط وزیاده روی درهمه چیز
یکی به اینا حالی کنه کریسمس مال مسیحیاس نه مال با کلاسا ! البته از بازیگرا انتظار زیادی نداشته باشین ، اغلبشون یه مشت بیسواد مثل سحر قریشی . اگرچه درخت کریسمس در اصل یک آئین ایرانیه برگرفته از آئین میترائی
:))
اینم یه جوربدبختیه.یه جوربایدکمبودهاشونرو بپوشونن.حالااین خوبشه.
بايد به دنبال اين باشيد چرا مردم در پي رد موسيقي فرهنگ اب واجداد خود هستند؟ ايا تندروي بعضيها بي تاثير است!؟