دلار بالا می‌رود، قیمت‌ها ثابت می‌مانند: راز پشت بازی دلال‌ها

روزنامه ایران نوشت:حتی وقتی نرخ ارز می‌ریزد و قدرت خریدریال تقویت می‌شود،تقاضا کاهش می‌یابد یا اقتصاد به رکود می‌رسد،قیمت‌ها تا مدت‌ها از جای خود تکان نمی‌خورند. این رفتار که اقتصاددانان آن را «چسبندگی قیمتی» می‌نامند، به یکی از بیماری‌های مزمن اقتصاد ایران بدل شده است؛ پدیده‌ای که ریشه در بی‌ثباتی اقتصاد،  ذهنیت تورمی و ضعف رقابت دارد.

افزایش آسان، کاهش ناممکن

فرشاد مؤمنی، اقتصاددان نهادگرا، معتقد است که ذهنیت تورمی فعالان اقتصادی یکی از مهم‌ترین دلایل چسبندگی قیمتی در ایران است: «در اقتصادی که مردم و فعالان اقتصادی به تورم همیشگی خو گرفته‌اند، انتظار کاهش قیمت منطقی نیست. این انتظارات حتی بیشتر از متغیرهای واقعی اقتصاد بر رفتار بازار اثر می‌گذارند. حتی وقتی نرخ ارز افت می‌کند یا تقاضا کاهش می‌یابد، فروشندگان از کاهش قیمت سر باز می‌زنند، چرا که نگران‌اند دوباره با موج گرانی روبه‌رو شوند. نتیجه، بازاری است که پایین آمدن در نرخ‌ها را نمی‌پذیرد.

تغییرات مکرر

داود سوری اقتصاددان، در این‌باره می‌گوید: «هر نوع کاهش قیمت در ایران، به دلیل نبود ثبات، بلافاصله با شوک جدیدی خنثی می‌شود. برای همین، فعالان اقتصادی به عقب‌نشینی قیمتی اعتقادی ندارند. سیاست‌های تثبیتی و سرکوب‌های موقتی هم بر زخم بی‌اعتمادی نمک می‌پاشند. قیمت‌گذاری دستوری، نرخ‌گذاری برای ارز و بخشنامه‌های خلق‌الساعه فقط بازیگران بازار را بدبین‌تر کرده‌اند. به عنوان نمونه، در سال‌های اخیر، دولت ایران برای کنترل قیمت بنزین در مقابل نوسانات قیمت جهانی، سیاست قیمت‌گذاری ثابت یا کنترل شده‌ای را اعمال کرده است. حتی اگر قیمت نفت در بازارهای جهانی افزایش یابد، قیمت بنزین در داخل کشور ممکن است تغییر زیادی نکند یا بسیار کم تغییر کند، زیرا دولت این سیاست را اعمال می‌کند و مصرف‌کنندگان نیز حساسیت زیادی نسبت به تغییرات قیمت بنزین دارند. این گونه است که حتی با وجود تورم بالا و مزمن، قیمت انرژی دست نخورده باقی می‌ماند و فشار سنگینی به ساختار پرداخت یارانه وارد می‌کند. این فشار از کجا تأمین می‌شود؟ جواب این سؤال، «پایه پولی» و چاپ پول است!»

در بازارهای بدون رقابت،دلال‌ها تعیین‌کننده‌اند

در اقتصادهایی که رقابت وجود ندارد، قیمت‌گذاری تابع اراده چند بازیگر اصلی است. انحصارهای پنهان، رانت‌های ساختاری و حضور پررنگ واسطه‌ها باعث شده سازوکارهای تعدیل قیمت در بازار ایران خوب کار نکنند. حسین عبده‌تبریزی دراین باره می‌گوید: «وقتی بنگاه‌ها می‌دانند که رقیب جدی ندارند و دولت هم ناظر مؤثری نیست، انگیزه‌ای برای کاهش قیمت ندارند. کاهش قیمت یعنی کاهش سود و هیچ‌کس داوطلبانه به سود کمتر رضایت نمی‌دهد.»

چرا فروشنده‌ها کوتاه نمی‌آیند؟هراس از جایگزینی

بازار مسکن؛ چسبنده‌ترین زمین بازی

در هیچ‌جا چسبندگی قیمتی به اندازه بازار اجاره مسکن محسوس نیست. حتی در دوره‌هایی که خرید و فروش مسکن به خواب زمستانی می‌رود، قیمت اجاره تغییر محسوسی نمی‌کند.

در سال‌های اخیر، میزان افزایش اجاره‌بها از نرخ رشد درآمد خانوار پیشی گرفته، اما هیچ گاه کاهش قابل ‌توجهی در بازار مشاهده نشده است. طبق داده‌های مرکز آمار، میانگین قیمت اجاره در تهران از سال ۱۴۰۰ تا ۱۴۰۳ بیش از ۲.۵ برابر شده است، بدون اینکه متناسب با آن کیفیت خدمات یا درآمد خانوارها افزایش یافته باشد. نرخ اجاره بها در سال گذشته، 40.3 درصد بود. این در حالی است که بازار مسکن طی سال‌های اخیر در رکود به‌سر برده است.

اقتصاد چسبناک، سیاست‌گذاری بی‌اثر

پیامدهای چسبندگی قیمتی فقط محدود به سفره مردم نیست؛ بلکه سیاست‌گذاری اقتصادی را هم بی‌اثر می‌کند. این را کارشناسان اقتصادی می‌گویند و معتقدند که چون تقاضا بازنمی‌گردد و کاهش قیمت‌ها رخ نمی‌دهد رکود طولانی‌تر می‌شود.