نقش مهم معاینه بالینی در تشخیص نوروپاتی قرینه انتهایی مبتلایان دیابت نوع ۲

محققان هشدار می‌دهند: با توجه به بالا بودن فراوانی نوروپاتی در بیماران مبتلا به دیابت اهمیت غربال‌گری سالانه، ارزیابی بیشتر، برنامه‌ریزی و مدیریت در این بیماران در کلینیک پای دیابتی باید مورد توجه قرار گیرد.
دیابت ملیتوس شایع‌ترین اختلال اندوکرین است و طبق برآوردهای موجود در سال 2011 بیش از 366 میلیون نفر در سراسر جهان مبتلا به دیابت بوده‌اند. آسیب‌های عروقی و بافتی ناشی از پیشرفت بیماری منجر به عوارض شدیدی از جمله نوروپاتی می‌شود که پلی‌نوروپاتی قرینه انتهایی شایع‌ترین نوع نوروپاتی دیابتی محسوب می‌شود. لذا مطالعه‌ای با هدف تعیین فراوانی پلی‌نوروپاتی قرینه انتهایی و نقش معاینه بالینی در تشخیص نوروپاتی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 انجام شد.

این مطالعه توسط مجتبی ملک از مرکز تحقیقات غدد (فیروزگر) انستیتو غدد درون‌ریز و متابولیسم دانشگاه علوم پزشکی تهران و همکارانش صورت پذیرفت.

در این مطالعه مقطعی تعداد 107 بیمار مبتلا به دیابت نوع 2 که شامل 72 زن و 35 مرد بودند، با پرسشنامه میشیگان، مورد بررسی قرار گرفتند. این پرسشنامه شامل دو بخش مصاحبه و معاینه بالینی است. مصاحبه شامل علائم حسی مثبت و منفی، ضعف، کرامپ عضلانی و تشخیص قبلی نوروپاتی دیابتی و معاینه بالینی شامل مشاهده ظاهر پا، زخم، رفلکس آشیل، درک ارتعاش و وضعیت حسی پا با استفاده از مونوفیلامنت بود.

میانگین سن بیماران و طول مدت ابتلا به دیابت به ترتیب 57.6 و 10.2سال بود.

یافته‌ها حاکی از آن است که فراوانی نوروپاتی براساس معاینه بالینی 78.5 درصد بوده است. رفلکس آشیل در 67درصد از بیماران در هر دو پا وجود نداشت، درک ارتعاش در 25درصد از بیماران مختل بود در حالی‌که تست مونوفیلامنت در 86درصد از بیماران در هر دو پا نرمال بود.

نتایج این مطالعه نشان‌دهنده نقش کلیدی معاینه بالینی در تشخیص نوروپاتی قرینه انتهایی در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 است. بالا بودن فراوانی نوروپاتی در بیماران مبتلا به دیابت اهمیت غربال‌گری سالانه، ارزیابی بیشتر، برنامه‌ریزی و مدیریت را در این بیماران در کلینیک پای دیابتی بیش از پیش آشکار می‌سازد ولی به دلیل نرمال بودن مونوفیلامنت در اکثریت بیماران حساسیت این روش در غربال‌گری نوروپاتی دیابتی مورد سئوال است.

این مطالعه در مجله دانشگاه علوم پزشکی سمنان منتشر شده است.