.svg)
اخوان المسلمین مقصر است؟
پارسینه: اخوان المسلمین با دور کردن بسیاری از مصریان از حکومت، باعث شده تداوم ریاست جمهوری مرسی سخت تر شود.
به گزارش گاردین، مارس سال جاری میلادی بود که ایده برگزاری انتخابات ریاست جمهوری زودهنگام در مصر برای نخستین بار مطرح شد. و از قضا ارائه دهنده آن یکی از اعضای سابق اخوان المسلمین، عبدالمنعم ابو الفتوح بود که یک اسلام گرای چپگرا محسوب می شود. و این ایده مورد توجه برخی افراد قرار گرفت. اما در حال حاضر این ایده به تقاضای ده ها میلیون مصری تبدیل شده است.
در آن زمان، درخواست ابوالفتوح می توانست به معنای تداوم حاکمیت محمد مرسی باشد اگر وی به عنوان رئیس جمهور مجبور نمی شد که در راستای برنامه انتخابات زودهنگام، استعفا دهد. امروز اما انتخابات زودهنگام شاید آخرین شانس وی و گروه اسلام گرای اخوان المسلمین باشد.
یک گروه مبارز جدید به نام تمرد این ایده را گرفته و ظرف چند ماه آن را به ستون فقرات یک جنبش تبدیل کردند. تمرد رهبری این جنبش را بر عهده ندارد، کسانی که اپوزیسیون سیاسی را هدایت می کنند هم رهبر این جنبش نیستند. این جنبش متشکل از گروه هایی که خواستار انقلاب ژانویه 2011 که منجر به سرنگونی حسنی مبارک شدند هم نیست. در واقع این جنبش عناصری را در خود جای داده که به طور فعال با آن انقلاب مخالفت می کردند. سرگردانی بسیاری از انقلابیون از همین نقطه آغاز شده است- آیا این افراد می توانند به مردمی بپیوندند که رویای یک مصر پیشرفته را در سر ندارند، و تنها علیه سوءاستفاده اخوان المسلمین از آنها قیام کرده اند؟
امروز بسیاری از این انقلابیون هنوز هم همان بیم و هراس ها را با خود دارند، و به نظر می رسد هراس آنها تنها مسئله ای است که انقلاب شان را نجات می دهد. بسیاری از انقلابیون از حق اخوان المسلمین برای حضور در صحنه سیاسی مصر در دوره تصدی مبارک دفاع می کردند؛ در دوره حکومت ارتش که در پی سقوط مبارک شکل گرفت، آنها بلندترین صدا در برابر سوءاستفاده های حکومت نظامیان بوده و خواستار نظارت غیرنظامیان بودند؛ و زمانیکه نوبت به رقابت میان احمد شفیق، آخرین نخست وزیر مبارک و مرسی، نامزد اخوان المسلمین رسید، بسیاری از انقلابیون برای حفظ انقلاب شان از مرسی حمایت کردند.
مرحله بعدی، نقطه ای نیست که انقلابیون «قدیمی» بدون استفاده و غیرضروری به نظر برسند. برخلاف این امر آنها می توانند بهترین امید برای پیشرفت مصر باشند. اگر انتخابات زودهنگام در مصر برگزار شود، بسیار غیرمحتمل است که آنها عکس العملی مشابه نسبت به رضایت داوطلبانه مرسی داشته باشند. مسئله محتمل تر این است که اعتراضات با مداخله نظامیانی که تمایل چندانی به نظارت غیرنظامیان بر مصر دارند، پایان یابد. در این صورت این انقلابیون همچنان برای حقوق تمام مصریان- اسلام گرا و غیراسلامگرا- خواهند جنگید.
اگر انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری در مصر برگزار نشود، بسیار محتمل است که شرایط مصر از نظر حقوق مدنی به مراتب بدتر شود. مبارزه برای دستیابی به حقوق مدنی، مسئله ای است که این انقلابیون هرگز به جنگیدن برای آن پایان نداده اند- در دوره تصدی مبارک، در دوره حکمرانی نظامیان و تحت ریاست جمهوری مرسی. حالا هم متوقف نخواهند شد.
این انقلاب که برای رسیدن به «رفاه اقتصادی، آزادی، عدالت اجتماعی و منزلت انسانی» آغاز شد، انقلابی نیست که بتوان در کوتاه مدت یا میان مدت آن را موفقیت آمیز دانست و نمی توان اخوان المسلمین را مقصر آن دانست. رهبری سیاسی در مصر از هر چهار جهت، یک شکست مطلق بوده است. اما بیشترین مسئولیت را باید متوجه حزب در قدرت دانست. اخوان المسلمین به خوبی تشخیص داد که بقایای حکومت مبارک همچنان مانع تلاش ها برای ایجاد تغییرات دموکراتیک می شوند- اما این حزب نتوانست گام های ضروری برای مقابله با این چالش ها را بردارد.
اخوان المسلمین با دور کردن تقریباً تمام نیروها از قدرت توسط حکم ریاست جمهوری ماه نوامبر، و تشدید فاجعه اقتصادی که ناشی از فقدان صلاحیت بوده، تداوم ریاست جمهوری مرسی را بسیار دشوار کرده است. این حزب به متحدان نیاز دارد نه دشمنان بیشتر.
انقلابیون بدون توجه به تلاش های مرسی، تصمیم خود را گرفته و انتخابت خود را کرده اند. آنها همچنان برای دستیابی به خواسته های اولیه خود از انقلاب - رفاه اقتصادی، آزادی، عدالت اجتماعی و منزلت انسانی- مبارزه می کنند و هرگونه نقش آفرینی خشونت یا مداخله نظامی را رد می کنند اما تاکید دارند مسیری که مصر می پیماید، بدون رئیس جمهوری که منافع مصر را اولویت اول خود قرار می دهد، ادامه نخواهد داشت. چه مرسی بماند و چه برود، تلاش آنها ادامه خواهد داشت. چه جنبش تمرد موفق شود و چه نشود، این داستان ادامه خواهد داشت و این انقلاب به جای می ماند. مرسی می تواند این شرایط را سخت تر یا آسان تر کند. وی می تواند در مورد آینده ای آزادتر و مصری کثرت گرا به اخوان المسلمین اطمینان دهد یا نه. در این مقطع تصمیم واقعا با مرسی است.
در آن زمان، درخواست ابوالفتوح می توانست به معنای تداوم حاکمیت محمد مرسی باشد اگر وی به عنوان رئیس جمهور مجبور نمی شد که در راستای برنامه انتخابات زودهنگام، استعفا دهد. امروز اما انتخابات زودهنگام شاید آخرین شانس وی و گروه اسلام گرای اخوان المسلمین باشد.
یک گروه مبارز جدید به نام تمرد این ایده را گرفته و ظرف چند ماه آن را به ستون فقرات یک جنبش تبدیل کردند. تمرد رهبری این جنبش را بر عهده ندارد، کسانی که اپوزیسیون سیاسی را هدایت می کنند هم رهبر این جنبش نیستند. این جنبش متشکل از گروه هایی که خواستار انقلاب ژانویه 2011 که منجر به سرنگونی حسنی مبارک شدند هم نیست. در واقع این جنبش عناصری را در خود جای داده که به طور فعال با آن انقلاب مخالفت می کردند. سرگردانی بسیاری از انقلابیون از همین نقطه آغاز شده است- آیا این افراد می توانند به مردمی بپیوندند که رویای یک مصر پیشرفته را در سر ندارند، و تنها علیه سوءاستفاده اخوان المسلمین از آنها قیام کرده اند؟
امروز بسیاری از این انقلابیون هنوز هم همان بیم و هراس ها را با خود دارند، و به نظر می رسد هراس آنها تنها مسئله ای است که انقلاب شان را نجات می دهد. بسیاری از انقلابیون از حق اخوان المسلمین برای حضور در صحنه سیاسی مصر در دوره تصدی مبارک دفاع می کردند؛ در دوره حکومت ارتش که در پی سقوط مبارک شکل گرفت، آنها بلندترین صدا در برابر سوءاستفاده های حکومت نظامیان بوده و خواستار نظارت غیرنظامیان بودند؛ و زمانیکه نوبت به رقابت میان احمد شفیق، آخرین نخست وزیر مبارک و مرسی، نامزد اخوان المسلمین رسید، بسیاری از انقلابیون برای حفظ انقلاب شان از مرسی حمایت کردند.
مرحله بعدی، نقطه ای نیست که انقلابیون «قدیمی» بدون استفاده و غیرضروری به نظر برسند. برخلاف این امر آنها می توانند بهترین امید برای پیشرفت مصر باشند. اگر انتخابات زودهنگام در مصر برگزار شود، بسیار غیرمحتمل است که آنها عکس العملی مشابه نسبت به رضایت داوطلبانه مرسی داشته باشند. مسئله محتمل تر این است که اعتراضات با مداخله نظامیانی که تمایل چندانی به نظارت غیرنظامیان بر مصر دارند، پایان یابد. در این صورت این انقلابیون همچنان برای حقوق تمام مصریان- اسلام گرا و غیراسلامگرا- خواهند جنگید.
اگر انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری در مصر برگزار نشود، بسیار محتمل است که شرایط مصر از نظر حقوق مدنی به مراتب بدتر شود. مبارزه برای دستیابی به حقوق مدنی، مسئله ای است که این انقلابیون هرگز به جنگیدن برای آن پایان نداده اند- در دوره تصدی مبارک، در دوره حکمرانی نظامیان و تحت ریاست جمهوری مرسی. حالا هم متوقف نخواهند شد.
این انقلاب که برای رسیدن به «رفاه اقتصادی، آزادی، عدالت اجتماعی و منزلت انسانی» آغاز شد، انقلابی نیست که بتوان در کوتاه مدت یا میان مدت آن را موفقیت آمیز دانست و نمی توان اخوان المسلمین را مقصر آن دانست. رهبری سیاسی در مصر از هر چهار جهت، یک شکست مطلق بوده است. اما بیشترین مسئولیت را باید متوجه حزب در قدرت دانست. اخوان المسلمین به خوبی تشخیص داد که بقایای حکومت مبارک همچنان مانع تلاش ها برای ایجاد تغییرات دموکراتیک می شوند- اما این حزب نتوانست گام های ضروری برای مقابله با این چالش ها را بردارد.
اخوان المسلمین با دور کردن تقریباً تمام نیروها از قدرت توسط حکم ریاست جمهوری ماه نوامبر، و تشدید فاجعه اقتصادی که ناشی از فقدان صلاحیت بوده، تداوم ریاست جمهوری مرسی را بسیار دشوار کرده است. این حزب به متحدان نیاز دارد نه دشمنان بیشتر.
انقلابیون بدون توجه به تلاش های مرسی، تصمیم خود را گرفته و انتخابت خود را کرده اند. آنها همچنان برای دستیابی به خواسته های اولیه خود از انقلاب - رفاه اقتصادی، آزادی، عدالت اجتماعی و منزلت انسانی- مبارزه می کنند و هرگونه نقش آفرینی خشونت یا مداخله نظامی را رد می کنند اما تاکید دارند مسیری که مصر می پیماید، بدون رئیس جمهوری که منافع مصر را اولویت اول خود قرار می دهد، ادامه نخواهد داشت. چه مرسی بماند و چه برود، تلاش آنها ادامه خواهد داشت. چه جنبش تمرد موفق شود و چه نشود، این داستان ادامه خواهد داشت و این انقلاب به جای می ماند. مرسی می تواند این شرایط را سخت تر یا آسان تر کند. وی می تواند در مورد آینده ای آزادتر و مصری کثرت گرا به اخوان المسلمین اطمینان دهد یا نه. در این مقطع تصمیم واقعا با مرسی است.
منبع:
فرارو
ارسال نظر