آرنیس؛ ورزش جدید و محبوب دخترها

همشهری جوان: یک ورزشی رزمی جدید این روزها حسابی بین دخترها جا باز کرده، ورزشی که طرفداران زیادی هم دارد؛ داریم درباره آرنیس حرف می زنیم!

موتوری سرعتش را آرام کم می کند، به زن نزدیک می شود و کیف را از روی شانه اش می قاپد. بعد هم زن جیغ می کشد و چند قدمی دنبال موتور می دود و دزدی همین جا تمام می شود. خیلی هایمان احتمالا این صحنه را دیده ایم یا خودمان همان زنی هستیم که به امید امدادهای غیبی هراسان اینطرف و آنطرف را نگاه کرده و در آخر تسلیم شده اما بیایید یک بار دیگر همان صحنه اولیه را تکرار کنیم.

موتور که نزدیک می شود، زن اول جاخالی می دهد، چاقو را از دست موتورسوارها بیرون می کشد و بعد برای دفاع از خودش با چوب از خجالت آقادزدها درمی آید.

شاید باور کردن این مورد برای ما سخت باشد ولی فقط کافی است چند دقیقه ای سر کلاس دخترهای آرنیس کار حاضر شوید تا ببینید چقدر ساده دفاع شخصی را بدون درد و خونریزی توضیح می دهند و دیدن قیافه هنگ کرده دزدهای موتورسوار به یکی از خاطرات خنده دارشان تبدیل شده. اینجا کسی از چیزی نمی ترسد و جیغ کشیدن به عنوان اولین واکنش دفاعی، مدت هاست فراموششان شده. پس این بار وقتی در خیابان دیدید یک زن از خودش دفاع می کند و موتوری ناکار شده، اصلا تعجب نکنید. آرنیس کارها شهر را به تصرف خودشان درآورده اند.

برای پیدا کردن آدرس آرنیس کارها لازم نیست مدام چشمتان دنبال آدرس باشد، صدای به هم خوردن چوب ها شما را به سمت آنها می کشد. پایتان را که داخل سالن رزمی کارهای بگذارید، ناخودآگاه صحنه هایی از «معبد شائولین» برایتان زنده می شود. چهار ردیف پنج، شش تایی از دخترانی که همگی از سر تا پا لباس مشکی پوشیده اند و نگاهشان فقط به روبرو و صورت مربی است. چوب ها هم اول کار کنار دستشان جا خوش کرده اند. با حرکت دست مربی اما همه با هم بلند می شوند و چوب ها را در دست می گیرند. چند باری هم با هم چوب ها را از این دست به آن دست می دهند و مثل مربی تند تند بالا و پایینشان می کنند.

یکی از دخترها که در صف جلوتر از همه ایستاده، با دقت به حرکت چوب های همه در آینه نگاه می کند تا کسی چوب را کج تر از حد لازم نگه نداشته باشدو حرکات کاملا درست باشد. از شوخی و خنده خبری نیست و دست دخترانه ای که به النگو و دستبند عادت دارند، اینجا بیشتر از هر چیز با چوب آشنا هستند. چوب ها به هم می خورند، از کنار هم می گذرند ودر آخر با حرکت دست مربی هماهنگ پایین می آیند و کنار بدن دخترها قرار می گیرند. کلاس تازه شروع شده.

خودکارها غلاف!

چوب ها که جمع می شوند، مربی یک چاقو زیر گردن یکی از بچه ها می گذارد. نفس ما درنمی آید، برای بچه های کلاس اما دیدن این صحنه ها عادی است. دختر هم بعد از دو، سه دقیقه تقلا چاقو را از دست خانم مربی درمی آورد و به اصطلاح خودشان فن خلع سلاح را انجام مین دهد.

این چاقو پلاستیکی است اما حمیده یکی از آنهایی است که در درگیری با دزدهای موتورسوار توانسته چاقوی واقعی را از دستشان بیرون بکشد و هم کیفش را نجات بدهد و هم جان خودش را. مربی رنگ و روی پریده ما را که می بیند، دلش به رحم می آید و این بار به جای چاقو، با یک خودکار معمولی وسط تشک می آید. یکی از دخترها داوطلبانه به مربی حمله می کند و جلوی چشمان حیرت زده ما با همان خودکار 12-10 سانتی ناک اوت می شود، به همین راحتی.

مربی توضیح می دهد که یکی از محاسن دفاع شخصی در آرنیس همین است که شما با ابزارهای فوق العاده ساده و حتی دست خالی می توانید از خودتان دفاع کنید. نیازی نیست که حتما چوب همراهتان باشد تا طرف له و لورده شود. اگر اصول کار را بدانید، با هر وسیله ای که دم دستتان باشد، می توانید از خودتان دفاع کنید.

چند نفر دیگر با خودکار و چاقوی پلاستیکی تمرین می کنند و مربی ایرادتشان را می گیرد. صحنه های اینجا کاملا واقعی هستند و ربطی به حرکات نمایشی بیشتر ورزش های رزمی ندارد. پای صحبت هر کدام از دخترها که بنشینید، می توانند چند ساعت راجع به اتفاقاتی که برایشان افتاده و مجبور به دفاع از خودشان شده اند، حرف بزنند.

غزاله که تنها متاهل جمع دخترهاست، با شوخی از شیطنت های زمان تجرد تعریف می کند که مجبور شده وسط پارک نانچیکو بیرون بکشد. «چند سال پیش وقتی هنوز اصفهان کار می کردم و جودو کار می کردم، یک بار با دوستانم برای درس خواندن به پارک رفته بودیم که یک نفر مزاحممان شد. آنقدر اذیت کرد که مجبور شدم نانچیکو را نشانش بدهم. آن موقع همیشه برای حفظ امنیت چیزی همراه خودم می بردم اما حالا هم به خاطر ازدواج رئوف تر شده ام و هم به خاطر آرنیس یاد گرفتم بدون سلاح از خودم دفاع کنم. همسرم همیشه می گوید سعی کن هیچ وقت درگیر نشوی و من هم همین کار را می کنم. آرنیس را فقط به خاطر اینکه حس می کنم به من قدرت دفاع می دهد، دوست دارم همیشه ادامه بدهم و اصلا به فکر مربیگری و کارهای دیگر نیستم.»

دخترا شیرن، مثل آرنیسن

مربی برای بچه ها راجع به اصول مبارزه حرف می زند و دخترها چوب های باریک 70 سانتی را دستشان گرفته و روبروی هم می ایستند. خبری از سر و صداهای خشن کلاس های کونگ فو و کیوکوشین نیست و فقط دست و پا و چوب هستند که با نظم عجیب تکان می خورند.

چوب ها که به هم می خورند، آرنیس کارها از دور شبیه شمشیربازی های جومونگ می شوند با این تفاوت که چوب در دست اینها مثل موم است و به هر طرف که بخواهند می توانند بچرخانند و خودشان چرخ بخورند. لباس های مبارزه هم کاملامجهز است و با کلاه های نقابدار که صورت را می پوشانند، دخترها بدون نگرانی خودشان را جلوی چوب می گذارند.

البته بیشتر اعضای کلاس سابقه ورزش های رزمی دارند و قبل از ورود به آرنیس، سال ها کونگ فو یا تکواندو کار کرده اند. الناز یکی از آنهایی است که قبل از آرنیس، شش سالی کونگ فو کار می کرده و از آنجا به 9آرنیس کوچ کرده. «چون کونگ فو مسابقات برون مرزی ندارد و من به نتیجه ای در آ« رشته نرسیدم، سراغ این ورزش آمدم و الان از اینکه اعتماد بهنفس من را بالا برده، واقعا رضایت دارم. به نظر من فارغ از توانایی فیزیکی، هر دختری برای اینکه در جامعه امنیت داشته باشد، باید دفاع شخصی و آرنیس بلد باشد.»

خانواده الناز هم مثل خیلی از بچه های کلاس از اینکه دخترشان با یک ورزش خشن آشنا شود، دل خوشی نداشته اند تا اینکه یک روز دزد بدشانسی هوس می کند کیف الناز را بقاپد و با واکنش سریع او مواجه می شود. از آن موقع به بعد خیال پدر و مادر الناز هم راحت می شود و تبدیل به مشوق او می شوند، تا جایی که الان به مربیگری در رشته آرنیس فکر می کند.

بعضی ها هم بدون فکر به دفاع و بیشتر به خاطر تخلیه انرژی آرنیس را انتخاب کرده اند. زهره یکی از آنهایی الست که می گوید به خاطر آرامشی که از آرنیس می گیرد، به کلاس می آید. «من یوگا هم کار می کنم اما فقط اینجا می توانم تمام فکر و استرس هایم را تخلیه کنم و با یک حس خیلی خوب به خانه برگردم.»

یک ساعت و نیم تمام شده، پارک حالا کاملا شلوغ است و صدای موتور هم از خیابان به گوش می رسد اما برای دخترهای کلاس دیگر صدای هیچ موتوری ترسناک نیست.

تاریخچه ورزش رزمی آرنیس

آرنیس یعنی چوب

آرنیس سه سالی می شود که به ایران آمده اما برای اولین بار این ورزش در قرن بیستم و در شهر ماندالیونگ شکل گرفت. آرنیس که در واقع اسم همین چوب هایی است که آرنیس کارها به دست می گیرند، یکی از سلاح های قدیمی و تاریخی فیلیپین است.

جنس آرنیس از نوعی چوب سبک و مقاوم به طول 72 سانتیمتر است که از همان ابتدا برای دفاع در برابر سلاح های سرد تعریف شده. شاید مهمترین دلیل اینکه آرنیس تا این حد در ایران و خیلی از کشورهای اروپایی مورد توجه قرار گرفته این باشد که بی خطر و کاملا کاربردی است. یعنی شما فقط وقتی که می خواهید از خودتان دفاع کنید، سراغ این مهارت می روید و در عین حال از چاقو، قمه و شمشیر هم خبری نیست.

آرنیس استایل های مختلفی مثل فرم، مبارزه با آرنیس، دفاع شخصی، مبارزه آزاد، استفاده از دلو - دلو (چوب کوتاه) و بانکائو (چوب بلند) دارد که سه تای آخر مخصوص حرفه ای هاست و بعد از چند سال کار می توانید با آن چوب ها کار کنید. نکته جالب توجه در مورد آرنیس این است که حتما نباید از سن پایین شروع کرده باشید و هر چند سالتان هم که باشد، می توانید از همین فردا چوب به دست بگیرید. البته برای حضور در مسابقات محدودیت سنی وجود دارد و فقط از 8 تا 38 سالگی فرصت دارید.

برای رزمی کارها هم این ویژگی آرنیس جالب است که از همان ابتدای کار سلح به آنها داده می شود، در صورتی که در هر ورزش دیگری تا رده های بالا کسی اجازه ندارد سلاح داشته باشد. با وجود اینکه مدت کمی از ورود آرنیس به ایران می گذرد و هنوز خیلی ها با آن آشنا نشده اند اما این رشته عضو کمیته بین المللی بازی های هنرهای رزمی (IMGC) و شورای المپیک آسیاست و می تواند مدال آور هم باشد.

در حال حاضر خانم ها و آقایان آرنیس کار هر کدام یک بار مدال قهرمانی کشور را به دست آورده اند و در آبان ماه امسال هم مسابقات قهرمان کشوری (انتخابی لهستان) برگزار می شود.