وودی آلن و دایان کیتون و بقیه‌ی زن‌ها

نکته‌ی جالب این است که زمانی که من برای اولین بار شروع به نوشتن کردم، نه‌می‌توانستم برای زن‌ها نقشی بنویسم. وقتی دو فیلم اولم را ساختم یا زمانی که برای شومن‌ها می‌نوشتم و یا زمانی که برای تله‌وزیون متن می‌نوشتم، اصلن نه‌می‌توانستم برای زن‌ها نقشی بنویسم. همیشه از زاویه‌‌دید مردها می‌نوشتم. تا مدتی به هم‌این شکل گذشت. حتا سر و صدای مردم هم در آمده بود. بعد، آشنایی و کار با دایان کیتون پیش آمد و بعد از آن دیدم در مورد زنان می‌نویسم.

دیگر فقط برای شخصیت‌های زن می‌نوشتم. بسیاری از به‌ترین شخصیت‌هایی که خلق کرده‌ام، شخصیت زن هستند. منشی‌ای که کارهای من را ویرایش می‌کند هم زن است. البته نوشتن برای مردها هم جالب است اما دنیای زن‌ها پیچیده‌تر و به هم‌آن اندازه جذاب‌تر است. نه‌می‌دانم چرا، اما الان که فکرش را می‌کنم، می‌بینم آن ابتدای کار فقط می‌توانستم شخصیت‌های زن تک‌بعدی بنویسم. البته یک نکته‌ی دیگر هم هست و آن تعدد تعداد بازیگران زن است. شما هر نقشی را که برای زن‌ها بنویسید، همیشه یکی‌دو بازیگر قابل هستند که بتوانند آن نقش را ایفا کنند.




وودی آلن/ ماه‌نامه‌ی فیلم‌نگار‌ـ‌شماره‌ی 73.