روحانی از فحاشان روز قدس قدردانی کند!

۱- چند روز پیش، روحانی در دیدار اصحاب رسانه گفت که دولت او مظلوم‌ترین دولت بعد از انقلاب است. فحاشان روز قدس، گوشه‌ای از این مظلومیت را نشان دادند که چطور می‌شود در روزی که نه ملی که بین‌المللی است و در کشورهای مختلف مسلمانان جهان، یک شعار واحد علیه اسراییل می‌دهند، عده‌ای در مرکز تهران، علیه رییس جمهوری اسلامی ایران که مردم به او رأی داده‌ و رهبری تنفیذش کرده‌اند، شعار می‌دهند و اهانت می‌کنند.

۲- آنها کار رییس‌جمهور و حامیانش را راحت کردند. چقدر باید صغری و کبری کنار هم چیده می‌شد تا ثابت شود طائفه عنود دلواپس تا چه اندازه فاقد شعور و خالی از قدرت تحلیل و بی‌بصیرت هستند که نمی‌فهمند تبدیل روز جهانی قدس از تظاهرات علیه اسراییل به محل فحاشی به رییس جمهوری اسلامی ایران، رویایی است که صهیونیست‌ها حتی در خواب هم نمی‌دیدند ولی این «بی‌بصیرت‌های مدعی»، خوشحالی و سرمستی را دو دستی تقدیم تل‌آویو کردند تا از اینکه «مرگ بر اسراییل» به حاشیه شعارهای ضد روحانی رفته است ذوق‌زده شوند؟ روحانی چقدر باید استدلال می‌کرد تا ثابت شود این جماعت، رسما ضد جمهوریت و ضد مردم هستند و تاب تحمل رأی و خواست مردم را ندارند و الا در فاصله یک ماه بعد از رأی بیش از ٢٤ میلیون ایرانی به روحانی اینگونه آنها را نادیده نمی‌گرفتند و به منتخبشان توهین نمی‌کردند؟

۳- آنها با کارشان به مردم گوشزد کردند که کار مردم در پایان روز ٢٩ اردیبهشت به اتمام نرسیده است و اگر رییس‌جمهورشان را تنها بگذارند، جماعت نانجیب او را خواهند آزرد و نخواهند گذاشت همراه ملت برنامه‌هایش را عملی کند. این حادثه به مردم ایران گوشزد کرد که همچنان در صحنه بمانند تا شعبان بی‌مخ‌ها تاریخ را تکرار نکنند.

۴- این طائفه که مدام از ولایت فقیه هزینه می‌کند، با کار امروز خود با قاطعیت و صراحت و به طور علنی نشان داده رسما ضد ولایت فقیه است چرا که قبلا نیز چنین رفتاری را از خود بروز داده بود و رهبر معظم انقلاب به صراحت چنین کاری را منع کرده بودند ولی آنها دستور صریح رهبری را در روز روشن زیر پا گذاشتند و ١٨٠ درجه بر عکس آن عمل کردند.

۵- این واقعه دست حامیان روحانی را باز می‌کند تا همان گونه که مخالفانش می‌توانند در خیابان علیه او شعار دهند، آنها نیز در حمایت از رییس‌جمهور منتخب و قانونی‌شان و گفتمان مشترکشان با مجوز وزارت کشور راهپیمایی کنند تا کسانی که صدای صندوق‌ها را نشنیدند، صدای اکثریت را مستقیما بشنوند و بدانند اکثریتی که همیشه ذکرش می‌رود، یعنی چه؟