.svg)
حکایت تکان‌دهنده تجارت برده در دریای آتلانتیک
پارسینه: برده‌داری و تاریخچه آن بسیار گسترده است و در هر نقطه از جهان نیز روایت خاص خود را دارد، اما برده‌داری در اروپا تا اواخر قرن نوزدهم و سال‌های آغازین قرن بیستم ادامه داشت.
بررسی داستان‌های مرتبط با برده‌داری همیشه با مقادیری از خشونت همراه است. اما اینکه پس از لغو قوانین برده‌داری یا به عبارتی دقیق‌تر در پایان عصر برده‌داری باز هم در بخش‌هایی از اروپا برده‌داری با کلاهبرداری قانونی رواج داشته، در نوع خود جالب است.
این نوع خاص از برده داری که در اقیانوس آرام رواج داشت اغلب به عنوان «بلک بردینگ» نامیده می‌شد. تمرکز اصلی این روش ارسال نیرو‌های کار ارزان و بی‌ادعا به مزارع حاشیه اقیانوس آرام بود. این روش به ویژه در کوئینزلند، فیجی، نیو کالدونیا و جزایر سامو اجرایی می‌شد. اما روش استخدام برده‌ها در این روش کاملا ریاکارانه بود. درواقع یا به این افراد وعده‌های دروغین با حقوق‌های بالا پیشنهاد می‌شد یا از طریق آدم‌ربایی افراد مذکور استخدام می‌شدند. حتی اگر این روش‌ها شکست می‌خورد یک کشتی به جزایری که پر از برده بود اعزام می‌شد و به زور اسلحه برده‌ها را به خدمت می‌گرفتند.
بر همین اساس یکی از بحث‌های مهم قرن بیستم این بود که اساسا بلک بردینگ برده‌داری محسوب می‌شود یا خیر. علت این دوگانگی، پرداخت دستمزد به برده‌ها بود، اما مسئله این بود که دستمزد آن‌ها بسیار پایین‌تر از دستمزد کارگران اروپایی و به شدت ناعادلانه بود.
با توجه به منابع مختلف، کارگران سالیانه شش پوند دریافت می‌کردند. این نرخ پرداخت نیز برای ۴۰ سال بدون توجه به تورم ثابت مانده بود. کارگران در شرایطی سخت و اسف بار کار می‌کردند و حتی مجاز به صحبت با زبان مادرشان نبودند، از نظر مجازات‌های بدنی نیز در وضعیتی بد قرار داشتند.
در سال ۱۸۷۲، پارلمان بریتانیا قانون حفاظت از ساکنان جزیره‌های اقیانوس آرام را تصویب کرد که «بلک بردینگ» را ممنوع کرد. با این حال، این روش استخدامی تا اوایل قرن بیستم ادامه یافت. البته جزایر اقیانوس آرام تنها منطقه‌ای نبود که در آن چنین رفتاری رخ می‌داد بلکه این عمل در ایالات متحده نیز پس از ممنوعیت برده‌داری ادامه داشت و بسیاری از شهروندان آمریکایی از روش‌های زیرزمینی استفاده کردند تا بتوانند آزادانه آفریقایی-آمریکایی‌ها و بردگان را فریب دهند و به خدمت بگیرند.
این نوع خاص از برده داری که در اقیانوس آرام رواج داشت اغلب به عنوان «بلک بردینگ» نامیده می‌شد. تمرکز اصلی این روش ارسال نیرو‌های کار ارزان و بی‌ادعا به مزارع حاشیه اقیانوس آرام بود. این روش به ویژه در کوئینزلند، فیجی، نیو کالدونیا و جزایر سامو اجرایی می‌شد. اما روش استخدام برده‌ها در این روش کاملا ریاکارانه بود. درواقع یا به این افراد وعده‌های دروغین با حقوق‌های بالا پیشنهاد می‌شد یا از طریق آدم‌ربایی افراد مذکور استخدام می‌شدند. حتی اگر این روش‌ها شکست می‌خورد یک کشتی به جزایری که پر از برده بود اعزام می‌شد و به زور اسلحه برده‌ها را به خدمت می‌گرفتند.
بر همین اساس یکی از بحث‌های مهم قرن بیستم این بود که اساسا بلک بردینگ برده‌داری محسوب می‌شود یا خیر. علت این دوگانگی، پرداخت دستمزد به برده‌ها بود، اما مسئله این بود که دستمزد آن‌ها بسیار پایین‌تر از دستمزد کارگران اروپایی و به شدت ناعادلانه بود.
با توجه به منابع مختلف، کارگران سالیانه شش پوند دریافت می‌کردند. این نرخ پرداخت نیز برای ۴۰ سال بدون توجه به تورم ثابت مانده بود. کارگران در شرایطی سخت و اسف بار کار می‌کردند و حتی مجاز به صحبت با زبان مادرشان نبودند، از نظر مجازات‌های بدنی نیز در وضعیتی بد قرار داشتند.
در سال ۱۸۷۲، پارلمان بریتانیا قانون حفاظت از ساکنان جزیره‌های اقیانوس آرام را تصویب کرد که «بلک بردینگ» را ممنوع کرد. با این حال، این روش استخدامی تا اوایل قرن بیستم ادامه یافت. البته جزایر اقیانوس آرام تنها منطقه‌ای نبود که در آن چنین رفتاری رخ می‌داد بلکه این عمل در ایالات متحده نیز پس از ممنوعیت برده‌داری ادامه داشت و بسیاری از شهروندان آمریکایی از روش‌های زیرزمینی استفاده کردند تا بتوانند آزادانه آفریقایی-آمریکایی‌ها و بردگان را فریب دهند و به خدمت بگیرند.
منبع:
انتخاب
ارسال نظر