.svg)
آتشی که در جان آتش‌نشان‌ها است
پارسینه: هفتمین روز مهر سال ۱۳۵۹ که پالایشگاه آبادان با هجوم هواپیما‌های عراق مورد حمله هوایی قرار گرفت، آتش‌نشانان برای خاموش کردن آتش وارد عمل شدند.
پالایشگاه آبادان دوباره بمباران شد و تعداد زیادی از آتش‌نشانان در این حادثه به شهادت رسیدند. ۲۰ سال بعد از این واقعه در سال ۱۳۷۹، هفتم مهر به نام روز ملی آتش‌نشانی و ایمنی نام‌گذاری شد. در یک شب گرم و طوفانی مهرماه به پای صحبت دو آتشنشان در شمالی‌ترین نقطه استان اصفهان -نوش آباد- نشستم که حرف‌هایی در لزوم حفظ جان همنوعان خود گفتند.
جنگ آتش‌نشانان با آتش حادثه را پایانی نیست و هر لحظه در اضطراب صدای آژیری هستند که خبر از حادثه‌ای دارد و آن‌ها باید هر چه زودتر برای نجات جان و مال مردم، به دل حادثه بزنند. این جمله آغازین صحبت‌های آتشنشان جوانی است که با وجود لب خندانش، اما ظاهر او فرسوده‌تر از سن اوست.
محمد چاوشیان گفت: در هر نوبت کاری ۲۴ ساعت در محل کار هستیم و ۴۸ ساعت استراحت می‌کنیم، اما در این دو روز هم، باید گوش به زنگ باشیم تا هر موقع که با ما تماس گرفته شد، در ایستگاه حاضر شویم.
وی افزود: هر صبح که به محل کار بیاییم، همه تجهیزات و لوازمی که برای شرکت در عملیات مورد نیاز است، باید کنترل کنیم که وسیله‌ای در هنگام عملیات کم نباشد. موتور، ماشین و ست‌های نجات و... باید حتماً روشن و کنترل شوند.
این آتشنشان تصریح کرد: هر آتشنشان در ابتدای نوبت‌کاری، باید آب ماشین و سیستم مکانیکی آن را کنترل کند. ماشین را تمیز کند و همه تجهیزات را تمیز تحویل بگیرد و وقتی نوبت‌کاری شروع می‌شود، حتماً یک ساعت ورزش کند.
چاوشیان گفت: آتش‌نشانی شاید یک شغل جالب باشد، اما سختی‌هایی دارد که گاه غیرقابل تحمل می‌شود و حتی به دلیل خطر‌ها و استرس‌های ناشی از آن، اعضا خانواده از من خواسته‌اند که کار خود را رها کنم.
وی تصریح کرد: زندگی با یک همسر آتشنشان با شرایط خاص آن، سخت است. خیلی از افراد استرس‌های خانواده آتش‌نشانان را درک نمی‌کنند، اما در تمام لحظاتی که ما در محل کار هستیم، خانواده، نگران هستند که اتفاقی بیفتد و سرانجام آن خوش نباشد.
این آتشنشان گفت: در شهر‌های کوچک امکانات مدرن آتش‌نشانی وجود ندارد و تأمین آن‌ها از بودجه شهرداری خارج است. سیستم آتش‌نشانی در این شهر‌ها نیازمند کمک‌های دولت در سطح بالا است چراکه اگر اتفاقی بیفتد، شهر کوچک و بزرگ نمی‌شناسد.
همچنین حسین شیره‌پز، آتشنشان دیگر گفت: آتشنشان در محل حادثه با وجود شرایط استرس و اضطراب، باید بتواند سریع‌تر کارش را انجام دهد و در این خصوص تسلط پیدا کند.
وی افزود: وقتی ساعت کار اداری تمام می‌شود، پاس آتش‌نشان‌ها شروع می‌شود و باید آماده باشند که اگر اتفاقی افتاد به محل حادثه اعزام شوند. در شب هم نگهبانی دارند و باید تا صبح آماده باشند.
این آتشنشان با اشاره به ایمن نبودن مدرسه‌ها و خانه‌ها در شهر‌های کوچک، تصریح کرد: متأسفانه پیشگیری و ایمنی توسط شهروندان، جدی گرفته نمی‌شود و این بی‌توجهی منجر به حوادث حسرت‌بار می‌شود.
شیره پز گفت: مدرسه‌ها، مسجد و مکان‌های عمومی تأییدیه ایمنی از آتش‌نشانی ندارند، ولی ما در ابتدای تعطیلات عید و تابستان مدرسه‌ها و در ماه‌های رمضان و محرم مسجد و حسینیه را از نظر ایمنی بازرسی می‌کنیم و برای دانش آموزان و داوطلبان پایگاه بسیج کلاس آموزشی برگزار می‌کنیم.
وی تأکید کرد: با توجه به اینکه شهرنشینی در حال گسترش است، برای پیشگیری از حادثه لازم است که هر خانواده یک آتش نشان داوطلب داشته باشد تا شاهد هیچ‌گونه حادثه‌ای نباشیم و اگر حادثه‌ای هم اتفاق افتاد تا رسیدن نیرو‌های امدادی اقدام لازم برای جلوگیری از گسترش حادثه انجام شود.
شیره پز تصریح کرد: یکی از عواملی که منجر به عمیق شدن خسارت حادثه می‌شود آشنا نبودن شهروندان با اصول اولیه ایمنی است حتی بسیاری از مردم، شماره تلفن‌های اضطراری را نیز بلد نیستند و تا زمان اطلاع به آتش‌نشانی یا اورژانس، زمان طلایی از دست رفته و خسارت حادثه بیشتر می‌شود.
وی افزود: آتش‌نشانی و خدمات اورژانس، محدوده خاصی ندارد و در هنگام حادثه همه ایستگاه‌ها و حتی شهر‌های مجاور به هم کمک می‌کنند؛ بنابراین مقابله با حادثه نیازمند امکانات و تجهیزات پیشرفته و مخصوصاً لباس ضد حریق است که قیمت بالایی دارد و شهر‌های کوچک از این امکانات محروم هستند.
شیره‌پز تأکید کرد: بسیاری از صنایع و فروشگاه‌ها حتی کپسول آتش‌نشانی هم ندارند که این نقیصه یکی از عامل‌هایی است که باعث افزایش خطر و خسارت ناشی از آن می‌شود در حالی که هزینه‌های جانبی زیادی برای کار‌های تبلیغات و دوربین صرف می‌کنند.
در این صحبت که دو ساعت به طول انجامید، آتش‌نشان‌های نوش‌آبادی، هرچه گفتند از امنیت و راه‌های پیشگیری از وقوع حادثه برای هم‌وطنان گفتند، از مزاحمت‌های تلفنی که هر روز تلفن‌های سامانه ۱۲۵ را اشغال می‌کند، اما نگفتند که امکانات و تجهیزات شهر‌هایی مثل نوش‌آباد، فقط شامل یک کامیون با ظرفیت سه هزار لیتر آب، یک موتورسیکلت و پنج نیروی انسانی است که علاوه بر شهر نوش‌آباد، مزارع و صنایع حاشیه این شهر را تحت پوشش خود دارد و حتی باید در مأموریت‌های مشترک با شهر‌های هم‌جوار نیز شرکت کنند، اما یک لباس ضد حریق هم ندارند و گاه زبانه‌های آتش جسم آن‌ها را ماه‌ها دچار تاول و جراحت‌هایی می‌کند که هزینه‌ای چند برابر حقوق آن‌ها را می‌طلبد. نگفتند که سختی کار شامل آن‌ها نمی‌شود و خیلی حرف‌هایی که وظیفه مسئولان است که در دفاع از حقوق آتش‌نشان‌ها پیگیری کنند.
جنگ آتش‌نشانان با آتش حادثه را پایانی نیست و هر لحظه در اضطراب صدای آژیری هستند که خبر از حادثه‌ای دارد و آن‌ها باید هر چه زودتر برای نجات جان و مال مردم، به دل حادثه بزنند. این جمله آغازین صحبت‌های آتشنشان جوانی است که با وجود لب خندانش، اما ظاهر او فرسوده‌تر از سن اوست.
محمد چاوشیان گفت: در هر نوبت کاری ۲۴ ساعت در محل کار هستیم و ۴۸ ساعت استراحت می‌کنیم، اما در این دو روز هم، باید گوش به زنگ باشیم تا هر موقع که با ما تماس گرفته شد، در ایستگاه حاضر شویم.
وی افزود: هر صبح که به محل کار بیاییم، همه تجهیزات و لوازمی که برای شرکت در عملیات مورد نیاز است، باید کنترل کنیم که وسیله‌ای در هنگام عملیات کم نباشد. موتور، ماشین و ست‌های نجات و... باید حتماً روشن و کنترل شوند.
این آتشنشان تصریح کرد: هر آتشنشان در ابتدای نوبت‌کاری، باید آب ماشین و سیستم مکانیکی آن را کنترل کند. ماشین را تمیز کند و همه تجهیزات را تمیز تحویل بگیرد و وقتی نوبت‌کاری شروع می‌شود، حتماً یک ساعت ورزش کند.
چاوشیان گفت: آتش‌نشانی شاید یک شغل جالب باشد، اما سختی‌هایی دارد که گاه غیرقابل تحمل می‌شود و حتی به دلیل خطر‌ها و استرس‌های ناشی از آن، اعضا خانواده از من خواسته‌اند که کار خود را رها کنم.
وی تصریح کرد: زندگی با یک همسر آتشنشان با شرایط خاص آن، سخت است. خیلی از افراد استرس‌های خانواده آتش‌نشانان را درک نمی‌کنند، اما در تمام لحظاتی که ما در محل کار هستیم، خانواده، نگران هستند که اتفاقی بیفتد و سرانجام آن خوش نباشد.
این آتشنشان گفت: در شهر‌های کوچک امکانات مدرن آتش‌نشانی وجود ندارد و تأمین آن‌ها از بودجه شهرداری خارج است. سیستم آتش‌نشانی در این شهر‌ها نیازمند کمک‌های دولت در سطح بالا است چراکه اگر اتفاقی بیفتد، شهر کوچک و بزرگ نمی‌شناسد.
همچنین حسین شیره‌پز، آتشنشان دیگر گفت: آتشنشان در محل حادثه با وجود شرایط استرس و اضطراب، باید بتواند سریع‌تر کارش را انجام دهد و در این خصوص تسلط پیدا کند.
وی افزود: وقتی ساعت کار اداری تمام می‌شود، پاس آتش‌نشان‌ها شروع می‌شود و باید آماده باشند که اگر اتفاقی افتاد به محل حادثه اعزام شوند. در شب هم نگهبانی دارند و باید تا صبح آماده باشند.
این آتشنشان با اشاره به ایمن نبودن مدرسه‌ها و خانه‌ها در شهر‌های کوچک، تصریح کرد: متأسفانه پیشگیری و ایمنی توسط شهروندان، جدی گرفته نمی‌شود و این بی‌توجهی منجر به حوادث حسرت‌بار می‌شود.
شیره پز گفت: مدرسه‌ها، مسجد و مکان‌های عمومی تأییدیه ایمنی از آتش‌نشانی ندارند، ولی ما در ابتدای تعطیلات عید و تابستان مدرسه‌ها و در ماه‌های رمضان و محرم مسجد و حسینیه را از نظر ایمنی بازرسی می‌کنیم و برای دانش آموزان و داوطلبان پایگاه بسیج کلاس آموزشی برگزار می‌کنیم.
وی تأکید کرد: با توجه به اینکه شهرنشینی در حال گسترش است، برای پیشگیری از حادثه لازم است که هر خانواده یک آتش نشان داوطلب داشته باشد تا شاهد هیچ‌گونه حادثه‌ای نباشیم و اگر حادثه‌ای هم اتفاق افتاد تا رسیدن نیرو‌های امدادی اقدام لازم برای جلوگیری از گسترش حادثه انجام شود.
شیره پز تصریح کرد: یکی از عواملی که منجر به عمیق شدن خسارت حادثه می‌شود آشنا نبودن شهروندان با اصول اولیه ایمنی است حتی بسیاری از مردم، شماره تلفن‌های اضطراری را نیز بلد نیستند و تا زمان اطلاع به آتش‌نشانی یا اورژانس، زمان طلایی از دست رفته و خسارت حادثه بیشتر می‌شود.
وی افزود: آتش‌نشانی و خدمات اورژانس، محدوده خاصی ندارد و در هنگام حادثه همه ایستگاه‌ها و حتی شهر‌های مجاور به هم کمک می‌کنند؛ بنابراین مقابله با حادثه نیازمند امکانات و تجهیزات پیشرفته و مخصوصاً لباس ضد حریق است که قیمت بالایی دارد و شهر‌های کوچک از این امکانات محروم هستند.
شیره‌پز تأکید کرد: بسیاری از صنایع و فروشگاه‌ها حتی کپسول آتش‌نشانی هم ندارند که این نقیصه یکی از عامل‌هایی است که باعث افزایش خطر و خسارت ناشی از آن می‌شود در حالی که هزینه‌های جانبی زیادی برای کار‌های تبلیغات و دوربین صرف می‌کنند.
در این صحبت که دو ساعت به طول انجامید، آتش‌نشان‌های نوش‌آبادی، هرچه گفتند از امنیت و راه‌های پیشگیری از وقوع حادثه برای هم‌وطنان گفتند، از مزاحمت‌های تلفنی که هر روز تلفن‌های سامانه ۱۲۵ را اشغال می‌کند، اما نگفتند که امکانات و تجهیزات شهر‌هایی مثل نوش‌آباد، فقط شامل یک کامیون با ظرفیت سه هزار لیتر آب، یک موتورسیکلت و پنج نیروی انسانی است که علاوه بر شهر نوش‌آباد، مزارع و صنایع حاشیه این شهر را تحت پوشش خود دارد و حتی باید در مأموریت‌های مشترک با شهر‌های هم‌جوار نیز شرکت کنند، اما یک لباس ضد حریق هم ندارند و گاه زبانه‌های آتش جسم آن‌ها را ماه‌ها دچار تاول و جراحت‌هایی می‌کند که هزینه‌ای چند برابر حقوق آن‌ها را می‌طلبد. نگفتند که سختی کار شامل آن‌ها نمی‌شود و خیلی حرف‌هایی که وظیفه مسئولان است که در دفاع از حقوق آتش‌نشان‌ها پیگیری کنند.
منبع:
خبرگزاری ایسنا
ارسال نظر