نعوظ بی اختیار (پریاپیسم) چیست؟

همه ی آنچه که باید در مورد نعوظ بی اختیار بدانید
علائم پریاپیسم
علائم بر اساس نوع پریاپیسم متغیر است. به طور کلی پریاپیسم به دو دسته ایسکمیک و غیر ایسکمیک تقسیم می شود.

ایسکمیک
که به آن پریاپیسم با جریان کم (low flow) نیز گفته می شود، به علت عدم خروج خون از آلت رخ می دهد که این نوع بسیار شایع است. علائم در ایسکمیک شامل موارد زیر است:
• طول کشیدن نعوظ برای بیش از ۴ ساعت که غیرمرتبط با تحریک جنسی می باشد.
• تنه آلت سفت شده اما کلاهک آلت نرم است.
• درد پیشرونده آلت.

تشخیص بیماری پریاپیسم
اگر چه هر دو نوع پریاپیسم علائم تقریبا مشابهی دارند اما به جهت تشخیص باید معاینه دقیق و آزمایشات تشخیصی صورت گیرد. آزمایشات تشخیصی شامل موارد زیر هستند:

افزایش سرعت عضله سازی با چند راهکار اساسی.

ارزیابی گازهای خونی
در این تست به وسیله خارج ساختن خون درون آلت و ارزیابی سطح اکسیژن آن می توان نوع ایسکمیک (که فقیر از اکسیژن است و تیره رنگ) و غیر ایسکمیک (خون روشن حاوی اکسیژن) را مشخص کرد.

آزمایش خون

آزمایش خون می تواند سطح گلبول های قرمز و پلاکت ها را مشخص کرده و در یافتن نوع بیماری زمینه ای مانند سرطان یا بدشکلی سلول های خونی کمک کننده باشد.

تست سم شناسی

این تست با استفاده از نمونه ادرار و ارزیابی سطح مواد مخدر و سموم انجام می گیرد.

سونوگرافی

با استفاده از سونوگرافی می توان جریان خون عبوری درون آلت و میزان جراحت یا ضربه به آلت را اندازه گیری کرد.
نعوظ دائم
پریاپیسم راجعه، فرمی از نوع ایسکمیک می باشد که شایع نبوده و بیشتر در مردانی که کم خونی داسی شکل دارند، دیده می شود. کم خونی داسی شکل نوعی بیماری ارثی بوده و مشخصه آن گلبول های قرمز داسی شکل می باشد. گلبول های قرمز داسی شکل می توانند عروق خونی در آلت را مسدود کنند.
پریاپیسم راجعه به صورت اپیزودهای نعوظ طول کشیده و تکرار شونده توصیف می شود و اغلب شامل اپیزودهای ایسکمیک می باشد. در برخی از موارد، این حالت با نعوظ های دردناک و ناخواسته با مدت زمان کوتاه شروع می شود و ممکن است با گذشت زمان به نعوظ هایی با تکرار بیشتر و طولانی تر تبدیل شود.

غیر ایسکمیک
این فرم که با عنوان پریاپیسم با جریان بالا (high flow) نیز شناخته می شود، در مواقعی که جریان خون آلت به طور نامناسب جریان می یابد، رخ می دهد و معمولا بدون درد است. علائم این نوع پریاپیسم شامل موارد زیر می شود:
طول کشیدن نعوظ برای بیش از ۴ ساعت که با تحریک جنسی غیرمرتبط است‌. هم چنین آلت در حالت نعوظ کامل است اما تنه آن به طور کامل سفت(RIGID )نشده است. این نوع از پریاپیسم نیازمند درمان اورژانسی نبوده و در حدود ۶٠ تا ٧٠% موارد خود به خود بهبود می یابد.

علل بروز نعوظ بی اختیار طولانی مدت
به طور طبیعی، یک نعوظ نرمال در نتیجه پاسخ به یک تحریک روحی روانی و یا جسمی رخ می دهد. این تحریک، باعث باز شدن عروق خونی مشخص، صاف شدن عضلات و در نهایت منجر به افزایش جریان خون به درون بافت اسفنجی درون آلت می شود.
به دنبال این جریان خون، آلت پر از خون به نعوظ کامل می رسد. پس از اینکه تحریک به پایان می رسد، خون محبوس شده به خارج از آلت جریان می یابد و آلت به حالت اولیه و شل برمی گردد.
پریاپیسم زمانی رخ می دهد که قسمتی از سیستم نعوظ (که شامل خون، عروق خونی، عضلات صاف و عصب می باشد )، خونرسانی نرمال را مختل کرده و به دنبال آن، نعوظ پایدار بماند‌. اگر چه علت زمینه ای پریاپیسم اغلب نامشخص است، اما چندین حالت به عنوان علت اصلی شناخته می شوند، از جمله:
بیماری های خونی در نعوظ بی اختیار
این بیماری ها بیشتر فرم ایسکمیک را ایجاد می کنند‌. از جمله این بیماری ها می توان به موارد زیر اشاره کرد:
• کم خونی داسی شکل
• لوسمی
• بدشکلی های سلول های خونی مانند تالاسمی ، مالتیپل میلوما
نکته: مهم ترین علت شایع تشخیص داده شده در اطفال، کم خونی داسی شکل می باشد.

درمان دارویی پروستات در نعوظ بی اختیار
نوع ایسکمیک این بیماری، ممکن است در مصرف داروهای زیر دیده شود:
• داروهایی که به طور مستقیم به درون آلت تناسلی جهت درمان ناتوانی نعوظ تزریق می شوند، مانند: آلپروستادیل، پاپاورین و فنتول آمین
• ضدافسردگی ها مانند فلوکستین، بوپروپیون و سرترالین
• مهارکننده های های آلفا مانند پرازوسین، ترازوسین، دوکسازوسین و تامسولوسین
• داروهایی که برای درمان اضطراب و سایکوز (جنون) به کار می روند مانند هیدروکسی زین، رسپریدون، الانزاپین، لیتیوم، کلرپرومازین و تیوریدازین
• رقیق کننده های خون مانند وارفارین و هپارین
• هورمون ها مانند تستوسترون یا هورمون های آزاد کننده گونادوتروپین (GnRh)
• داروهایی که به منظور درمان اختلالات توجه یا بیش فعالی تجویز می شوند، مانند آتوموکستین

الکل و مصرف مواد مخدر در نعوظ بی اختیار
الکل، ماری جوانا، کوکائین و دیگر مواد مخدر می توانند باعث ایجاد پریاپیسم (مخصوصا از نوع ایسکمیک) شوند.
جراحت
عامل شایع در نوع غیر ایسکمیک (نعوظ دائم که به واسطه جریان خون بیش از حد به درون آلت ایجاد می شود)، تروما یا ضربه به آلت، لگن و یا پرینه می باشد.
دیگر عوامل
عنکبوت گزیدگی، نیش عقرب و یا دیگر عفونت های سمی، بیماری های متابولیک شامل نقرس یا آمیلوئیدوز، بیماری نوروژنیک مانند صدمه به ستون فقرات یا سیفلیس و در نهایت سرطان های درگیر کننده آلت از جمله مواردی هستند که می توانند منجر به بروز نعوظ طولانی مدت شوند.

درمان نعوظ بی اختیار
نعوظ بی اختیار در صورت عدم درمان می‌تواند مشکلات جدی برای شخص ایجاد کند. چرا که خون تجمع یافته در ناحیه تناسلی فاقد اکسیژن بوده و تجمع طولانی مدت آن باعث عدم غذارسانی به بافت‌ها و سلول‌های تناسلی و در نتیجه تخریب سلول‌ها می‌شود. درمان نعوظ بی اختیار شامل یک سری روش‌های درمانی متنوع جهت کمک به خروج خون تجمع یافته در ناحیه تناسلی است.

روش‌ درمان نعوظ بی اختیار

درمان فیزیولوژیک

در پریاپیسم (نعوظ بی اختیار) غیرایسکمیک می‌توان از درمان‌های فیزیولوژیک استفاده کرد. برای مثال قرار دادن یخ در قسمت کف لگن (ناحیه بین قاعده آلت و مقعد) می‌تواند به از بین رفتن نعوظ ایجاد شده کمک کند.
عوارض پریاپیسم
پریاپیسم ایسکمیک می تواند عوارضی جدی را در پی داشته باشد. خون محبوس شده در آلت در طی نعوظ دائم، محروم از اکسیژن می شود. زمانیکه نعوظ طولانی شود، خون با اکسیژن پایین می تواند شروع به صدمه زدن یا تخریب کردن بافت آلت کند. در نهایت پریاپیسم درمان نشده می تواند منجر به فیبروز آلت و ناتوانی در نعوظ شود.
نعوظ بی اختیار : علت بروز پریاپیسم (نعوظ بی اختیار) چیست؟