خسارت‌های انجماد آموزشی

یکی از مهم ترین معضل بیش از یک دهه ای کشور در بخش اشتغال و بازار کار؛ بیکاری فارغ التحصیلان دانشگاهی است که عموما پس از فراغت از تحصیل و آماده شدن برای ورود به عرصه کار و تولید با مشکلات جدی مواجه می شوند. در شرایط فعلی، مسائل مربوط به بیکاری تقریبا در تمامی رشته های دانشگاهی حتی در مهندسی و پزشکی نیز وجود دارد.

به گزارش «پارسینه» ، دو دهه پیش که خانواده ها فرزندان خود را برای ادامه تحصیل در دانشگاه های کشور تشویق می کردند هرگز فکر نمی کردند که در آینده ای نه چندان دور، تحصیلات دانشگاهی به معضلی برای ورود جوانانشان به عرصه اجتماع تبدیل خواهد شد.

کارشناسان معتقدند دانشگاه همانقدر که می تواند به افزایش دانایی ها و آگاهی افراد کمک کند به همان میزان نیز می تواند شدیدا ذائقه جوانان را برای کار تغییر دهد به نحوی که اغلب جوانان پس از طی دوران تحصیل خود برای ورود به بازار کار و پذیرش پیشنهادهای شغلی با مشکل مواجه می شوند.

آنها فکر می کنند که تنها در رده های مدیریتی و مشاغل پشت میزنشینی باید وارد شوند و اساسا اگر قرار بود وارد مشاغل ساده، فنی، مهارتی و کارگری شوند راه دانشگاه را در پیش نمی گرفتند؛ بنابراین قالب شدن این دیدگاه در بین جوانان دانشگاه رفته، باعث می شود تا معضل بیکاری آنها به بزرگترین مسئله داخلی دولت ها تبدیل شود.

نقش آموزش و پرورش در کاربردی کردن آموزش‌ها

برای نیل به اهداف عالیه و کاربردی کردن هر چه بیشتر علم باید بصورت ریشه ای با موضوع برخورد کرد. آموزش و پرورش در جهان امروز تنها کسب مهارت خواندن و نوشتن را شامل نمی شود، بلکه آموزش در مدارس در جهان صنعتی با کسب انواع مهارت های زندگی در اجتماعی ماشینی با انواع نیازهای مهارتی توام است.

یکسان نگری به آموزش و تربیت (پرورش) استعدادها در مدارس در برخی کشورهای صنعتی به حدی اهمیت دارد که در مواردی پرورش و فراگیری مهارت های حرفه ای و فردی به دانش آموزان در مدارس بالاتر از بخش آموزش قرار می گیرد.

درست به همین دلیل است که نگرش ها به آموزش و پرورش در جهان صنعتی و توسعه یافته با ممالک در حال توسعه فرق اساسی پیدا کرده و مدارس کشورهای در حال توسعه همواره در حالتی راکد با ذهنیت های قالبی تاریخ گذشته متوقف گردیده و مدارس آنان در مواردی تبدیل به کابوس کودکان و جوانان شده اند.

به عبارت دیگر اگر مدارس پویایی و کارایی مورد انتظار را داشته باشند و نوباوگان کشور را به سرمنزل مقصود برای زندگی در یک اجتماع صنعتی و نیمه صنعتی پس از تکمیل تحصیلات، آماده کنند، بدون تردید دانش آموزان نگرشی دگرگونه و خوشایند به مدارس خواهند داشت.

با مروری بر عملکرد آموزش و پرورش در کشورمان در می یابیم که متاسفانه امر مهم پرورش در آنها به فراموشی سپرده شده و آموزش نیز در قالب هایی تئوریک و تاریخ گذشته متوقف گردیده است. در ارائه همین تئوری های منجمد و تاریخ گذشته نیز به قدری اصرار و تاکید دارند که همه وقت دانش آموزان در کلاس های درس صرف فراگیری آنها گردیده و در مواردی حتی ورزش نیز تحت الشعاع برنامه های آموزشی قرار می گیرد.

این وضعیت از مدت ها پیش مورد انتقاد حتی خود کارشناسان زبده در پیکره آموزش و پرورش کشور قرار داشته است ولی با توجه به نبود آزمون و خطا در این عرصه ، این انتقادها نیز کاری از پیش نبرده و نهایتا همان روش ها و آموزش های تدوین شده دهها سال پیش مورد عمل و اقدام قرار گرفته اند.

البته در عرصه تدوین کتاب و نیز در سطوحی محدودتر گرایش به مدارس حرفه ای و کاربردی شدن آموزش ها مشاهده شده است ولی در نهایت حرکت اصلی آموزش و پرورش کشور بر مدار قبلی چرخیده است.

باید به این نکته مهم تاکید شود که فرهیختگان در عرصه های فرهنگی - هنری و شخصیت های دارای فکر و نظریه های نوین باید در نهضتی فراگیر در راه ایجاد تحول در آموزش و پرورش و ارجحیت دادن به برنامه های کاربردی در برابر آموزش صرف تلاش کنند تا افکار عمومی بسیج شود تا از دست اندرکاران در عرصه های آموزش و پرورش درخواست تحول و برآورده شدن نیازهای کشور در این عرصه کنند.

نمی توان به موضوع با اهمیتی چون نبود مهارت در بین جوانان فارغ التحصیل در ایران بی تفاوت بود. این مورد مهم باید در دانشگاه ها نیز پیگیری شود تا پیوند اقتصاد و صنعت با دانشگاه تحکیم گردیده و انجماد آموزشی بیش از این در سطحی فراگیر موجب تحمیل خسارت به کشور و مردم نشود.