چه کسی جانشین احتمالی ولادیمیر پوتین می‌شود؟

منصور میروالف، خبرنگار الجزیره گزارش داد: با وجود اینکه ولادیمیر پوتین برای اولین بار در سال ۲۰۰۰ به عنوان رئیس جمهور روسیه انتخاب شد، اما بر اساس قانونی که سه دوره ریاست جمهوری قبلی وی و دوره کنونی را «باطل» کرد، وی در حال حاضر دوره «صفرم» ریاست‌جمهوری خود را سپری می‌گذارند؛ و علی‌رغم اینکه پوتین هنوز به فکر دوره اول (یا به لحاظ فنی دوره پنجم) ریاست‌جمهوری است، اما با نزدیک شدن به ۷۰ سالگی، روی سرگئی شویگو شرط‌بندی می‌شود.

به نوشته الجزیره، قانونی که به او اجازه می‌دهد دو دوره شش‌ساله دیگر در ۲۰۲۴ و ۲۰۳۰ اجرا کند، به طور نمادین توسط قانونگذار والنتینا ترشکووا، اولین زنی که در سال ۱۹۶۳ به فضا سفر کرد، حمایت شد.

او گفت: «افراد عادی به سادگی از من خواستند این لایحه را ارائه کنم» و دومای دولتی (مجلس نمایندگان روسیه که تحت سلطه وفاداران پوتین است)، آن را در مارس ۲۰۲۰ تصویب کرد.

الکسی ناوالنی، رهبر مخالفان و جنبش ضد فساد، به روس‌ها هشدار داد: تنها کلمات ما در مورد «ابطال/ nullification» باید عبارت «ما نمی‌پذیریم» باشد. ناوالنی چند ماه بعد به سختی از مسمومیت با عامل اعصاب جان سالم به در برد و ادعا کرد که این توطئه به دستور پوتین اجرا شده بود. وی در فوریه امسال به دو سال و نیم زندان محکوم شد.

پوتین در دسامبر ۲۰۲۰ گفت: «من هنوز تصمیم نگرفته‌ام که آیا در سال ۲۰۲۴ نامزد می‌شوم یا نه.» او از آغاز دوران اخیر ریاست جمهوری خود، تصویری از یک ورزشکار خارج از عرف حکومتی را ارائه داد که در ورزش جودو فعال است، [گاهی اوقات با دلفین ها]شنا، و [گاهی اوقات بدون پیراهن]اسب سواری می‌ٰکند (اشاره به تصاویر منتشر شده از پوتین در ماه‌های اخیر).

بهرحال او در ۷ اکتبر ۶۹ساله می‌شود و بسیاری تعجب می‌کنند که چه کسی چه زمانی جانشین او خواهد شد؟ ناظران طرفدار کرملین حتی از ذکر جانشینان احتمالی وی از میان اعضای کابینه فعلی خودداری می‌کنند.

الکسی موخین، تحلیلگر مرکز اطلاعات سیاسی، یک اتاق فکر در مسکو، می‌گوید: «البته، من در مورد آن‌ها در اسناد طبقه‌بندی شده می‌نویسم، اما نام بردن علنی آن‌ها به منزله پرداخت هزینه است».

وی گفت که لیست جانشینان احتمالی کرملین پس از بازنشستگی یا مرگ پوتین علنی می‌شود. او به الجزیره گفت: «این در مورد پوتین نیست، در مورد افرادی است که علاقه دارند لیست این اسامی را تا لحظه موعود حفظ کنند».

به گفته سرگئی بیزیوکین، یکی از فعالان اپوزیسیون که در سال ۲۰۱۹ پس از تلاش برای نامزدی ریاست جمهوری روسیه مجبور به ترک روسیه شد، «پوتین مشکوک و مرموز است. حتی اگر شخصی را به عنوان جانشین انتخاب کند، نام او را زودتر فاش نمی‌کند. اگرچه من شک دارم که او تا زمانی که زنده است قدرت را رها کند. دیکتاتور‌ها به ندرت به اتفاقات بعدی اهمیت می‌دهند».

حذف مخالفان
در دوران پوتین، کرملین به طور دقیق تمام منتقدان کاریزماتیک را کنار می‌گذارد. تهدید‌ها و فشار‌ها گری کاسپاروف، قهرمان سابق شطرنج را که رهبر معترضان شده بود، مجبور کرد در سال ۲۰۱۳ از روسیه فرار کند.

ادوارد لیمونوف، نویسنده داستان رسوایی، که حزب ممنوعه ملی بلشویک را تأسیس کرد، پس از الحاق کریمه در سال ۲۰۱۴ که از دهه ۱۹۹۰ از آن حمایت می‌کرد، وفادار به کرملین شد.

میخائیل کاسیانوف، نخست وزیر پوتین، که به بوریس نمتسوف لیبرال دموکرات پیوست، پس از قتل وی، به شیوه قراردادی در سال ۲۰۱۵ از سیاست کناره گیری کرد.

ایرینا خکامادا قانونگذاری که در سال ۲۰۰۴ علیه پوتین رقابت کرد، اکنون شخصیت تلویزیونی است؛ و رهبران آنچه منتقدان آن را «اپوزیسیون سیتمیک» می‌نامند (احزاب سه‌گانه اقلیت در دوما که به گفته آن‌ها ظاهراً توهم پلورالیسم سیاسی را ایجاد می‌کنند) پیر و از نظر سیاسی بی‌دندان هستند.

گنادی زیوگانف کمونیست، که از سال ۱۹۹۶ در همه مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری شرکت داشت، ۷۷ساله و غیرکریزماتیک است.

ولادیمیر ژیرینوفسکی، ۷۵ساله، یک فوق ملی‌گرای پوپولیست عجیب و غیر عادی است که دهه‌ها شبیه دونالد ترامپ، رئیس جمهور سابق آمریکا بوده است. ژیرینوفسکی به عنوان یک دلقک سیاسی شناخته می‌شود که راستگرایان ناراضی را فریب داده و غرب را تهدید می‌کند.

کوچکترین حزب اپوزیسیون سیستمیک، «عدالت روسیه»، توسط سرگئی میرونوف ۶۹ساله، زمین‌شناس سابق، که دوبار نامزد ریاست جمهوری شد، هدایت می‌شود و قول می‌دهد صنعت نفت را ملی کند و فساد را با خیانت برابر کند. او هر دو بار نفر آخر شد.

تنزیل رتبه جانشینان بالقوه
در همین حال، جانشینان بالقوه از کرسی‌های قدرت به موقعیت‌های نامربوط تنزل یافته اند. هنگامی که دوره دوم ریاست جمهوری پوتین در سال ۲۰۰۸ به پایان رسید، او دیمیتری مدودف، یکی از وکلای کتابخوان و وفادار خود را به عنوان جانشین موقت انتخاب کرد.

مدودف اصلاحات محتاطانه‌ای را آغاز کرد در حالی که پوتین اولین نمایش «کاردین خاکستری» خود را قبل از انتخاب مجدد برای سومین بار در سال ۲۰۱۲ انجام داد. او صندلی خود را به مدودف واگذار کرد تا سال گذشته هنگامی که کابینه مدودف را منحل کرد و او را به عنوان نایب رئیس شورای امنیت منصوب کرد.

یک شاهین بودایی
برخی از ناظران شرط خود را بر سرگئی شویگو، وزیر دفاع، طولانی‌ترین عضو کابینه روسیه و دومین سیاستمدار محبوب پس از پوتین بسته اند. شویگو مردی با پارادوکس‌های حیرت‌انگیز است. نام اصلی او اصلاً روسی است، اما او اهل تووا، استان فقیرنشین بوداییان ترک زبان است که با شمال غربی چین همسایه است و برخی از بالاترین آمار قتل و خودکشی در روسیه را دارد.

برخی از روشنفکران تووانی حتی او را تناسخ سوبدی -ژنرال مغول که ارتش وی هشت قرن پیش روسیه و اوکراین کنونی را ویران کرد- می‌دانند.

شویگو کار خود را در اوایل دهه ۱۹۹۰ به عنوان رئیس وزارت امور اضطراری آغاز کرد و آن را به یک ساختار نظامی بسیار مؤثر تبدیل کرد - و سال‌ها قبل از رئیس جمهور پوتین در صدر همه نظرسنجی‌های سیاسی قرار داشت.

شویگو که تا زمان تصدی وزارت دفاع در سال ۲۰۱۲ به عنوان یک دموکرات لیبرال شناخته می‌شد، رهبری بزرگترین پیشرفت‌های کرملین -الحاق کریمه و نجات دولت بشار اسد، رئیس جمهور سوریه- را بر عهده داشت. قبل از رای گیری پارلمانی ۱۹ سپتامبر، پوتین او را به عنوان دبیر حزب متحد روسیه، حزب حاکم، منصوب کرد.

شویگو ۶۶ساله اغلب در تلویزیون در حال ماهیگیری و شکار با پوتین دیده می‌شود؛ یک مسح نمادین که برخی می‌گویند او را به احتمال زیاد جانشین وی نشان می‌دهد. نیکولای میتروخین، محقق دانشگاه برمن آلمان، به الجزیره گفت: «او شانس‌های جدی دارد، در حال حاضر بسیار بیشتر از دیگران».