.svg)
کلید رفع درد‌های مفصلی
پارسینه: بیمار با کمردرد به فیزیوتراپیست مراجعه می‌کند و اولین نسخه برای او راه رفتن در سطح صاف است، با درد زانو می‌آید باز هم از او خواسته می‌شود که روزانه ۴۵ دقیقه در یک مسیر بدون شیب پیاده روی کند.
این موضوع در مورد سایر اختلالات مفصلی همچون گردن‌درد، شانه درد و درگیری فقرات پشتی نیز صدق می‌کند. گرچه در موارد حاد، بیمار به ۷۲ساعت تا یک هفته استراحت و بی حرکتی توصیه می‌شود، اما در غالب موارد تحرک کل بدن و پیاده روی از مهم‌ترین بخش‌های یک درمان فیزیوتراپی موفق و مؤثر است.
اما پیاده‌روی چگونه می‌تواند یک اختلال در کمربند لگنی و یا درد ناحیه کمربند شانه‌ای را بهبود ببخشد؟ بدن انسان یک مجموعه فعال و متحرک است و عملکرد هر یک از مفاصل هماهنگ با سایر بخش‌ها می‌تواند مانع از ناتوانی فرد شود. این‌که عضلات یک مفصل علاوه بر قدرت و سلامت فیزیکی، زمان‌بندی مناسبی در حرکات عمومی بدن داشته باشند و به موقع و در زمان مناسب وارد عمل شوند و تعادل و ثبات مفصل را فراهم کنند، نکته بسیار مهمی است که تنها در یک رویکرد کلی نگر و در یک رژیم تمرین درمانی جامع حاصل می‌شود.
برنامه تمرینی که علاوه بر ورزش‌های خاص یک مفصل، تمرینات عمومی همچون راه رفتن را هم شامل شود. این‌که مفصل آسیب دیده تحت درمان، مرتبا در یک ریتم هماهنگ از حرکات همه مفاصل بدن وارد عمل شود و فعالیت کند، سبب می‌شود که بهبودی سریعتر حاصل شود و سطح آمادگی جسمانی بیمار ارتقاء یابد. از این رو گاهی پیاده‌روی روزانه خود به تنهایی یک درمان کامل و کافی محسوب می‌شود.
مغز در این روند بهبودی نقش بسیار مهمی دارد و در حقیقت مغز است که با درگیر کردن عضو آسیب دیده در یک الگوی حرکتی مانند راه رفتن و دریافت مکرر پیام‌های حسی از گیرنده‌های عصبی مفصل و ارسال پیام‌های مکرر به عضلات آن موضع سبب بهبود عملکرد بیمار می‌شود.
تمرین‌های عمومی دیگری همچون شنای آرام، راه رفتن در آب و دوچرخه سواری نیز اثرات درمانی مشابهی دارند. هدف نهایی فیزیوتراپیست از درمان هر بیمار هم پیشگیری از ناتوانی و اختلال در تحرک و بازگرداندن بیمار به زندگی طبیعی و فعالیت‌های قبلی و روزانه اوست و استراحت مطلق طولانی مدت می‌تواند پیامد‌های ناگوار سلامتی برای بیمار به دنبال داشته باشد.
منبع: بهداشت نیوز
اما پیاده‌روی چگونه می‌تواند یک اختلال در کمربند لگنی و یا درد ناحیه کمربند شانه‌ای را بهبود ببخشد؟ بدن انسان یک مجموعه فعال و متحرک است و عملکرد هر یک از مفاصل هماهنگ با سایر بخش‌ها می‌تواند مانع از ناتوانی فرد شود. این‌که عضلات یک مفصل علاوه بر قدرت و سلامت فیزیکی، زمان‌بندی مناسبی در حرکات عمومی بدن داشته باشند و به موقع و در زمان مناسب وارد عمل شوند و تعادل و ثبات مفصل را فراهم کنند، نکته بسیار مهمی است که تنها در یک رویکرد کلی نگر و در یک رژیم تمرین درمانی جامع حاصل می‌شود.
برنامه تمرینی که علاوه بر ورزش‌های خاص یک مفصل، تمرینات عمومی همچون راه رفتن را هم شامل شود. این‌که مفصل آسیب دیده تحت درمان، مرتبا در یک ریتم هماهنگ از حرکات همه مفاصل بدن وارد عمل شود و فعالیت کند، سبب می‌شود که بهبودی سریعتر حاصل شود و سطح آمادگی جسمانی بیمار ارتقاء یابد. از این رو گاهی پیاده‌روی روزانه خود به تنهایی یک درمان کامل و کافی محسوب می‌شود.
مغز در این روند بهبودی نقش بسیار مهمی دارد و در حقیقت مغز است که با درگیر کردن عضو آسیب دیده در یک الگوی حرکتی مانند راه رفتن و دریافت مکرر پیام‌های حسی از گیرنده‌های عصبی مفصل و ارسال پیام‌های مکرر به عضلات آن موضع سبب بهبود عملکرد بیمار می‌شود.
تمرین‌های عمومی دیگری همچون شنای آرام، راه رفتن در آب و دوچرخه سواری نیز اثرات درمانی مشابهی دارند. هدف نهایی فیزیوتراپیست از درمان هر بیمار هم پیشگیری از ناتوانی و اختلال در تحرک و بازگرداندن بیمار به زندگی طبیعی و فعالیت‌های قبلی و روزانه اوست و استراحت مطلق طولانی مدت می‌تواند پیامد‌های ناگوار سلامتی برای بیمار به دنبال داشته باشد.
منبع: بهداشت نیوز
ارسال نظر