رژیم غذایی کتو چیست؟

ایجاد تغییراتی در رژیم غذایی می‌تواند به طور قابل توجهی علائم بیماری‌های خودایمنی را بهبود بخشیده یا حتی بیماری را وارد مرحله خاموشی کند. اما اگر بخواهیم یک بیماری خودایمنی را زیر کنترل داشته باشیم کدام رژیم غذایی بهترین گزینه است؟

هنوز پاسخ مشخصی به این پرسش وجود ندارد، اما هر رژیم غذایی که انتخاب می‌کنید باید توانایی مبارزه با التهاب و نه افزایش آن را داشته باشد.

بیماری‌های خودایمنی در التهاب مزمن ریشه دارند. التهاب مزمن موجب تحریک عوامل مختلفی می‌شود که سیستم ایمنی را گیج کرده و موجب حمله آن به اندام‌ها و بخش‌هایی از بدن می‌شود که نیازی به انجام این کار وجود ندارد. اما رژیم غذایی یکی از بهترین روش‌ها برای مبارزه با التهاب مزمن که به بیماری‌های خودایمنی منجر می‌شود، است.

احتمالا فهرستی طولانی از غذا‌های ضد التهاب را در رسانه‌های اجتماعی و سایت‌های مختلف دیده اید و این‌ها تا حدی مفید هستند. اما تسلط بر التهاب که در پس بیماری خودایمنی شما قرار دارد ممکن است کمتر در مورد مصرف برخی غذا‌ها و مبارزه با التهاب و بیشتر درباره سبک غذا خوردنی باشد که با تغییر در سوخت و ساز بدن التهاب را کاهش می‌دهد. رژیم غذایی کتو توانایی انجام چنین کاری را دارد.

رژیم غذایی که می‌تواند التهاب بیماری‌زا را از طریق روده کاهش دهد

بیش از ۸۰ نوع بیماری خودایمنی مزمن وجود دارند که به گفته موسسه ملی سلامت آمریکا بیش از ۲۳.۵ میلیون نفر را در این کشور تحت تاثیر قرار می‌دهند. از جمله مواردی که ممکن است با آن‌ها آشنا باشید می‌توان به آرتریت روماتوئید، تیروئیدیت هاشیموتو، لوپوس، سلیاک، مولتیپل اسکلروزیس و بیماری گریوز اشاره کرد.

پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا تایید کرده اند که رژیم غذایی کتو موجب تغییراتی در روده می‌شود که به کاهش التهاب منجر شده و می‌تواند به افرادی که از اختلالات خودایمنی رنج می‌برند، کمک کند.

کتو یک رژیم غذایی کم کربوهیدرات و سرشار از چربی است که موجب تغییرات متابولیک چشمگیر در بدن انسان می‌شود. با پایین نگه داشتن مصرف کربوهیدرات، رژیم غذایی کتو بدن را وادار می‌کند تا به جای استفاده از کربوهیدرات‌ها به عنوان منبع اصلی سوخت از مولکول‌های چربی به نام کتون‌ها استفاده کند.

پژوهشگران دانشگاه کالیفرنیا مطالعه خود را با حضور ۱۷ شرکت کننده مرد دارای اضافه وزن یا چاق که به دیابت مبتلا نبودند، انجام دادند. پژوهشگران از این مردان خواستند تا دو ماه را در بخش متابولیک بگذرانند تا به طور دقیق عادات رژیم غذایی و ورزش آن‌ها را زیر نظر داشته باشند.

طی چهار هفته نخست، پژوهشگران از نیمی از این مردان خواستند تا یک رژیم غذایی استاندارد را مصرف کنند که حاوی ۵۰ درصد کربوهیدرات، ۱۵ درصد پروتئین و ۳۵ درصد چربی می‌شد. گروه دوم یک رژیم غذایی کتوژنیک حاوی ۵ درصد کربوهیدرات، ۱۵ درصد پروتئین و ۸۰ درصد چربی را دنبال می‌کرد. طی چهار هفته دوم، رژیم غذایی این دو گروه تعویض شد.

پژوهشگران نمونه‌های مدفوع این افراد را برای تجزیه و تحلیل تفاوت‌ها در میکروبیوم‌های آن‌ها پس از تعویض بین رژیم غذایی استاندارد و رژیم غذایی کتو بررسی کردند.

آن‌ها دریافتند رژیم غذایی کتو تغییرات چشمگیری در میکروبیوم این افراد ایجاد کرده است. تغییرات در حداقل ۱۹ باکتری مختلف از جمله باکتری‌های اکتینوباکترها، باکترئویدها، و فیرمیکوت‌ها ایجاد شده بود. همچنین، این رژیم غذایی تغییرات قابل توجهی در سطوح پروبیوتیک بیفیدوباکتریا در روده ایجاد کرده بود. این سطوح کاهش یافته بود.

تغییرات ایجاد شده برای سلامت این مردان در بلند مدت به چه معناست؟

برای بررسی این پرسش، پژوهشگران اجزای میکروبیوم افرادی که رژیم غذایی کتو را دنبال می‌کردند به موش‌ها انتقال دادند. آن‌ها دریافتند که تغییرات میکروبی ناشی از رژیم غذایی کتو مقدار سلول‌های ایمنی Th۱۷ در این موش‌ها را کاهش داده است. سلول‌های ایمنی Th۱۷ نوعی از سلول‌های T هستند که به مبارزه با عفونت کمک می‌کنند. متاسفانه، این سلول‌ها از محرک‌های التهاب در بیماری‌های خودایمنی نیز هستند. از این رو، میزان کمتر آن‌ها می‌تواند به معنای التهاب کمتر باشد و ممکن است حتی به معنای شعله‌ور شدن کمتر بیماری باشد.

پژوهشگران کمی بیشتر درباره چگونگی تاثیر رژیم غذایی کتو بر میکروبیوم موش‌ها کاوش کردند. آن‌ها رژیم غذایی موش‌ها را بین کم چربی، پر چربی و رژیم غذایی‌های کتوژنیک کم کربوهیدرات تغییر دادند و به نتیجه جالب توجه دیگری درباره رژیم غذایی کتو دست یافتند.

رژیم‌های غذایی کتوژنیک و پر چربی اثر متضادی بر میکروبیم روده داشتند. این به معنای آن است که بخش کم کربوهیدرات رژیم کتو اهمیت دارد. مصرف چربی فراوان بدون کاهش کافی کربوهیدرات‌ها به سود میکروبیوم شما نخواهد بود.

این رژیم‌های غذایی خودایمنی را پیش از آغاز رژیم کتو مد نظر قرار دهید

آیا برای کنترل بیماری خودایمنی خود باید رژیم غذایی کتو را دنبال کنید؟ این رژیم غذایی پتانسیل خوبی در این زمینه نشان داده است، اما چند رژیم غذایی دیگر نیز وجود دارند که توانایی خود برای مقابله با بیماری‌های خودایمنی را نشان داده اند.

رژیم غذایی پروتکل خودایمنی (AIP) یکی از آن‌ها است. این رژیم غذایی شاخه‌ای از رژیم غذایی پالئو است، از این رو، کم کربوهیدرات است، اما نه به اندازه‌ای که در رژیم غذایی کتو دنبال می‌شود.

رژیم غذایی پروتکل خودایمنی با یک مرحله حذف اولیه که در آن مصرف غلات، حبوبات، بادنجانیان، لبنیات، تخم مرغ، قهوه، الکل، مغز‌ها و دانه‌های خوراکی، قند‌های پالایش شده، روغن‌ها و افزودنی‌های غذایی حذف می‌شود، آغاز می‌شود. این به دلیل آن است که تصور می‌شود این مواد غذایی موجب التهاب روده ای، بی تعادلی‌های میکروبیوم و عدم تحمل غذایی می‌شوند. در شرایطی که این مواد غذایی حذف می‌شوند، شما بر مصرف غذا‌های سالم‌تر مانند مواد غذایی سرشار از مواد مغذی و تازه، آب گوشت، و غذا‌های تخمیر شده (منبع خوبی برای لاکتوباسیلوس که سطوح ویتامین D ضد التهاب را در خون افزایش می‌دهد) متمرکز می‌شوید. در نهایت، شما وارد یک مرحله حفظ و نگهداری می‌شوید که در آن افزودن دوباره مواد غذایی به رژیم غذایی برای بررسی این که کدام یک را می‌توان تحمل کرد و کدام یک موجب بروز علائم می‌شوند، وارد می‌شوید.

رژیم غذایی پروتکل والز گزینه خوب دیگری برای افراد مبتلا به بیماری‌های خودایمنی است. این رژیم نیز شاخه‌ای از رژیم غذایی پالئو است که توسط دکتر تری والز، استاد پزشکی در دانشگاه آیووا معرفی شده است. وی از این رژیم غذای به طور موفقیت آمیز برای القای خاموشی بیماری مولتیپل اسکلروز پیشرونده ثانویه خود استفاده کرده است.

پروتکل والز به طور موفقیت آمیز برای درمان افراد مبتلا به چاقی، دیابت، خستگی، درد مزمن، لوپوس، آرتریت روماتوئید، بیماری التهابی روده، اختلال استرس پس از سانحه و آسیب تروماتیک مغز استفاده شده است.