چرا در بلاد اسلامی کسی استعفا نمی دهد؟/ به بهانه استعفای نخست وزیر کره جنوبی

شفقنا (پایگاه بین المللی همکاری های خبری شیعه) - در پی فاجعه غرق شدن کشتی حامل دانش آموزان در کره جنوبی در حدود 11 روز پیش، آقای چانگ هان وان، نخست وزیر این کشور امروز استعفا داد.

چانگ در توضیح استعفای خود یادآور شده است: "گریه های خانواده های افراد مفقود الاثر هنوز مانع خواب شبانه من می شوند."

چانگ گفته است: مسوولیت حادثه را بر عهده می گیرد و عذرخواهی می کند.

در خبر دیگری هم آمده بود که یکی از معاونان مدرسه که خود در کشتی بوده و نجات پیدا کرده بود در برابر چشم خانواده های عزادار خود را حلق آویز کرده است.

یادآور می شود تاکنون بیش از 180 جنازه از این کشی توسط غواصان بیرون کشیده شده و ده ها تن نیز همچنان مفقود هستند.

نظیر این گونه حوادث و فجایع در بلاد اسلامی نیز کمابیش مشاهده می شوند. کم نیستند حوادث و رخدادهای فاجعه باری که به دلیل بی لیاقتی یا جهل و فساد روزانه دل ملت های مسلمان را به رنج می آورند اما جز موارد معدود تاکنون نشنیده ایم مقامی از مقامات این کشورها مسوولیت خود را پذیرفته و در قبال آن عذرخواهی کرده و حکم به برکناری خود دهد، قالب تهی کردن و جان به جان آفرین تسلیم کردن که البته توقعی گزاف و امری محال است!!!.

چنانکه شاهدیم عموما در دیار مسلمانان مسوولیت کاستی ها و نواقص و شکست ها و مفاسد بر عهده افراد دون پایه قرار داده شده و مقامات دارای مراتب بالاتر با توجیه شرایط یا حداکثر سرزنش مقامات پایین تر، مسوولیت را از دوش خود وا می نهند. چگونه است در کشورهایی که آموزه های دین مبین و اخلاق اسلامی مبنای زندگی آنان نیست چنان سطحی از احساس مسوولیت و وجدان کار به چشم می خورد که مقاماتی حتی در سطح نخست وزیر در قبال رخدداهایی دوردست که چندان هم در ارتباط با آنان نیست و هرگز دخالت مستقیمی در آن نداشته اند برای تصحیح امور و التیام رنج ها و زخم های جامعه مسوولیت پذیرفته و استعفا می دهند، اما در بلاد اسلامی عموما کسی شاهد چنین رویکردهایی نیست و کسی نمی شنود که مسئولی بی خواب شده باشد و خود را مقصر حادثه یا فاجعه و فسادی بداند و عطای مقام را به لقای التیام زخم های مردمان بی پناه ببخشد؟ براستی فاصله بین عملکرد کارگزاران در بلاد اسلامی با اسلام و اخلاق و مسوولیت پذیری اسلامی به چه میزان است؟ اسلام که بماند، فاصله آنها با بلاد کفر تا کجاست؟ آیا شما کسی را می شناسید که خود را ضمیر این سخن بداند؟