پاسخ جشنوراهٔ «داستان فتنه» به خلیل رشنوی

سایت اصولگرای «رجانیوز» نوشت:

روابط عمومی جشنواره مردمی داستان "فتنه و بیداری" به نوشته "خليل رشنوي" پاسخ داد. رشنوي در نوشته‌اي كه در وبلاگ خود منتشر كرده بود، جشنواره داستان فتنه را غير مردمي خوانده و از اينكه نويسندگاني مانند محمود دولت‌آبادي و عباس معروفي در اين‌گونه جشنواره‌ها حضور ندارند، با تمسخر ياد كرده بود.

به گزارش رجانيوز، جشنواره داستان فتنه و بيداري امسال براي دومين سال متوالي در ورامين برگزار شد و آثار رسيده به اين جشنواره قرار است مشابه سال گذشته در كتاب‌هايي منتشر شود. سه كتاب "چت مقدس"، "عاشورای اغتشاش" و "خراب‎کار اجاره ای" كه حاوي آثار منتخب جشنواره سال گذشته بود، با استقبال و فروش خوبي مواجه شده بود.

(پارسینه: یادداشت خلیل رشنوی در این آدرس قابل مشاهده است.)

در پاسخ روابط عمومی جشنواره مردمی داستان "فتنه و بیداری" به رشنوي آمده است:

طی دو دوره برگزاری جشنواره مردمی داستان فتنه و بیداری، فتنه گران متعددی عنان تحمل از کف داده و برای تشفی درد جان‎کاه خود به جشنواره حمله ورشده اند. از سایت متعلق به مهاجرانی بگیر تا سعودی های متنجس به تخم عبدالوهاب که اخیراً قاپ همین شیر خر خورده را دزدیده و به دست‎بوسی شاه عربستان مفتخرش کردند!

بگذریم. هدف‎مان از گفتن اینها، نقل قصه‎ی مهاجرانی و هجرت گزیده ها از غیرت و شرف و ملیت نیست، بلکه پیش‎گویی سرنوشت جوجه فتنه گرانی همچون خلیل رشنوی است که حاضرند برای مطرح شدن خود نزد اربابان و به حساب آمدن نزد شیاطین بزرگ، ملت نجیب ایران را لب باغچه‌ی ذلت و شهوت ذبح کنند. با این سرعت سقوطی که اینان در پیش گرفته اند، دیر یا زود سرنوشتی بدتر از مهاجرانی و مخملباف و دیگر جرثومه ها خواهند داشت. البته ما می دانیم این پیش بینی نه سبب رنجش که جزو آمال آنان است. این ها هزینه می پردازند تا پرونده‎ی سیاه‌شان را نزد این ملت قطورتر کنند، چرا که این سیاهی ها در چشم استکبار سفیدی‎ست و مایه‎ی اجر و قرب بيش‌تر خیانت‌کاران سیاه‎کار. با این حال، ناچاریم موضع جشنواره را مشخص کنیم تا در گرد و غبار فتنه، پوزه‎ی گرگ ها زیر پوستین میش‎ها مخفی نماند.

آقای خلیل رشنوی با ادبیاتی شایسته‌ی خود جشنواره مردمی داستان فتنه و بیداری را مسخره می کند و این حرکت مردمی و متعهدانه را با الفاظی رکیک زیر سؤال می برد؛ چرا که به زعم ایشان جشنواره محلی از اعراب برای معلوم الحالانی چون دولت آبادی و معروفی و امثالهم قائل نشده!

لذا این ادبیات مثل شعر متعهد متعفن خواهد شد!

جداً که باید به درک و فهم ایشان آفرین گفت. آدم را یاد آن قصه‎ی ملای رومی می اندازد. کسی که با زندگی متعفن خو گرفته، از استشمام بوی عطر حالش به هم می خورد و بی هوش می شود. ما از بی هوشی خلیل تعجب نمی کنیم. تعجب‎مان از این است که او هنوز نمی داند هدف جشنواره فتنه، مبارزه با فتنه گران است، نه تجلیل از آنان.

آیا کم بوده اند مشاهیر وطن فروش و خیانت‎کاری که توسط همین مردم فهیم و انقلابی مثل دستمالی مچاله شده، دور انداخته شدند؟

آنها خیال می کردند مردم محتاج هنرشان هستند. محتاج فیلم و قلم‎شان هستند. فیلم و قلمی که عزت و شرف این مردم را نشانه گرفته و راه نجات را غلتیدن در دامن کثیف دشمن معرفی کند، چه ارزشی برای مردم دارد؟ همین رویه را مگر شاه خیانت‎کار نداشت. ضمن برخورداری از آن‎همه قدرت و مکنت، در نهایت ضعف و زبونی به درک فرستاده شد. آیا این حماقت نیست که جوجه خیانت‏کاران به این میهن و ملت، از سرنوشت اربابان خود درس عبرت نگیرند؟

خلیل گویا فلسفه‎ی دنیا را شکم و شهوت می پندارد. زیرا کمتر داستانی دارد که در آن بی ناموسی را عادی جلوه نداده و دم تکانی برای دشمنان ملت را، افتخار نداند. آن‎وقت ادبیات متعهد را به سیاسی کاری متهم می کند!

مردمی بودن جشنواره فتنه و همچنین استقبال نویسندگان را دروغ می پندارد.

با اغماض از این که کافر همه را به کیش خود پندارد، در پاسخ می گوییم؛ اگر حضور چشم‎گیر مردم در مراسم اختتامیه نشانه مردمی بودن جشنواره است، یک نگاه هم به اختتامیه دوره اول بیندازید.

برای فهم استقبال نویسندگان نیز شما را ارجاع می دهیم به دیدن سه کتاب حاصل اولین دوره جشنواره: چت مقدس- عاشورای اغتشاش- خراب‎کار اجاره ای.

و نیز وعده‎ی کتاب‎های جشنواره دوم که به کوری بدخواهان در راه است!

به هر حال، چه "خلیل"ها خوش‏شان بیاید و چه از تب رونق ادبیات سیاسی متعهدانه تب کنند و به حالت احتضار درآیند، بیرق جشنواره روز به روز برافراشته تر خواهد شد.