برترین پهپادهای رزمی جهان در سال ۲۰۲۳

خبرنگار :عبدالله کاظمی|به گزارش پارسینه و به نقل از روزیاتو؛ پهپاد رزمی یا هواگرد بی سرنشین رزمی (UCAV) توسط ارتش‌ها در سراسر جهان برای کارکرد‌های مختلفی از جمله مراقبت، جمع آوری اطلاعات، پیدا کردن هدف، شناسایی و شلیک مهمات‌هایی مانند موشک و بمب مورد استفاده قرار می‌گیرند. در حال حاضر انواع مختلفی از هواگرد‌های رزمی بدون سرنشین وجود دارد که توسط نیرو‌های مسلح مختلف مورد استفاده قرار می‌گیرند.

این پهپاد‌های رزمی را می‌توان به چهار دسته کلی تقسیم بندی کرد که از ریزپهپاد‌ها شروع می‌شود، ریزپهپاد‌هایی مانند Black Hornet که اندازه آن تنها ۱ اینچ در ۴ اینچ است، پهپادی که سربازان انگلیسی از آن برای سرک کشیدن از روی دیوار‌ها در افغانستان استفاده می‌کردند. پس از آن نوبت به پهپاد‌های تاکتیکی کوچکی مانند Fulmar X می‌رسد که عمدتاً به خاطر قابلیت‌های ISTAR (اطلاعات، نظارت، یافتن هدف و شناسایی) خود مورد استفاده قرار می‌گیرند و قادر به پرواز به مدت ۱۲ ساعت، رسیدن به سرعت ۱۵۰ کیلومتر در ساعت و با برد ۸۰۰ کیلومتر هستند.

هواپیما‌های بدون سرنشین شناسایی سایز متوسط بیشترین استفاده را دارند. این پهپاد‌های میان برد برای عملیات‌های موسوم ISTAR مورد استفاده قرار می‌گیرند و با عنوان پهپاد‌های ارتفاع متوسط برد بلند (MALE) یا پهپاد با ارتفاع پروازی و پایداری بالا (HALE) نیز شناخته می‌شوند. از این پهپاد‌ها می‌توان به پهپاد آلمانی LUNA (Penzberg) اشاره کرد که از سال ۲۰۰۰ در افغانستان و کوزوو مورد استفاده قرار می‌گیرد و بردی در حدود ۱۰۰ کیلومتر دارد. درنهایت، پهپاد‌های رزمی و جاسوسی بزرگ پیکر هستند که بزرگ‌ترین و گران‌ترین آن ها، پهپاد Global Hawk ساخت کمپانی نورثروپ گرومن است. این هواپیمای بدون سرنشین قابلیت‌های پیچیده‌ای داشته و تا ارتفاع ۱۸،۰۰۰ متری پرواز می‌کند که بسیار بالاتر از ترافیک هوایی هواپیما‌های تجاری است. یک هواپیمای بدون سرنشین گلوبال هاوک بیش از ۱۳۰ میلیون دلار قیمت دارد که شامل زیرساخت‌های زمینی پشتیبانی نمی‌شود. با در نظر گرفتن تمام مقیاس ها، در اینجا ۱۰ مورد از بهترین هواپیما‌های بدون سرنشین رزمی جهان در سال ۲۰۲۳ معرفی شده اند.

MQ-۹ Reaper

پهپاد MQ-۹ Reaper (Predator B) ساخت کمپانی جنرال اتمیکس یک پهپاد رزمی تهاجمی است که توسط نیروی هوایی ایالات متحده آمریکا (USAF) مورد استفاده قرار می‌گیرد و قادر به کنترل از راه دور و عملیات پرواز مستقل است. ام کیو- ۹ ریپر از سیستم کنترل منقصل از راه دور با یک ایستگاه کنترل زمینی پرتاب و بازیابی در محل عملیات میدانی و یک خدمه مستقر در قاره آمریکا استفاده می‌کند که فرمان و کنترل را اجرا می‌کند.

MQ-۹ Reaper حدود ۱۱ متر طول و کمی بیش از ۳.۸ متر ارتفاع دارد. طول بال‌های آن بیش از ۲۰.۱ متر و وزن آن ۲،۲۲۲ کیلوگرم در حالت خالی است. این پهپاد از یک موتور توربوپراپ Honeywell TPE۳۳۱-۱۰GD استفاده می‌کند که حداکثر ۹۰۰ اسب بخار قدرت تولید می‌کند و سرعت کروز آن در حدود ۳۶۰ کیلومتر بر ساعت است. این هواپیمای بدون سرنشین می‌تواند ۶۰۲ گالن سوخت (۲۲۵۷.۵ لیتر) حمل کند و برد پروازی برابر با ۱۸۴۰ کیلومتر دارد. این پرنده می‌تواند در سقف پرواز ۵۰ هزار پایی خود برای بیش از ۲۷ ساعت در حالت پرسه زدن پرواز کند و با استفاده از دوربین ها، سنسور‌ها و رادار‌های پیچیده، عملیات نظارتی انجام دهد. ریپر می‌تواند محموله‌ای ۱۷۰۰ کیلوگرمی شامل انواع سلاح‌های تهاجمی را حمل کند.

فرماندهی عملیات ویژه نیروی هوایی ایالات متحده می‌گوید: «با توجه به زمان پرسه زدن قابل توجه، سنسور‌های متنوع، مجموعه سیستم ارتباطی چند حالته، و سلاح‌های دقیق - این پهپاد قابلیت منحصر به فردی برای انجام حمله، هماهنگی و شناسایی علیه اهداف با ارزش، در حال عبور و حساس به زمان فراهم می‌کند».

تا ماه مه ۲۰۲۱، نیروی هوایی آمریکا بیش از ۳۰۰ فروند MQ-۹ در خدمت داشت. اگر چه تصمیم به بازنشسته کردن این پهپاد و جایگزینی آن با یک مدل سریع‌تر و پیچیده‌تر گرفته شده است، اما ریپر تا سال ۲۰۳۵ در خدمت باقی خواهد ماند.

Taranis

تارانیس یک پهپاد رزمی در مقیاس بزرگ است که برای نشان دادن قابلیت‌های ISTAR از جمله نظارت پایدار، نشانه گذاری هدف، جمع آوری اطلاعات، بازدارندگی دشمن و توانایی انجام حملات در قلمرو دشمن طراحی و ساخته شده است. این پهپاد قادر به ردیابی دقیق، برخاستن و فرود از پیش برنامه ریزی شده است و از ویژگی‌های هوش مصنوعی بهره می‌برد که به آن اجازه می‌دهد براساس داده‌های جمع آوری شده در طول پرواز، عملکرد خود را برای رسیدن به یک هدف اصلاح کند.

در ژوئیه ۲۰۱۰، وزارت دفاع بریتانیا از نسخه اولیه کاملاً توسعه یافته تارانیس رونمایی کرد و پس از آن در ژوئیه ۲۰۱۳ آزمایش‌های تاکسی با سرعت بالا انجام شد. اولین پرواز آزمایشی تارانیس در آگوست همان سال انجام شده و در ژوئیه ۲۰۱۴ اولین فیلم در حال پرواز آن برای عموم منتشر شد. پرواز‌های آزمایشی موفق، دستیابی به هدف انگلیس از طراحی و تولید این پهپاد با منابع داخلی و بدون اتکا به کمک‌های ایالات متحده یا اروپا را تایید می‌کرد. تارانیس نشان می‌دهد که انگلیس در ساخت هواپیما‌های بدون سرنشین با ویژگی‌های پنهانکارانه و قابلیت‌های حمله دوربرد دقیق در سرزمین‌های متخاصم تخصص کسب کرده است.

تا سال ۲۰۲۰، تارانیس با طول بال ۹.۱ متر، طول بدنه ۱۱.۳۵ متر و ارتفاع ۴ متر ساخته می‌شد. وزن این پهپاد برابر با ۸،۰۰۰ کیلوگرم بوده و به یک موتور توربوفن Rolls Royce Adour Mk. ۹۵۱ که ۶،۵۰۰ پوند نیروی پیشران تولید می‌کند، مجهز شده است. اگر چه تارانیس با هدف شلیک مهمات در میدان نبرد ساخته نشده، اما با دو محفظه سلاح داخلی و گزینه نصب سنسور‌های الکترواپتیک و رادار طراحی شده است. برنامه آزمایش این پهپاد شامل شبیه سازی رهاسازی مهمات بوده، که نمونه‌ای از سناریو‌های ماموریت در دنیای واقعی است.

Bayraktar Kızılelma

جنگنده بایراکتار کیزیلما که توسط کمپانی بایکار در ترکیه طراحی و توسعه یافته است، یک هواپیمای بدون سرنشین با قابلیت مانور پیشرفته و شکل پنهانکار است که از آن در برابر ردیابی راداری محافظت می‌کند. وزن کیزیلما در هنگام تیک آف حداکثر برابر با ۸.۵ تن است که شامل ۱.۵ تن مهمات بوده و شکلی شبیه به یک جت جنگنده کوچک و سرنشین دار، اما بدون کابین خلبان دارد.

این هواپیمای بدون سرنشین که توسط یک موتور توربوفن Al-۲۵T اوکراینی ساخت کمپانی Motor Sich حمایت می‌شود، می‌تواند به سرعت کروز ۰.۶ ماخ تا حداکثر ۰.۹ ماخ برسد. این هواپیما تا ارتفاع عملیاتی ۳۰ هزار پایی پرواز می‌کند، شعاع عملیاتی ۵۰۰ مایل دریایی دارد و می‌تواند ۵ ساعت در هوا بماند. پهپاد ترکیه‌ای دارای سطح مقطع راداری پایین (RCS)، آگاهی موقعیتی بالا با رادار آرایه اسکن شده الکترونیکی فعال (AESA) و برخاست و فرود کاملاً خودکار است. کیزیلما می‌تواند ماموریت‌های هوا به زمین و هوا به هوا انجام دهد. بایکار در حال برنامه ریزی برای توسعه دو مدل مافوق صوت با استفاده از موتور‌های پس سوز اوکراینی Ivchenko-Progress AI-۳۲۲ است.

این هواپیمای بدون سرنشین پرواز افتتاحیه خود را در دسامبر ۲۰۲۲ با موفقیت به پایان رساند و قابلیت برخاست و فرود در باند کوتاه را انجام داد که آن را برای استقرار روی یک ناو هواپیمابر ایده آل می‌سازد. کیزیلما قرار است روی کشتی تهاجمی آبی خاکی TCG Anadolu سوار شود که در ابتدا انتظار می‌رفت حامل جنگنده‌های F-۳۵B باشد که تحت برنامه جنگنده تهاجمی مشترک ایالات متحده به ترکیه داده می‌شدند. این در حالی است که وزارت دفاع آمریکا، ترکیه را به خاطر خرید سامانه‌های موشکی S-۴۰۰ از روسیه، از این برنامه کنار گذاشته است. در حال حاضر دو هواپیمای بدون سرنشین Kratos XQ-۵۸ Valkyrie ساخت آمریکا و Sukhoi S-۷۰ Okhotnik ساخت روسیه در حال توسعه هستند که ویژگی‌هایی مشابه با کیزیلما دارند.

MQ۲۵ Stingray

MQ۲۵ Stingray یک سیستم پهپادی است که قابلیت سوخت گیری را برای افزایش برد جت‌های جنگنده مستقر بلند شده از روی یک ناو هواپیمابر فراهم می‌کند. در سال ۲۰۲۱، این هواپیمای بدون سرنشین با سوخت گیری مجدد یک F/A-۱۸ Super Hornet ساخت بویینگ، یک بویینگ EA-۱۸G Growler و یک جنگنده F-۳۵C ساخت لاکهید مارتین، کارآیی و قابلیت‌های خود را نشان داد. ام کیو ۲۵ استینگری که روی عرشه ناو USS George H.W. Bush مستقر است، اولین هواپیمای بدون سرنشین تاریخ بود که به هواپیمای دیگری سوخت رسانی می‌کرد.

MQ۲۵ دارای بیش از ۱۵.۵ متر طول، حدود ۳ متر ارتفاع در حالت باز شدن بال‌ها و حدود ۴.۸ متر ارتفاع در حالت تا شدن بال‌ها است. طول بال‌های این پهپاد به بیش از ۹.۵ متر می‌رسد. این هواپیمای بدون سرنشین سوخت گیری هوایی از یک موتور توربوفن Rolls-Royce AE۳۷۰۰N نیرو می‌گیرد که در جت‌های تجاری Cessna Citation X و X+ و همچنین Embraer Legacy ۶۰۰ و Legacy ۶۵۰ نیز استفاده می‌شود. سیستم پهپادی MQ از دو جزء اصلی تشکیل شده است. سیستم هوایی یا پهپاد MQ-۲۵ سوخت را حمل می‌کند در حالی که سیستم کنترل ماموریت هوانوردی بدون سرنشین، سازگاری با حامل و فرماندهی و کنترل MQ-۲۵ و محموله را در حین پرواز فراهم می‌کند.

MQ-۲۵ Stingray علاوه بر وظیفه اصلی سوخت گیری، قابلیت‌های اطلاعاتی، نظارتی و شناسایی نیز دارد. این ویژگی ها، قابلیت و تطبیق پذیری بال هوایی حامل نیروی دریایی (CVW)، یک سازمان هوانوردی که شامل چندین اسکادران هواپیما، و ناوگروه تهاجمی، ساختاری شامل یک ناو هواپیمابر، حداقل یک ناوشکن، یک اسکادران ناوشکن، و پرسنل (حدود ۷،۵۰۰ نفر) است را بهبود می‌بخشد. نیروی دریایی ایالات متحده در نهایت تمام ناو‌های کلاس نیمیتز و فورد را به پهپاد‌های MQ۲۵ Stingray مجهز خواهد کرد.

MQ-۲۰ Avenger

MQ-۲۰ Avenger یک هواپیمای پیشرفته هدایت از راه دور (RPA) است که با یک موتور توربوفن Pratt & Whitney کار می‌کند و بیش از ۵،۰۰۰ پوند نیروی پیشرانه تولید می‌کند. نسخه برد توسعه یافته (ER) این پهپاد دارای طول بال بیش از ۲۳.۱ متر و ظرفیت سوخت ۳،۵۸۳ لیتری است که سوخت لازم برای بیش از ۲۰ ساعت پرواز مداوم را فراهم می‌کند. اونجر محموله‌ای بیش از ۲،۹۴۸ کیلوگرمی شامل انواع سلاح‌ها از جمله موشک‌های هلفایر را حمل کنند. این پهپاد با ارتفاع پروازی متوسط تا بالا می‌تواند به سرعت ۴۰۰ گره سرعت هوایی واقعی (۷۳۶ کیلومتر بر ساعت) برسد و عملیات‌های تجسسی، حملات دارای حساسیت زمانمی و دیگر ماموریت‌های نظامی چالش برانگیز را انجام دهد.

اونجر همچنین دارای قابلیت‌های هوش مصنوعی است. در ۱۱ آوریل ۲۰۲۳، جنرال اتمیکس اعلام کرد که MQ-۲۰ Avenger تمرینات مانور جنگی را با موفقیت با خلبانان انسانی و هوش مصنوعی به پایان رسانده است. اپراتور‌های انسانی دستور‌ها را از طریق یک ماهواره در مدار پایین زمین به این پهپاد ارسال می‌کنند در حالی که خلبانان هوش مصنوعی به صورت خودکار عمل کرده و هواپیما را هدایت و با آن مانور می‌دهند.

تست‌های اونجر بخشی از برنامه نیروی هوایی آمریکا برای کاهش هزینه ساخت و نگهداری هواپیما‌های جنگی است. این طرح شامل استفاده از هواپیما‌های جنگی مشارکتی بدون سرنشین (CCA) با قابلیت کار در کنار هواپیما‌های دارای خلبان یا به صورت مستقل برای ماموریت‌های مختلف است. در حالی که نیروی هوایی به توسعه جنگنده‌هایی با عملکرد بالا مانند F-۳۵، بمب افکن پنهانکار B-۲۱ و برنامه برتری هوایی نسل بعدی (NGAD) به عنوان یک برنامه برای تولید هواپیمای نسل ششم ادامه می‌دهد، این آژانس به دنبال گزینه‌های ارزان‌تر است. فرانک کندال، وزیر نیروی هوایی آمریکا در این باره گفته است: «هزینه هر CCA می‌تواند یک چهارم تا نصف هزینه یک F-۳۵ باشد. با F-۳۵‌هایی که حدود ۸۲.۵ میلیون دلار قیمت دارند، CCA‌ها می‌توانند بین ۲۱ تا ۴۱ میلیون دلار هزینه داشته باشند».


EADS Barracuda

پهپاد باراکودا ساخت EADS (شرکت دفاع هوایی و فضایی اروپا) یک پهپاد با ارتفاع پرواز متوسط، دوربرد و کاملاً مستقل است که به عنوان یک سرمایه گذاری مشترک بین اسپانیا و آلمان توسعه یافته است. این پهپاد هم برای شناسایی هوایی و هم برای قابلیت‌های رزمی طراحی و ساخته شده است. باراکودا ۸.۲۵ متر طول دارد، طول بال آن ۷.۲۲ متر است و ۲،۳۰۰ کیلوگرم وزن دارد. این پهپاد با استفاده از یک موتور توربوفن Pratt & Whitney JT۱۵D استفاده می‌کند که ۱۴ کیلونیوتن (۳،۱۰۰ پوند) نیروی پیشرانه تولید می‌کند، به حداکثر سرعت ماخ ۰.۸۵ (۱،۰۳۵ کیلومتر بر ساعت) دست پیدا می‌کند. این پهپاد تا سقف پرواز ۶،۱۰۰ متر کار می‌کند و برد آن ۲۰۰ کیلومتر است.

اگر چه جزئیات ساخت این پهپاد طبقه بندی شده اند، اما اطلاعات موجود نشان می‌دهد که باراکودا از ترکیبی از اجزای استاندارد و سیستم‌های سخت افزاری سفارشی ساخته شده است. بدنه این هواپیما از همان کامپوزیت فیبر کربنی استفاده شده در جنگنده یوروفایتر (ساخته شده توسط کنسرسیومی متشکل از چهار کشور انگلستان، آلمان، ایتالیا، اسپانیا و شرکت‌های پیشرو هوافضا و دفاعی آن ها) ساخته شده است. باراکودا دارای طراحی منحصر به فردی است که تقریباً به طور کامل عاری از هیدرولیک (به جز ابزار فرود) است که تنها با محرک‌های الکترونیکی کار می‌کند.

اگرچه این پهپاد در جریان یک پرواز آزمایشی در سال ۲۰۰۶ سقوط کرد که آن را تقریباً به مدت دو سال زمینگیر کرد، اما از آن زمان تاکنون ده‌ها پرواز موفقیت آمیز را پشت سر گذاشته است.

TAI Aksungur

آکسونگور یک پهپاد رزمی بدون سرنشین دو موتوره با مدت پرواز بالا و ارتفاع متوسط است که در ۲۰ اکتبر ۲۰۲۱ به نیروی دریایی ترکیه تحویل داده شد. به گفته اسماعیل دمیر، مقام ارشد تدارکات نظامی ترکیه، آکسونگور ظرفیت حمل بار ۷۵۰ کیلوگرم و حداکثر زمان پرواز ۵۰ ساعت دارد.

آکسونگور یک سیستم پهپاد کلاس استقامت بالا با ارتفاع متوسط (MALE) به طول ۱۱.۶ متر با طول بال ۲۴ متر است. این پهپاد که از دو موتور دوگانه توربو دیزل PD - ۱۷۰ با قدرت ۱۷۰ اسب بخار نیرو می‌گیرد، می‌تواند محموله ۷۵۰ کیلوگرمی را به مدت ۱۲ ساعت در ارتفاع ۲۵ هزار پایی حمل کند. این پهپاد ترکیه‌ای در هنگام بلند شدن حداکثر وزنی معادل ۳،۳۰۰ کیلوگرم دارد و می‌تواند به سقف پرواز ۴۰ هزار پایی برسد. آکسونگور روی هر بال خود نقطه‌های اتصالی با قابلیت حمل ۵۰۰ کیلوگرمی، ۳۰۰ کیلوگرمی و ۱۵۰ کیلوگرمی، دارد. این پهپاد دارای کیت‌های هدایت Teber ۸۱ و ۸۲ برای بمب‌های هدایت لیزری Mk ۸۱ و ۸۲ است.

کمپانی TAI با استفاده از تجربه‌ای که این سازنده پهپاد در نبرد با مدل قبلی یعنی پهپاد ANKA به دست آورده بود، آکسونگور را طراحی کرد. آکسونگور برای ماموریت‌های ISR (اطلاعات، نظارت و شناسایی) که در طول روز یا در شب انجام می‌شود، کاملاً مجهز شده است. ابزار‌های داخلی پهپاد شامل سنسور‌های الکترو نوری (EO) و مادون قرمز (IR)، رادار دیافراگم مصنوعی (SAR) و محموله‌های اطلاعات سیگنالی (SIGINT) است.

این پهپاد همچنین می‌تواند به چندین نوع سلاح هوا به زمین مسلح شود. طی آزمایشی پیش از تحویل، کمپانی سازنده ۱۲ مهمات هوشمند MAM - L را روی این پهپاد بارگذاری کرد در حالی که به مدت ۲۸ ساعت در ارتفاع ۲۰ هزار پایی در هوا باقی ماند. MAM - L یک مهمات خوشه‌ای با انفجار بالا و قابلیت نفوذ در زره است. شرکت موشک ساز دولتی، Roketsan، می‌گوید که آکسونگور «دقت و کارآیی تهاجمی از ارتفاع بالا را با کلاهک‌های جایگزین علیه اهداف ثابت و متحرک ارائه می‌دهد».

Heron

سیستم پهپاد یپیشرفته هرون که توسط صنایع هوافضای اسرائیل ساخته شده است، عملیات مراقبت و هدف یابی را بر فراز مناطق وسیعی انجام می‌دهد و اطلاعات بلادرنگ را در میدان‌های نبرد دشمن فراهم می‌کند. هرون به حداکثر ارتفاع پروازی ۳۲،۸۰۰ پایی می‌رسد و حتی در شرایط نامساعد آب و هوایی نیز قادر به برخاستن و فرود کاملاً خودکار است.

سیستم هواگرد بدون سرنشین هرون (Machatz ۱) به طول ۸.۵۰ متر با طول بال ۱۶.۶۰ متر، وزن خالی ۲۸۰ کیلوگرم، حداکثر وزن ۱۱۵۰ کیلوگرم در هنگام بلند شدن و حداکثر بار ۲۵۰ کیلوگرم است. این پهپاد می‌تواند تا ۴۵ ساعت در هوا باقی بماند و بردی برابر با ۳۵۰ کیلومتر دارد. هرون از یک موتور توربو شارژ، چهار زمانه، چهار سیلندر و چهار زمانه ساخت اتریش به نام Rotax ۹۱۴ نیرو می‌گیرد که ۱۱۵ اسب بخار قدرت تولید می‌کند. این پهپاد به حداکثر سرعت ۲۰۸ کیلومتر بر ساعت می‌رسد و با نرخ ۱۵۰ متر بر دقیقه اوج می‌گیرد.

پهپاد هرون در نسخه‌های مختلفی تولید شده است.EADS نسخه Eagle را برای نیروی هوایی فرانسه توسعه داده است. این هواپیما در ارتفاع ۳۰ هزار پایی به مدت ۴۰ ساعت پرواز می‌کند و محموله‌ای ۲۵۰ کیلوگرمی را حمل می‌کند. نسخه Heron TP حدود ۳۶ ساعت در ارتفاع ۴۵،۰۰۰ پایی پرواز می‌کند. نسخه Heron MK II می‌تواند به ارتفاع ۳۵،۰۰۰ پایی رسیده و با سرعت بیش از ۲۵۷ کیلومتر بر ساعت پرواز کند. مجهز به یک موتور Rotax ۹۱۵ iS، این نسخه با یک بدنه پهن برای حمل محموله‌های اضافی ساخته شده است.

MQ-۲۸ Ghost Bat

MQ-۲۸ Ghost Bat که توسط بویینگ استرالیا توسعه یافته، یک پهپاد رزمی با ترکیب هوش مصنوعی (AI) و قابلیت برقراری ارتباط با جنگنده‌ها و بمب افکن‌های نسل ششم است. بویینگ ادعا می‌کند که MQ-۲۸ این پتانسیل را دارد که «مزیتی مخرب برای ماموریت‌های با خدمه و بدون خدمه نیرو‌های متحد فراهم کند». Ghost Bat, دارای ۱۱.۷ متر طول و برد بیش از ۲۰۰۰ مایل دریایی است و به بسته سنسور‌های یکپارچه سازی شده داخلی برای پشتیبانی از عملیات‌های ایستار، ماموریت‌های هشدار اولیه تاکتیکی و بسیاری دیگر مجهز شده است. علاوه بر این، این پهپاد رزمی از هوش مصنوعی برای پرواز خودکار در ماموریت‌های مستقل یا پشتیبانی از هواپیما‌های دارای خدمه نزدیک به خود در عین حفظ فاصله ایمن استفاده می‌کند.

نیروی هوایی آمریکا در اکتبر ۲۰۲۲ از آغاز آزمایش‌های پروازی پهپاد رزمی MQ-۲۸ خبر داد که برای یادگیری نحوه عملکرد هواپیما‌های بدون سرنشین در کنار جت‌های جنگنده طراحی شده است. Ghost Bat می‌تواند همراه مناسبی برای برنامه هواپیما‌های جنگنده مشارکتی نیروی هوایی ایالات متحده باشد که به دنبال یادگیری نحوه تعامل هواپیما‌های بدون سرنشین نیمه مستقل با جنگنده‌های نسل پنجم و ششم این نیرو در ماموریت‌های جنگی است. گوست بت یک پرنده آزمایشی بالقوه برای بررسی یکپارچه سازی پهپاد‌های رزمی در عملیات‌های روزانه یک بال جنگنده است.

علاوه بر Boeing MQ-۲۸ Ghost Bat، دو پهپاد دیگر نیز می‌توانند نامزد این برنامه نیروی هوایی باشند:XQ-۵۸ Valkyrie از کمپانی Kratos Defense و MQ-۲۰ Avenger از جنرال اتمیکس.

XQ-۵۸ Valkyrie

XQ-۵۸ Valkyrie، مانند MQ-۲۸ Ghost Bat برای انجام وظایف به عنوان یک وینگر وفادار طراحی شده است و در کنار جت‌های جنگنده سرنشین دار بر فراز میدان نبرد پرواز می‌کند. آزمایش‌های گسترده انجام شده از سال ۲۰۱۹ نشان داده است که XQ-۵۸ قادر به دنبال کردن دستور‌ها اصولی و تعیین خودکار بهترین تنظیمات مسیر پرواز و تنظیمات کنترل سوخت است.

قدرت این پهپاد توسط یک موتور توربوفن تامین می‌شود که حداکثر نیروی پیشرانه‌ای حدود ۲،۰۰۰ پوندی را تولید کرده و قادر است XQ-۵۸ Valkyrie را به سرعت کروز ماخ ۰.۷۲ برساند. این پهپاد حداکثر بردی برابر با ۵۵۶ کیلومتر دارد و می‌تواند در ارتفاع ۵۰ تا ۴۵،۰۰۰ پایی فعالیت کند. XQ-۵۸A دارای طراحی پنهانکار با بدنه ذوزنقه‌ای شکل است که از بال‌های عقب گرد و دم V شکل پشتیبانی می‌کند که تشخیص و ردیابی را دشوار می‌سازد. این پهپاد ۹.۱۴ متر طول دارد و طول بال‌های آن ۸.۲ متر است.

این هواپیما با قطعات تجاری ساخته شده و وزن خالی آن ۱،۱۳۴ کیلوگرم است، در حالی که حداکثر وزن آن در هنگام بلند شدن ۲،۷۲۲ کیلوگرم است. معماری سیستم ماموریت باز والکایری با محموله‌های مخصوص مشتری تا حداکثر ۵۴۴ کیلوگرم همگام سازی می‌شود. یک محفظه سلاح داخلی حداقل دو بمب با قطر کوچک GBU - ۳۹ را در خود جای داده و سلاح‌های کشنده را می‌توان بر روی ایستگاه‌های روی بال آن حمل کرد.

در نوامبر ۲۰۲۲، دو فروند XQ-۵۸ Valkyrie به اسکادران تست پرواز ۴۰ ام نیروی هوایی آمریکا مستقر در پایگاه نیروی هوایی ایگلین در فلوریدا ارسال شد. این تست ها، قابلیت‌های سیستم کنترل پرواز دستی و از پیش برنامه ریزی شده این پهپاد را تایید خواهند کرد و به نیروی هوایی ایالات متحده در توسعه زیرساخت‌های مورد نیاز برای عملیاتی کردن یک پهپاد کمک خواهند کرد. نیروی هوایی ایالات متحده انتظار دارد تا پاییز ۲۰۲۳، عملیات‌های تیمی سرنشین دار-بدون سرنشین را با والکایری در حال انجام ماموریت‌های رزمی در کنار جت‌های جنگنده معمول مانند F-۳۵ انجام دهد.