.svg)
روزنامه اعتماد:آنها که رویارویی قهری را توصیه می‌کنند، چه آینده‌ای برای جامعه در ذهن دارند؟
پارسینه: رخداد‌های ناگوار این روزها، کام همه را تلخ نموده است و جامعه را به سوی التهاب بیشتر می‌کشاند.
اعتماد نوشت: این پرسش در ذهن هر شهروندی مطرح می‌شود که جامعه با سلسله خشونت ها به کجا می‌رود؟ آستانه خشونت کجاست؟ و جامعه از پی این خشونت‌ها با چه فرجامی روبرو خواهد شد؟
به‌کارگیری هر رویه و سازوکار اجرایی و امنیتی باید با شناخت زمینه‌ها، ضرورت‌ها، پیوست‌های قانونی و پیش‌بینی پیامدهای احتمالی آن باشد. شوربختانه، گویا در چنین مساله مهمی همانند برخی از سیاست‌های اقتصادی، سیاست «آزمون و خطای ناقص» به کار بسته می‌شود.
معمولا در سازوکار آزمون و خطا پس از آگاهی از پیامدهای ناخوشایند یک سیاست و برنامه، آن سیاست کنار گذاشته یا در آن بازنگری می‌شود. با این وجود، در جامعه ما سیاست‌های آزمون و خطا هم با رویه منحصر به فرد و بدون بازنگری در خطاها و پوشش کاستی‌ها اجرا می‌شود و اقدامات تبلیغی و توجیهی و... برای مشروع و کارآمد جلوه دادن سازوکارهای نادرست به کار بسته می‌شود.
از آغاز ناآرامی‌های اخیر، افراد دلسوز و دغدغه‌مند توصیه به گفت‌وگو، رویه‌های اقناعی و آرام‌سازی فضای ملتهب جامعه نمودند. دریغ از کمترین توجهی به این توصیه‌های مشفقانه!! همان‌گونه که در یادداشت «گردونه ویرانگر خشم و خشونت»، بیان شد، تاکید بر برخوردهای خشن به دمیدن در تنور خشم عمومی منجر خواهد شد و چرخه باطلی از خشم و خشونت را پدید می‌آورد.
گویا امروزه با سرعتی زیاد به وضعیت تلخ احتمالی پیش‌بینی‌ها نزدیک شده‌ایم و با این وجود برخی افراد از «به‌کارگیری سیاست مدارا» گله‌مندند و توصیه به برخوردهای قهری می‌کنند. اگر قرار باشد از این به بعد، به توصیه چنین افرادی برخوردهای قهری به کار گرفته و تشدید شود، جامعه چه وضعیتی پیدا خواهد نمود؟ آیا این میزان خسارات و تلفات کافی نیست تا در رویه‌ها بازنگری شود و جامعه را بیش از این به مدار خودویرانگری سوق نداد؟
هر فردی که در این اعتراضات جان خود را از دست دهد، چه معترض یا نیروی امنیتی؛ زخم و زیانی جبران‌نشدنی بر پیکره جامعه است. آنها که رویارویی قهری را توصیه می‌کنند، چه غایت و آینده‌ای برای جامعه در ذهن دارند؟ همه ایرانیان با هر قومیت، دین و عقیده‌ای شایسته زندگی آبرومندانه در این سرزمینند و نباید برای توجیه و تاکید بر رویه‌هایی که با کاستی روبرو بوده‌اند و نتوانسته‌اند رفاه، سعادت و همبستگی ملی در پی داشته باشند، از خشونت بهره جست. شاید اندازه و آستانه خشونت در دست کاربران آن باشد ولی فرجام و پیامدهای خشونت خارج از کنترل آنها است. به فرجام خشونت بیندیشید تا ایران‌زمین و مردم آن آسیب نبینند.
این روزنامه اعتماد متعلق به به الیاس حضرتی نیست و اصلاح طلب ها؟
این ها که این قدر اهل گفت وگو هستند،چرا در ماجرای بنزین سال 98 که از خودشون رییس جمهور بودريا،سکوت کردن؟مگه هشت سال کشور دست همین اصلاح طلب ها و داعیان تدبیر نبود؟
افرادی که میریزن بیرون با فراخوان شبکه های ماهواره ای،مگه قبول میکنن صحبت کنن؟
چند بار رییس جمهور گفت بیاید بشینید و حرفاتون رو بگید،ما اعتراض رو قبول داریم،مگه رهبری نگفت ما اعتراض ها رو گوش می دیم؟
چرا این ها یک طرفه قضاوت میکنن؟اصلا این ها که این مطالب رو می نویسن در این روزنامه یک روز بین مردم بودن؟
یک روز زنشون پیاده اومده بیرون که افراد موتور سوار سارق بهشون حمله کنن؟
تو شهر ما طرف داره تو خیابون راه خودش و میره،با موتور حمله میکنن حجابش و بر می دارن،این ها آدم نیستن؟این ها که این طور بهشون حمله میشه مردم نیستن؟