.svg)
ناصر طهماسب: سینمای کودک ما در تنه دولت زندگی می‌کند
پارسینه: اصر طهماسب که بنا است در بیست و هفتمین دوره از جشنواره فیلم کودک و نوجوان از او تقدیر به عمل آید در راستای برگزاری این جشنواره گفت:...
ناصر طهماسب که بنا است در بیست و هفتمین دوره از جشنواره فیلم کودک و نوجوان از او تقدیر به عمل آید در راستای برگزاری این جشنواره گفت: علتی ندارد که دغدغه ای برای ساخت فیلم کودک و نوجوان در سینمای ایران وجود داشته باشد. سینمای کودک ما در تنه دولت زندگی می کند و برای ساخت فیلم هایمان تنها آدم های خیر و خوب را به تصویر می کشیم در حالی که این یک عقیده غلط محسوب می شود، در هیچ زمانی آدم ها اینگونه نبودند و نخواهند بود و نخواهند شد.
ناصر طهماسب در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس درباره با فیلم های ساخته شده در سینمای کودک، گفت: در فیلم هایی که در سینمای کودک ساخته می شوند باید خود کودکان ایفای نقش کنند چون بزرگ ترها کودکان را درک نمی کنند؛ اما متاسفانه فیلم هایی که تا به حال در این حیطه ساخته شده اند هیچکدام به درد نخورده و فیلمسازان فکر می کنند که تمامی بچه ها فقیر اند و یا مثلا کفش و لباس ندارند در صورتی که کودک اصلا به گونه ای که تا به امروز به تصویر کشیده شده، نیست. کودک یک موجود کامل و عالی است که باید با درک احساسات او برایش بازی کرد.
این دوبلور و بازیگر سینمای ایران در پاسخ به این سوال که سینماگران چه تدبیر و چاره ای بیاندیشند تا سالن های سینما و صندلی های آن از کودکان پرشود، اظهار داشت: تا به امروز این اتفاق نیافته و همه فکر می کنند فیلمی که قرار است برای کودکان ساخته شود باید خنده دار باشد اما در واقعیت این طور نیست. بهترین فیلمی که در این زمینه ساخته شده و خیلی هم کودکانه نبوده «خانه دوست» عباس کیارستمی است که یک بچه پیر هشتاد ساله را که مهر را به خوبی می فهمد، به تصویر می کشد.
وی افزود: تنها فیلمی که می توان به عنوان یک فیلم کودک و افسون کودکی درباره آن صحبت کرد، فیلم ایتالیایی «پارادیزو» به کارگردانی «جوزپه تورناتوره» و با بازی «فیلیپ نوآره» که در سال ۱۹۸۸ساخته شد و کاملترین چشمی است که به سینمای کودک نگاه می کند، با اطلاع یافتن قهرمان میانسال داستان از مرگ آپاراتچی سینمای روستای محل تولد خود در سیسیل آغاز می‌شود. با شنیدن این خبر، وی کودکی و جوانی خود در روستا و خاطراتی که با سینمای آن (سینما پارادیزو) داشت مرور می‌کند و در نهایت بعد از سی‌سال تصمیم به سفر به روستا می‌گیرد؛ اما متاسفانه من فیلمی ایرانی که این گونه باشد را تا به حال ندیده ام.
طهماسب همچنین از موضوع دغدغه ساخت فیلم های کودک صحبت کرد و گفت: علتی ندارد که دغدغه ای برای ساخت فیلم کودک و نوجوان در سینمای ایران وجود داشته باشد. سینمای کودک ما در تنه دولت زندگی می کند و برای ساخت فیلم هایمان تنها آدم های خیر و خوب را به تصویر می کشیم در حالی که این یک عقیده غلط محسوب می شود، در هیچ زمانی آدم ها اینگونه نبودند و نخواهند بود و نخواهند شد.
بازیگر سریال تلویزیونی «مرگ تدریجی یک رویا»، با تکیه بر گفته یک نمایشنامه نویس عقیده خود درباره کودکان را اینگونه تشریح کرد: یک نمایشنامه نویس می گوید ما در فیلم هایمان کودکان را تکه پاره می کنیم و نمی گذاریم آن ها به درستی رشد کنند، اما در صورتی که به عقیده من باید بچه ها را آزاد بگذاریم و مهر و حس را به آن ها آموزش دهیم تا بتوانیم در سینمای ایران آن ها را زنده نگه داریم، نباید در فیلم ها تنها احساس پدری و مادری را به تصویر بکشیم که با این شرایط به فرزندانمان ظلم بزرگی کرده ایم.
طهماسب خاطرنشان کرد: با تصور از دوران معیوب کودکی خودمان تمام فیلم هایی که می سازیم درد و داغ های دوران کودکی خودمان است در صورتی که دنیای کودکان امروزی یک دنیای کامل و واقعی است.
وی ضمن در پایان با بیان این امر که تا به امروز در هیچکدام از این جشنواره ها شرکت نداشته است، افزود: این اولین باری است که به این جشنواره دعوت شده ام و قرار است از من تقدیر شود. اجازه دهید تا برگزاری این جشنواره، این تقدیر در سکوت باقی بماند.
ناصر طهماسب در گفت و گو با خبرنگار سینماپرس درباره با فیلم های ساخته شده در سینمای کودک، گفت: در فیلم هایی که در سینمای کودک ساخته می شوند باید خود کودکان ایفای نقش کنند چون بزرگ ترها کودکان را درک نمی کنند؛ اما متاسفانه فیلم هایی که تا به حال در این حیطه ساخته شده اند هیچکدام به درد نخورده و فیلمسازان فکر می کنند که تمامی بچه ها فقیر اند و یا مثلا کفش و لباس ندارند در صورتی که کودک اصلا به گونه ای که تا به امروز به تصویر کشیده شده، نیست. کودک یک موجود کامل و عالی است که باید با درک احساسات او برایش بازی کرد.
این دوبلور و بازیگر سینمای ایران در پاسخ به این سوال که سینماگران چه تدبیر و چاره ای بیاندیشند تا سالن های سینما و صندلی های آن از کودکان پرشود، اظهار داشت: تا به امروز این اتفاق نیافته و همه فکر می کنند فیلمی که قرار است برای کودکان ساخته شود باید خنده دار باشد اما در واقعیت این طور نیست. بهترین فیلمی که در این زمینه ساخته شده و خیلی هم کودکانه نبوده «خانه دوست» عباس کیارستمی است که یک بچه پیر هشتاد ساله را که مهر را به خوبی می فهمد، به تصویر می کشد.
وی افزود: تنها فیلمی که می توان به عنوان یک فیلم کودک و افسون کودکی درباره آن صحبت کرد، فیلم ایتالیایی «پارادیزو» به کارگردانی «جوزپه تورناتوره» و با بازی «فیلیپ نوآره» که در سال ۱۹۸۸ساخته شد و کاملترین چشمی است که به سینمای کودک نگاه می کند، با اطلاع یافتن قهرمان میانسال داستان از مرگ آپاراتچی سینمای روستای محل تولد خود در سیسیل آغاز می‌شود. با شنیدن این خبر، وی کودکی و جوانی خود در روستا و خاطراتی که با سینمای آن (سینما پارادیزو) داشت مرور می‌کند و در نهایت بعد از سی‌سال تصمیم به سفر به روستا می‌گیرد؛ اما متاسفانه من فیلمی ایرانی که این گونه باشد را تا به حال ندیده ام.
طهماسب همچنین از موضوع دغدغه ساخت فیلم های کودک صحبت کرد و گفت: علتی ندارد که دغدغه ای برای ساخت فیلم کودک و نوجوان در سینمای ایران وجود داشته باشد. سینمای کودک ما در تنه دولت زندگی می کند و برای ساخت فیلم هایمان تنها آدم های خیر و خوب را به تصویر می کشیم در حالی که این یک عقیده غلط محسوب می شود، در هیچ زمانی آدم ها اینگونه نبودند و نخواهند بود و نخواهند شد.
بازیگر سریال تلویزیونی «مرگ تدریجی یک رویا»، با تکیه بر گفته یک نمایشنامه نویس عقیده خود درباره کودکان را اینگونه تشریح کرد: یک نمایشنامه نویس می گوید ما در فیلم هایمان کودکان را تکه پاره می کنیم و نمی گذاریم آن ها به درستی رشد کنند، اما در صورتی که به عقیده من باید بچه ها را آزاد بگذاریم و مهر و حس را به آن ها آموزش دهیم تا بتوانیم در سینمای ایران آن ها را زنده نگه داریم، نباید در فیلم ها تنها احساس پدری و مادری را به تصویر بکشیم که با این شرایط به فرزندانمان ظلم بزرگی کرده ایم.
طهماسب خاطرنشان کرد: با تصور از دوران معیوب کودکی خودمان تمام فیلم هایی که می سازیم درد و داغ های دوران کودکی خودمان است در صورتی که دنیای کودکان امروزی یک دنیای کامل و واقعی است.
وی ضمن در پایان با بیان این امر که تا به امروز در هیچکدام از این جشنواره ها شرکت نداشته است، افزود: این اولین باری است که به این جشنواره دعوت شده ام و قرار است از من تقدیر شود. اجازه دهید تا برگزاری این جشنواره، این تقدیر در سکوت باقی بماند.
ارسال نظر