علت سکوت‌های طولانی کودکمان چیست؟

«فریبا احمدی» اظهار کرد: در برخی موارد با کودکانی مواجه می‌شویم که در خانه به‌راحتی حرف می‌زنند اما در سایر شرایط کاملاً ساکت می‌شوند. این در حالی است که محققان معتقدند اختلال سکوت‌های طولانی معمولاً پیش از سنین پنج سالگی آغاز می‌شود اما متأسفانه گاهی تا زمان مدرسه رفتن تشخیص داده نمی‌شود.

این روانشناس ادامه داد: شیوع این نوع سکوت در بچه‌های دو زبانه سه برابر بیش از سایر کودکان است که می‌تواند به علت بیشتر بودن میزان استرس در زندگی آن‌ها باشد. در واقع این وضعیت می‌تواند موجب اختلالات جدی در ارتباطات کودک شده، هم‌چنین در یادگیری او نیز مشکلاتی ایجاد کند. علاوه‌بر این سکوت اضطرابی می‌تواند همراه با دیگر اختلالات مربوط به اضطراب و یا همراه با اوتیسم بروز کند.

وی تصریح کرد: اختلال مذکور نوعی ترس یا فوبیای حرف زدن است که در آن کودک موقع حرف زدن به یک نقطه خیره شده و عضلاتش سفت می‌شود. با این حال نشانه‌های ظاهری‌اش کاملاً با خجالتی بودن متفاوت است و کودک ترجیح می‌دهد سکوت اختیار کرده و تا زمانی که اجباری در کار نباشد سخنی نگوید و به سخن دیگران نیز عکس‌العملی نشان ندهد.

احمدی خاطرنشان کرد: درمان این نوع از سکوت با تغییر در محیط زندگی کودک امکان‌پذیر است. از این‌رو مشاوران باید این کودکان را در مراحل جداگانه در معرض محیط‌های جدید قرار دهند و در هر مرحله سطح شلوغی و استرس محیط را افزایش دهند. در همان حال نیز کودک را از علائم اضطراب و راه‌های مواجه شدن با آن آموزش دهند.

این روانشناس تصریح کرد: کلید موفقیت در مواجهه با این افراد وجود یک مربی مورد اعتماد برای کودکان است که با این اختلال و نحوه درمان آن آشنایی کامل داشته باشد.

اضطراب یک احساس ناخوشایند و مبهم هراس همراه با منشایی شناخته یا ناشناخته است که با فقدان اطمینان، درماندگی و برانگیختگی فیزیولوژیک در برابر موقعیتی که استرس‌زاست اتفاق می‌افتد. از همین‌رو در صورت بروز به رشد طبیعی کودک آسیب وارد کرده و منتج به شکل‌گیری اختلال می‌شود. از این‌رو درمان آن باید به شکل جدی از جانب والدین پیگیری شود.

انتهای پیام