غم‌نامه‌ی یک دختر حزب‌اللهی به احمدی‌نژاد ۹۲

وبلاگ دنیای راه راه نوشت :

دستش را که بالا بردی ، دلم ریخت.

۸ سال مثل باد از جلو چشمانم گذشت.

یادش بخیر چه شور و شوقی داشتیم.

همه مسخره مان می کردند.

متلک بارمان می کردند که : نصفه شبی تبلیغات می چسبانید که چی؟

معلوم است رای نمی آورد!

قد و قواره اش به این حرف ها نمی خورد…

خودتان را خسته نکنید!

اما ما خسته نبودیم.اصلا ما خسته نمی شدیم.

تو حرف آقایمان را می زدی ، دلمان خوش بود عزیزمان بعد از مدت ها نفس راحتی می کشد و لبخندی می زند.

چطور خسته می شدیم در حالیکه لحظه به لحظه لبخندش از ذهنمان می گذشت.

گذشت …

دستش را که بلند کردی رفتم به دورانی که نگرانت بودیم.

به دورانی که کارمان شده بود نگاه کردن به محاسنت که چطور سفید می شوند و متوجه نیستی!

رفتم به دورانی که بوی رجایی در شهر پیچیده بود.

مردم میگفتند "خدا خیرش دهد ، دلمان را شاد کرد.خیلی شبیه رجایی ست!"

کارمان شده بود دفاع کردن از تو.دیگر بلبل زبان شده بودیم.

برایمان فرقی نداشت اتوبوس و مترو و تاکسی.

کسی از تو بد میگفت ، جوش می آوردیم و بی توجه به حرف هایش فقط از خوبی هایت آسمان ریسمان بهم می بافتیم.

به خدا ، نترس شده بودیم! مثل تو …

احساس می کردیم هر کلمه ای که از تو دفاع می کنیم ، داریم از آقایمان دفاع میکنیم.

دلمان خنک بود که فدایی آقا هستی ، تا اینکه سر و کله ی آن وصله ی ناجور پیدا شد و دمق مان کرد.

دیگر حس و حال بحث کردن نداشتیم مثل قبل.

دیگر حسی نمی ماند وقتی راه و بی راه کنارت می ایستاد و می دیدیمش.

و باز هم گذشت …

دستش را که بلند کردی ، دنیا روی سرم خراب شد و رفتم به آن روزی که مولایمان میگفت نظرت به نظرش نزدیک تر است.

چه فریادهایی که که از شوق به تکبیر بدل می شدند و چه اشک هایی که از شادمانی روی گونه ها می ریخت.

چه روزهای شیرینی بود.

اما حیف که زود گذشت …

دستش را که بالا بردی ، دلم شکست.

دلم شکست و دیگر امیدم ، نا امید شد.

همیشه با خودم میگفتم یک روز می شود دوباره برمیگردی.

دستش را رها میکنی و دوباره دست در دستانمان می دهی و با غرور "توانستن" را صرف می کنیم.

امیدوار بودم تا اینکه تا دستش را بالا بردی …

دستش را بالا بردی و کارم تمام شد و …

اشک در چشمانم حلقه زد!