چرا با خدا دعوا داریم ..؟

و اگر مذهب را بكن و نكن بدانى و بارى سنگين، نه ارشاد و نصح و يسر و رشد، ناچار در برابر مذهب و دستورها و در برابر معاد و پاداش ها و در برابر خداى مقتدر بى اعتنا، سخط و غضب و نفرت و سپس كفر و عصيان و لجاج، دلت را پر مى كند و سركشى و عناد از تمام وجودت شعله مى كشد.
اما خداىِ خوبِ مهربانِ منتظر و فرداىِ مطلوب و محبوب

...
و مذهبِ برخاسته از آگاهى و عشق، از معرفت و محبت، نه سخط كه رضا را به دنبال مى آورد، كه در روايت كافى گذشت؛ خداوند با عدل و كرامتش روح و راحتى را در يقين و رضا گذاشت و رنج و غضب را در شك و سخط؛

به خصوص آنجا كه آتش بلا هم زير ديگ شك تو را بجوشاند كه ديگر از دست دادن چشم و زبان و دل و دلدار، چيزى براى خدا باقى نمى گذارد كه فرياد بردارى؛

مگر كجاى دل تو خنك مى شد كه فرزندم را، كه محبوبم را، كه مالم را، كه بزغاله و گاو شيردهم را بردى، مگر من، تنها من بنده ى تو بودم كه هميشه سر مرا مى تراشى.

استاد علی صفایی حائری