بخشی از دیالوگ هزاردستان/توصیف ابوالفتح

چشمـ‌اش هم حیا داشت، هم محبّت، چشمِـ آهوانِ باردار | نگاه‌اش، نگاهِ‌مادر بود که تفنگ وقت‌ِشکار از دستِ‌رضا می‌‌انداخت!

دهان که واکرد، گفت بچّۀ‌تهران نیست؛ کلام به لحن آذری می‌‌گفت، فارسیِ‌شیرینِ‌دلنشین! | صدایش، صدایِ پدر بود، که رضا را از صرافتِ‌بازیگوشی می‌‌انداخت!

از تو، آهنی گداخته‌بود که از رو، سُرخی نداشت | بادامی بود در قُفلِ‌سخت، که تا قفلِ‌صندوق آن نمی‌‌شکست، طعمـ‌اش پیدا نبود، شیرین است یا که تلخ؟

[هزار دستان / علیِ حاتمی]