.svg)
چرا فردوسی پور سرگردان است؟
پارسینه: عادل فردوسی پور می خواهد با یک دست دو هندوانه بردارد: هم تهیه کننده باشد و هم مجری. از این رو حاصل، یک عادل به هم ریخته و سرآسیمه است که به همه جا نگاه می کند الا به منِ بیننده!
عادل فردوسی پور می خواهد با یک دست دو هندوانه بردارد: هم تهیه کننده باشد و هم مجری. از این رو حاصل، یک عادل به هم ریخته و سرآسیمه است که به همه جا نگاه می کند الا به منِ بیننده!
«پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر برزیل را تبریک می گویم. مسابقه اسپانیا - برزیل را تماشا کنید. اوه! ببخشید. پیروزی والیبال ایران، نه فوتبال. اسپانیا - هلند و نه اسپانیا-برزیل.»
به این جملات سردر گم و آشفته، اگر توجه آزار دهنده به بیرون استودیو و نه نگاه به مخاطب و بیننده را اضافه کنیم، تصویری از عادل فردوسی پور- تهیه کننده و مجری برنامه ویژه جام جهانی فوتبال با عنوان «2014» - ارایه می دهد که از شب اول شاهد بودیم و جمعه شب به اوج خود رسید.
عادل فردوسی پور می خواهد با یک دست دو هندوانه بردارد: هم تهیه کننده باشد و هم مجری. از این رو در طول روز به جای استراحت و خواب کامل و مطالعه و آماده شدن برای حضور در مقابل دوربین، در گیر حساب و کتاب و کار اجرایی است و حاصل، یک عادل به هم ریخته و سرآسیمه است که به همه جا نگاه می کند الا به منِ بیننده!
انگار فکر او متوجه همه چیز هست الا به آرامش استودیو و این شب ها با آن مجری محبوب همیشگی فاصله گرفته و حتی گاه می توانی از خود بپرسی اگر قرار است تمام حواس او به پشت صحنه و هماهنگی عوامل باشد جلوی دوربین چه می کند؟
چرا این قدر سر خود را به یمین و یسار می چرخاند؟ چرا این قدر نگران است؟ ما جلوی قاب تلویزیون نمی نشینیم که استرس های او -که از حد تحمل و توجیه خارج شده - به ما منتقل شود.
اشکال اصلی البته درنوع سیاست گذاری و مدیریت صدا و سیماست. شخص، یا باید مجری باشد یا تهیه کننده. ادامه این وضعیت قابل قبول نیست و در دراز مدت عادل فردوسی پور را به بهرام شفیع تبدیل می کند.
یادمان باشد جواد خیابانی هم اوایل متفاوت بود اما آن قدر درگیر برنامه های دیگر و اجرای کارهای نامرتبط با فوتبال شد که شد همین جواد خیابانی که هر گزارش او در شبکه های مجازی سوژه می پراکند. فردوسی پور البته در گزارش های خود سوتی نمی دهد و مثل پیمان یوسفی نیست که میشل پلاتینی را سپ بلاتر معرفی کند و بحث ما در اینجا تنها و تنها درباره نوع اجرای این شب های اوست. نه گزارش گری او و نه برنامه 90.
این را هم می دانیم فردوسی پور خواستاران و علاقه مندان فراوان دارد و نویسنده این سطور نیز یکی از آنهاست و چون دوستش داریم از او می خواهیم یکی از این دو هندوانه - اجرا و تهیه کنندگی - را زمین بگذارد. چون آشفتگی او اظهر من الشمس است. آن قدر به این سو و آن سو نگاه می کند و تازگی ها زیاد هم تپق می زند که واقعا دچار تشنج عصبی می شویم. حال آن که حق ماست که لذت ببریم.
حق او هم هست که از این خوان نصیبی ببرد. اما اگر این قدر دوست دارد تهیه کننده باشد اجرا را به مجریان دیگری بسپارد و آن پشت تا می تواند سرش را به این سو و آن سو بچرخاند و هماهنگ کند.
به قاعده این انتظار وجود داشت که خود او به جام جهانی می رفت؛ اما نرفته است. دلیل آن هم روشن است. چون می خواسته تهیه کنندگی کند و 2014 را روی آنتن ببرد. وگرنه کسی که خود را «دیوانه فوتبال» معرفی می کند و ما البته عنوان «عشق فوتبال» را منصفانه تر و مودبانه تر می دانیم در روزهایی که همه عشق فوتبالی ها در برزیل اند در ایران چه می کند؟ بر این اساس باید به هر قیمت و با هر تکاپو خود را به برزیل می رساند اما می توان حدس زد که تهران را ترجیح داده تا برنامه را از دست ندهد.
از مجری برنامه ای با میلیون ها بیننده انتظار می رود «اجرا »کند نه این که دغدغه های یک تهیه کننده را روی آنتن ببرد. به من و شمای بیننده نگاه کند؛ با آرامش، با لبخند. به قدر کافی استرس داریم و تحمل استرس های عادل را نداریم. البته چون دوستش داریم اگر مربوط به تهیه کنندگی نباشد تحمل می کنیم اما می دانیم به خاطر آن هندوانه دوم است که از قضا سرخ تر و شیرین تر است .
به هر رو انتظار داریم این قدر آشفته و سردرگم نباشد و نکوشد این اضطراب را با تعداد پیامک های دریافتی بپوشاند.
«پیروزی تیم ملی فوتبال ایران بر برزیل را تبریک می گویم. مسابقه اسپانیا - برزیل را تماشا کنید. اوه! ببخشید. پیروزی والیبال ایران، نه فوتبال. اسپانیا - هلند و نه اسپانیا-برزیل.»به این جملات سردر گم و آشفته، اگر توجه آزار دهنده به بیرون استودیو و نه نگاه به مخاطب و بیننده را اضافه کنیم، تصویری از عادل فردوسی پور- تهیه کننده و مجری برنامه ویژه جام جهانی فوتبال با عنوان «2014» - ارایه می دهد که از شب اول شاهد بودیم و جمعه شب به اوج خود رسید.
عادل فردوسی پور می خواهد با یک دست دو هندوانه بردارد: هم تهیه کننده باشد و هم مجری. از این رو در طول روز به جای استراحت و خواب کامل و مطالعه و آماده شدن برای حضور در مقابل دوربین، در گیر حساب و کتاب و کار اجرایی است و حاصل، یک عادل به هم ریخته و سرآسیمه است که به همه جا نگاه می کند الا به منِ بیننده!
انگار فکر او متوجه همه چیز هست الا به آرامش استودیو و این شب ها با آن مجری محبوب همیشگی فاصله گرفته و حتی گاه می توانی از خود بپرسی اگر قرار است تمام حواس او به پشت صحنه و هماهنگی عوامل باشد جلوی دوربین چه می کند؟
چرا این قدر سر خود را به یمین و یسار می چرخاند؟ چرا این قدر نگران است؟ ما جلوی قاب تلویزیون نمی نشینیم که استرس های او -که از حد تحمل و توجیه خارج شده - به ما منتقل شود.
اشکال اصلی البته درنوع سیاست گذاری و مدیریت صدا و سیماست. شخص، یا باید مجری باشد یا تهیه کننده. ادامه این وضعیت قابل قبول نیست و در دراز مدت عادل فردوسی پور را به بهرام شفیع تبدیل می کند.
یادمان باشد جواد خیابانی هم اوایل متفاوت بود اما آن قدر درگیر برنامه های دیگر و اجرای کارهای نامرتبط با فوتبال شد که شد همین جواد خیابانی که هر گزارش او در شبکه های مجازی سوژه می پراکند. فردوسی پور البته در گزارش های خود سوتی نمی دهد و مثل پیمان یوسفی نیست که میشل پلاتینی را سپ بلاتر معرفی کند و بحث ما در اینجا تنها و تنها درباره نوع اجرای این شب های اوست. نه گزارش گری او و نه برنامه 90.
این را هم می دانیم فردوسی پور خواستاران و علاقه مندان فراوان دارد و نویسنده این سطور نیز یکی از آنهاست و چون دوستش داریم از او می خواهیم یکی از این دو هندوانه - اجرا و تهیه کنندگی - را زمین بگذارد. چون آشفتگی او اظهر من الشمس است. آن قدر به این سو و آن سو نگاه می کند و تازگی ها زیاد هم تپق می زند که واقعا دچار تشنج عصبی می شویم. حال آن که حق ماست که لذت ببریم.
حق او هم هست که از این خوان نصیبی ببرد. اما اگر این قدر دوست دارد تهیه کننده باشد اجرا را به مجریان دیگری بسپارد و آن پشت تا می تواند سرش را به این سو و آن سو بچرخاند و هماهنگ کند.
به قاعده این انتظار وجود داشت که خود او به جام جهانی می رفت؛ اما نرفته است. دلیل آن هم روشن است. چون می خواسته تهیه کنندگی کند و 2014 را روی آنتن ببرد. وگرنه کسی که خود را «دیوانه فوتبال» معرفی می کند و ما البته عنوان «عشق فوتبال» را منصفانه تر و مودبانه تر می دانیم در روزهایی که همه عشق فوتبالی ها در برزیل اند در ایران چه می کند؟ بر این اساس باید به هر قیمت و با هر تکاپو خود را به برزیل می رساند اما می توان حدس زد که تهران را ترجیح داده تا برنامه را از دست ندهد.
از مجری برنامه ای با میلیون ها بیننده انتظار می رود «اجرا »کند نه این که دغدغه های یک تهیه کننده را روی آنتن ببرد. به من و شمای بیننده نگاه کند؛ با آرامش، با لبخند. به قدر کافی استرس داریم و تحمل استرس های عادل را نداریم. البته چون دوستش داریم اگر مربوط به تهیه کنندگی نباشد تحمل می کنیم اما می دانیم به خاطر آن هندوانه دوم است که از قضا سرخ تر و شیرین تر است .
به هر رو انتظار داریم این قدر آشفته و سردرگم نباشد و نکوشد این اضطراب را با تعداد پیامک های دریافتی بپوشاند.
به این جملات سردر گم و آشفته، اگر توجه آزار دهنده به بیرون استودیو و نه نگاه به مخاطب و بیننده را اضافه کنیم، تصویری از عادل فردوسی پور- تهیه کننده و مجری برنامه ویژه جام جهانی فوتبال با عنوان «2014» - ارایه می دهد که از شب اول شاهد بودیم و جمعه شب به اوج خود رسید.
عادل فردوسی پور می خواهد با یک دست دو هندوانه بردارد: هم تهیه کننده باشد و هم مجری. از این رو در طول روز به جای استراحت و خواب کامل و مطالعه و آماده شدن برای حضور در مقابل دوربین، در گیر حساب و کتاب و کار اجرایی است و حاصل، یک عادل به هم ریخته و سرآسیمه است که به همه جا نگاه می کند الا به منِ بیننده!
انگار فکر او متوجه همه چیز هست الا به آرامش استودیو و این شب ها با آن مجری محبوب همیشگی فاصله گرفته و حتی گاه می توانی از خود بپرسی اگر قرار است تمام حواس او به پشت صحنه و هماهنگی عوامل باشد جلوی دوربین چه می کند؟
چرا این قدر سر خود را به یمین و یسار می چرخاند؟ چرا این قدر نگران است؟ ما جلوی قاب تلویزیون نمی نشینیم که استرس های او -که از حد تحمل و توجیه خارج شده - به ما منتقل شود.
اشکال اصلی البته درنوع سیاست گذاری و مدیریت صدا و سیماست. شخص، یا باید مجری باشد یا تهیه کننده. ادامه این وضعیت قابل قبول نیست و در دراز مدت عادل فردوسی پور را به بهرام شفیع تبدیل می کند.
یادمان باشد جواد خیابانی هم اوایل متفاوت بود اما آن قدر درگیر برنامه های دیگر و اجرای کارهای نامرتبط با فوتبال شد که شد همین جواد خیابانی که هر گزارش او در شبکه های مجازی سوژه می پراکند. فردوسی پور البته در گزارش های خود سوتی نمی دهد و مثل پیمان یوسفی نیست که میشل پلاتینی را سپ بلاتر معرفی کند و بحث ما در اینجا تنها و تنها درباره نوع اجرای این شب های اوست. نه گزارش گری او و نه برنامه 90.
این را هم می دانیم فردوسی پور خواستاران و علاقه مندان فراوان دارد و نویسنده این سطور نیز یکی از آنهاست و چون دوستش داریم از او می خواهیم یکی از این دو هندوانه - اجرا و تهیه کنندگی - را زمین بگذارد. چون آشفتگی او اظهر من الشمس است. آن قدر به این سو و آن سو نگاه می کند و تازگی ها زیاد هم تپق می زند که واقعا دچار تشنج عصبی می شویم. حال آن که حق ماست که لذت ببریم.
حق او هم هست که از این خوان نصیبی ببرد. اما اگر این قدر دوست دارد تهیه کننده باشد اجرا را به مجریان دیگری بسپارد و آن پشت تا می تواند سرش را به این سو و آن سو بچرخاند و هماهنگ کند.
به قاعده این انتظار وجود داشت که خود او به جام جهانی می رفت؛ اما نرفته است. دلیل آن هم روشن است. چون می خواسته تهیه کنندگی کند و 2014 را روی آنتن ببرد. وگرنه کسی که خود را «دیوانه فوتبال» معرفی می کند و ما البته عنوان «عشق فوتبال» را منصفانه تر و مودبانه تر می دانیم در روزهایی که همه عشق فوتبالی ها در برزیل اند در ایران چه می کند؟ بر این اساس باید به هر قیمت و با هر تکاپو خود را به برزیل می رساند اما می توان حدس زد که تهران را ترجیح داده تا برنامه را از دست ندهد.
از مجری برنامه ای با میلیون ها بیننده انتظار می رود «اجرا »کند نه این که دغدغه های یک تهیه کننده را روی آنتن ببرد. به من و شمای بیننده نگاه کند؛ با آرامش، با لبخند. به قدر کافی استرس داریم و تحمل استرس های عادل را نداریم. البته چون دوستش داریم اگر مربوط به تهیه کنندگی نباشد تحمل می کنیم اما می دانیم به خاطر آن هندوانه دوم است که از قضا سرخ تر و شیرین تر است .
به هر رو انتظار داریم این قدر آشفته و سردرگم نباشد و نکوشد این اضطراب را با تعداد پیامک های دریافتی بپوشاند.
منبع:
خبرگزاری ایسنا
پارسینه جان عادل اولین برنامه اش نیست که هم مجری هم تهیه کننده.اول برناه است درست میشه
کاملاً موافق هستم
این عادل ، عادل همیشگی نیست
و اون شور و ذوقی که همه رو سر حال بیاره نداره
البته زیاد هم مضطرب نیست بهرحال اون تجربه یک دهه موفق برنامه نود رو داره که اتفاقا هم مجری بوده وهم تهیه کننده و بهترین برنامه ورزشی رو ساخته گمون نکنم اوضاع اینقد که شما بگین خراب باشه
موافقم