پایان درخشش رونی در انگلستان

به گزارش پارسینه؛ قرار است این هفته بازی خداحافظی وین رونی، بهترین گلزن تاریخ سه شیرها برگزار شود و او تصمیم خود برای خداحافظی از تیم ملی انگلیس بعد از پایان یورو ۲۰۱۶ را درست می داند.

وین رونی در آخرین مصاحبه خود گفت: "تصمیم من مهاجرت به لیگ ایالت متحده بود و زمانیکه من تصمیم می گیرم پای آن خواهم ماند. نکته مهم تعهد من به دی سی یونایتد است و اگرچه صحبت هایی در مورد بازگشت من به لیگ برتر شده اما من آماده این اتفاق نیستم.

شرایط من در ایالت متحده خوب است و اگر دلیل دعوت شدنم به خاطر این مسئله بود موضوع فرق داشت اما این دیدار آخرین بازی بود برای تیم ملی خواهد بود. تصمیم من برای خداحافظی از تیم ملی در سال ۲۰۱۶ درست بود زیرا در آن مقطع می دیدم که بازیکنان جوانی آماده حضور در تیم ملی هستند و باید این فرصت به آنها داده می شد."

حالا فرصت مناسبی است که نگاهی بیندازیم به میراث رونی در تیم ملی.

رکورد بیشترین گل برای انگلیس سال‌ها در اختیار سر بابی چارلتون بود، با ۴۹ گل. در دهه هشتاد به نظر می‌رسید گری لینکر موفق خواهد داشت این رکورد را بشکند، اما او فوتبال ملی‌اش را با ۴۸ گل به پایان برد. در دهه نود نوبت به مایکل اوون رسید که خودش را مدعی اول پشت سر گذاشتن رکورد چارلتون افسانه‌ای جلوه دهد. اما فوتبال ملی اوون هم با ۴۰ گل به اتمام رسید. پس بدون شک زدن ۵۳ گل با پیراهن تیم ملی انگلیس و شکستن رکورد سر بابی دستاوردی غیر قابل انکار برای مهاجمی است که بهترین گلزن تاریخ باشگاه منچستر یونایتد هم به شمار می‌آید. تداوم او در تمام این سال‌ها برگ برنده رونی در رسیدن به این جایگاه بوده.

اما جدا از این رکورد، دوران حرفه ای رونی با ناکامی‌های متعددی نیز همراه بود که می‌توان آن‌ها را به سه بازه زمانی تقسیم کرد. پرده اول که متاسفانه خیلی زود به پایان رسید مربوط به یورو ۲۰۰۴ می‌شود، وقتی رونی به عنوان پدیده اول فوتبال اروپا با سرعت و قدرت خودش مدافعین حریف را نابود می‌کرد. بدون شک فوتبالی که رونی در این دوران بازی می‌کرد، در پست مهاجم دوم پشت اوون، یکی از درخشان‌ترین نمایش‌های دهه‌های اخیر فوتبال ملی انگلیس بود.

اما پرده دوم با سه تورنمنتی شروع شد که عملا رونی نقشی در آن‌ها نداشت. رونی ابتدای جام جهانی ۲۰۰۶ را به خاطر مصدومیت از دست داد و انتهایش را به خاطر کارت قرمزی که بابت لگد کردن پای ریکاردو کاروالیو و درگیری‌اش با کریستیانو رونالدو گرفت. انگلیس ۱۰ نفره که دیوید بکام را هم به خاطر مصدومیت در جریان این بازی از دست داد، در نهایت در ضربات پنالتی مغلوب پرتغال شد.

رونی در یورو ۲۰۰۸ هم نقشی نداشت، چراکه انگلیس موفق به صعود به این تورنمنت نشده بود. بعد جام جهانی ۲۰۱۰ از راه رسید، جایی که رونی بعد از بازی مقابل الجزایر از هواداران خودی انتقاد کرد و در نهایت با شکست سنگین ۱-۴ مقابل آلمان جام را ترک کرد. رونی در آن زمان بهترین فصلش را برای منچستر یونایتد پشت سر گذاشته بود و البته در مقطع پایانی فصل مصدوم شده بود. به همین خاطر بود که هواداران انگلیس همچنان امید و باورشان به رونی را حفظ کردند، باوری که البته خیلی زود در پرده سوم، به پایان رسید.

در جام جهانی ۲۰۱۴ انگلیس یک بار دیگر برابر ایتالیا قرار گرفت. روی هاجسون این بار با تجربه‌ای که از جدال قبلی دو تیم داشت، رونی را به بال چپ منتقل کرد و رحیم استرلینگ را در پست شماره ۱۰ به زمین فرستاد تا با پیرلو یارگیری نفر به نفر کند. استرلینگ وظیفه خودش را به شکلی قابل قبول انجام داد، اما مسئله اینجا بود که حضور رونی در بال چپ باعث شد تا آنتونیو کاندروا و متئو دارمیان مدام از سمت راست خودشان به انگلیس حمله کنند و از همین راه موجبات پیروزی تیم‌شان را فراهم سازند.

پس اگر رونی تا این حد از نظر تاکتیکی برای تیم ملی مشکل ایجاد می‌کرد، چرا نیمکت‌نشین نمی‌شد؟ برای اینکه او همچنان در بعد هجومی تاثیرگذارترین مهره انگلیس بود. تیم هاجسون در جام جهانی ۲۰۱۴ با دو گل زده در سه بازی در همان دور گروهی کنار رفت. دو گل انگلیس در این تورنمنت را یکی دنیل استوریج روی پاس رونی به ایتالیا زد و یکی دیگر را خود رونی مقابل اروگوئه (تنها گل او در جام‌های جهانی).

رونی در نهایت در سال ۲۰۱۵ با پنالتی‌ای که به سوئیس زد به مرز ۵۰ گل ملی رسید و رکورد سر بابی را شکست. اما فرم او همچنان به انگلیس ضربه می‌زد، با این وجود گل‌هایی که روی ضربات ایستگاهی و پنالتی‌ها می‌زد منجی تیمی می‌شد که به خاطر سرعت پایین خودش موفق به اجرای فوتبالی روان نمی‌شد.

آخرین تورنمنت رونی برای انگلیس در شرایطی به پایان رسید که هاجسون او را به پست هافبک میانی منتقل کرد و تیمش در نمایشی باورنکردنی و غیر قابل قبول مقابل ایسلند شکست خورد و حذف شد. بعد از این تورنمنت رونی در تک بازی‌ای که سم آلردایس مربی انگلیس بود هرجایی که دوست داشت در زمین حرکت می‌کرد، تا جایی که مربی آلردایس بعد از بازی گفت وظیفه او نیست که به رونی بگوید در چه پستی بازی کند و او خودش با تجربه‌ای که دارد می‌داند باید کجا باشد. آلردایس بابت همین حرف باید همان شب اخراج می‌شد، نه چند هفته بعدش به خاطر توصیه‌هایی که به شرطبندها کرده بود.

رونی فصل پیش، در حالیکه روزهای خوبی را هم در بازگشت به اورتون پشت سر می‌گذاشت، از فوتبال ملی خداحافظی کرد و حالا فرصت یک بدرود دیگر با ومبلی را پیدا کرده. این بازی آخر نمادی از کل دوران فوتبال ملی رونی است، دورانی که در قضاوتش هواداران سه‌شیرها را به دو دسته متضاد تقسیم می‌کند.