پاکسازی خاطرات اجساد؛‌ شغلی که درد دارد

به همین خاطر اگر از او بپرسید پیشه اش چیست به پاسخی کوتاه شاید بسنده کند « پاکسازی » و جزئیات را قلم می گیرد تا کسی نداند منظورش از بین بردن بقایای سالمندانی است که جسدشان هفته‌ها یا ماه‌ها در خانه مانده و گرچه سرانجام کشف و جا به جا شده اما تکه‌هایش، مایعات ترشح شده اش، مگس ها و کرم های رشد کرده در بافت هایش، تعلقاتش و بوی تعفنش باقی مانده است.

اوضاع کسب و کار ماسودا چه طور است ؟ خودش می گوید « خوب » و دروغ نمی گوید چون ژاپن هم اکنون 127 میلیون نفر جمعیت دارد که از هر 4 نفر ، یکی بالای 65 سال دارد و ژاپنی ها آنقدر سرشان شلوغ شده و با دنیای پست مدرن شان درگیر شده اند که وقت دیدار با سالمندان شان را ندارند و به همین خاطر، بیشتر پیرمردها و پیرزن های شان، در عزلت می میرند؛ یک جور مرگ غم انگیز که خودشان آن را به عنوان پدیده ای اجتماعی نامگذاری کرده اند: « مرگ تنها ».

ماسودا در این شغل تنها نیست و شمار همکارهایش روز به روز در حال افزایش است. هر سالمندی که می میرد، جسدش که فاسد می شود و همسایه هایش از بوی تلخ و تند تعفنش آزرده می شوند، بی آن که به او سری بزنند با ماسودا یا یکی از همکارانش تماس می گیرند، تا او ترتیبی دهد که جسد را بی سر و صدا منتقل کنند و بعد خودش با گروهش، حشرات پراکنده در خانه را بکشند، در و دیوار را از گند و جرم بشویند، همه جا را اسپری کنند که بوی ناخوش کم شود، تاتامی های حصیری را آب و جارو کنند و خرت و پرت های او را بار کامیون کنند و ببرند تا خانه آماده شود برای سالمند غمگین بعدی که دلش نمی خواهد فکر کند روزی از روزها ماسودا یا کسی مثل او بار دیگر گذرش به آن خانه خواهد افتاد.

تلخی قصه « ماسودا و جسدهایش» این است که مسلماً «مرگ تنها»، واقعیت تلخی مخصوص ژاپنی ها نخواهد ماند و همه آن کشورهایی که از سالمندان شان غافل می شوند این پدیده را تجربه خواهند کرد.

آیا ممکن است روزی برسد که ایران ما هم به چنین روزگاری دچار شود؟ باید از خودمان بپرسیم در سیاستگزاری های کلان کشورمان تا چه حد به تقویت روابط انسانی و عاطفی میان نسلی توجه شده است و هر کدام مان چقدر ارزش هایی همچون احترام به شأن و جایگاه سالخوردگان را به فرزندان مان منتقل کرده و آن را در عمل نشان داده ایم.

مریم یوشی زاده